Δεν τον γνώριζα προσωπικά, όμως είχα ακούσει τόσα πολλά. Για τον τεράστιο αγώνα που έκανε στη διάσωση και αποκατάσταση της ιστορίας αυτού του τόπου, ιδίως μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1986 (π.χ. Άγιοι Απόστολοι). Για την αγάπη που είχε στη δουλειά του. Για το ήθος και την εντιμότητα. Για την ευαισθησία και την αξιοπρέπειά του.
Το ραντεβού κλείστηκε για μεσημέρι. Αργά, ώστε να έχει τελειώσει με τα θέματα της υπηρεσίας και να μπορούμε να μιλήσουμε με ησυχία.
Τι να τελειώσει δηλαδή… Είμαι σίγουρη ότι η δουλειά που έπαιρνε στο σπίτι ήταν περισσότερη από αυτή του γραφείου.
Θυμάμαι ότι είχε πολλή ζέστη εκείνη τη μέρα. Γύρω στις 3 έφτασα στην οδό Θουκυδίδου. Εκεί στεγαζόταν τότε το κλιμάκιο της Εφορείας. Σε κάτι κοντέινερ τοποθετημένα μέσα σ’ ένα οικόπεδο (κρίμα που δεν πρόλαβε να δει τα σημερινά γραφεία στο πανέμορφο διατηρητέο της οδού Μεθώνης).
Χτύπησα την πόρτα του λυόμενου και μπήκα. Κοίταξα γύρω. Χώρος μικρός αλλά καθαρός, άψογα τακτοποιημένος και καλαίσθητος. Το γραφείο του και τα διπλανά ράφια γεμάτα στριμωγμένους φακέλους και χαρτιά, όμως όλα σε απόλυτη τάξη. Το ίδιο προσεγμένη και η εμφάνισή του. Σκούρο παντελόνι, ζώνη στη μέση και γαλάζιο πουκάμισο με γυρισμένα τα μακριά του μανίκια. Μαλλιά κατάμαυρα, κοντοκουρεμένα. Είχε στυλ ο Καλλίμαχος. Ήταν αυτό που λέμε «τυπάς».
Μου πρόσφερε καφέ και κρύο νερό. Μιλήσαμε. Σοβαρός, μετρημένος, χωρίς να μασάει τα λόγια του, ευγενής. Άνθρωπος με αισθητική. Αυτή την εντύπωση μου άφησε η πρώτη και τελευταία συνάντησή μας. Έφυγα χαρούμενη από το γραφείο του, γιατί όσα καλά είχα ακούσει για ΄κείνον συμφωνούσαν με την εικόνα που είχα σχηματίσει.
Τον ξαναείδα τυχαία άλλη μια φορά στο δρόμο, από μακριά. Με το ποδήλατό του, μεσημέρι πάλι, να κατηφορίζει την οδό Ψαρών δίπλα στο Πάρκο. Ήταν όμορφος και αγέρωχος πάνω στο ποδήλατό του…
Μετά από λίγο καιρό έμαθα για τον τραγικό χαμό του. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όπως και όλοι. Μόλις 39 ετών.
Αυτή τη Δευτέρα (4 Μαΐου) στις 7.30 το απόγευμα, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας τιμά σε εκδήλωση, στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, τον Καλλίμαχο Αντωνάκο. Πριν από μερικά χρόνια η Καλαματιανή ποιήτρια και συμφοιτήτριά του, Γιώτα Αργυροπούλου, τον είχε τιμήσει με ένα ποίημα.
Από τη συλλογή της «Νερά απαρηγόρητα», εκδόσεις Πλανόδιον:
Καλλίμαχου
Ι.
Άγιε Θεέ.
Ένας μελαχρινός άγγελος
έρχεται σήμερα κοντά σου.
Να του γιατρέψεις τις πληγές,
να τόνε γιάνεις,
και να του δώσεις ένα καλό ποδήλατο
για να ΄ρχεται ανήμερα των αρχαγγέλων Μιχαήλ
και Γαβριήλ
να συντηρεί τις εκκλησιές σου.
9-11-99
ΙΙ.
Η πόλη μας κάτω απ’ το κάστρο θα ομορφαίνει.
Θα αναπαλαιώνονται τα σπίτια,
θα γίνονται πεζόδρομοι, πλακόστρωτα
και οι Άγιοι Απόστολοι θα στέκουνε στολίδι.
Η παλιά αγορά της Καλαμάτας θα ομορφαίνει.
Γύρω θα ανοίγουν μαγαζιά,
θα μπαινοβγαίνουν όμορφα αγόρια και κορίτσια.
Θα μπαίνουν οι παρέες τους,
θα βγαίνουν,
θα τους τυλίγει η μουσική,
η έξαψη της νύχτας.
Η πόλη μας κάτω απ’ το κάστρο θα ομορφαίνει
και θα λείπεις.
