Αποκτώντας και αυτή την ιδιότητα άλλαξαν και οι προτεραιότητές τους.
Έτσι φρόντισαν να γίνουν και τουριστικοί παράγοντες συν τοις άλλοις και αυτό δεν άρεσε καθόλου στους άσπονδους φίλους τους και επιπλέον δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο τις έτσι κι αλλιώς δύσκολες μεταξύ τους σχέσεις.
Η συνέχεια πάντως τους ευνόησε και έτσι δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Η μία επένδυση στον τουρισμό έφερε την άλλη και οι Γουηβέριοι βρέθηκαν τουριστικοπαράγοντες και μάλιστα με βαρύνουσα άποψη επί παντός επιστητού.
Αυτή η έπαρση της επιτυχίας δεν εκδηλώθηκε μόνο σε σχέση με τον τουρισμό αλλά και σε κάθε τομέα, όπου φρόντιζαν πλέον να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Όσο όμως οι Γουηβέριοι έκαναν αισθητή την ενοχλητική τους παρουσία, πλήθαιναν γύρω τους και οι άσπονδοι φίλοι, που βεβαίως ήταν εν δυνάμει εχθροί.
Έτσι προέκυψαν και τα ανοιχτά μέτωπα προς τους Γιακαυλούτσι στην αρχή και γρήγορα και προς τις πλευρές των Ανδρειώτη-Χανδρειώτη και Λίντερμπεργ και τότε τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν.
Εκεί ακριβώς εμφανίζεται ο Μαρκάτζελο Γουηβεράτος με τη “φατρία” του και λειτουργεί ως εξισορροπητικός και ενδιάμεσος, λόγω και των επαφών του με τους Καλβορόμα.
Ο Μαρκάτζελο καταφέρνει να βάλει φρένο στην κόντρα των Γουηβέριων με όλους τους άλλους χάρη στα κονέ του και τα αλισβερίσια του με Βενετία μεριά, όπου άνθρωπός του ήταν ένας περίεργος αλλοπρόσαλος τύπος, που εθεωρείτο ειδήμων σε ραδιουργίες πάσης φύσεως αλλά και σχετιζόμενος με τον τουρισμό, ο Γουηβέριος Τσάρλομ.
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
