Αμέσως σηκώνομαι, πλησιάζω και τον τραβάω φωτογραφία. Εκείνος με κοιτάζει κάπως απορημένος με τα υπέροχα γαλανά μάτια του και με το γνωστό «θυμωμένο» ύφος, σαν να σκέφτεται «τι είσαι τώρα εσύ και με φωτογραφίζεις;». Του εξηγώ ότι εργάζομαι σε τοπική εφημερίδα (ήμουν στο «Θάρρος» τότε) τον χαιρετώ και επιστρέφω στη θέση μου.

Τον ξαναείδα Φεβρουάριο του 2007 στον καλαματιανό κινηματογράφο Cine Center. Καλεσμένος του Πολιτιστικού Αντιλόγου, της Βιβλιοθήκης των Φίλων, των εκδόσεων «Αιγόκερως» του Γιάννη Σολδάτου και του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας. Είχε έρθει να μιλήσει σε ένα τιμητικό αφιέρωμα για τον ηθοποιό Θανάση Βέγγο, φίλο, συναγωνιστή του από τη Μακρόνησο, και πρωταγωνιστή στην ταινία του «Μαγική πόλη». Είχε πει τότε: «Εάν οι άλλοι λαοί έχουν κάποιον ηθοποιό που αποθεώνουν, για μας αυτός είναι ο Βέγγος. Ένας σύγχρονος, λαϊκός Ρωμιός που κουβαλάει στους ώμους του τη μοίρα αυτού του τόπου. Ένας κατατρεγμένος, φτωχός, ανυπόδυτος, κυνηγημένος που βάλλεται απ’ όλες τις κατευθύνσεις, κι όμως επιζεί».

Η τελευταία φορά που βρέθηκε ο Νίκος Κούνδουρος στην Καλαμάτα πρέπει να ήταν πριν από έναν χρόνο, Μάρτιο του 2016, όταν τον τίμησε η Νέα Κινηματογραφική Λέσχη της πόλης. Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί πολύ και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρχε αγωνία εάν τελικά θα κατάφερνε να ταξιδέψει. Τελικά ήρθε. Μαυροφορεμένος ως συνήθως, μπήκε στο αμφιθέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» του Εργατικού Κέντρου, εμφανώς καταβεβλημένος, αρκετά ευσυγκίνητος και διατηρώντας πάντα τη λεβεντιά και τον εκρηκτικό του λόγο. Η βραδιά τότε είχε κλείσει με την προβολή του «Δράκου», την ταινία του σύμβολο και από τις πιο συγκλονιστικές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Προχθές βρήκα το φύλλο του «Θάρρους» με τη φωτογραφία από εκείνη την πρεμιέρα του Φεστιβάλ Χορού…