Η ποίηση του Ηλία Τσιμπλή διακρίνεται για την ευαισθησία και τη στοχαστικότητά της και αυτή η ποιητική συλλογή, που αποτελεί το έβδομο κατά σειρά βιβλίο του, το επιβεβαιώνει.
Ποίηση ωριμότητας και βαθύπνευστης αυτογνωσίας τα ποιήματα του Τσιμπλή αποτελούν οδηγό κατάδυσης στην άβυσσο της ψυχής.
Σκέφτομαι και ενθουσιασμένος το επισημαίνω χωρίς ωστόσο να έχω σκοπό να παρασύρω τον αναγνώστη στις δικές μου απόψεις, που άλλωστε δεν βρίσκω το λόγο γιατί να τον ενδιαφέρουν μιας και βιβλιοπαρουσίαση κάνω και όχι βιβλιοκριτική. Άλλο αν πολλές φορές συμπίπτουν αυτές οι δύο.
Πίσω στα ποιήματα του Ηλία Τσιμπλή λοιπόν και στίχους του αλιεύω και σας τους παραθέτω:
Στοίχειωσε η λαχτάρα στα χέρια της άπραγης ανάπαυλας
Ατάραχοι προσκυνητές στην ατραπό του Εφέσιου μνημείου, ανέστιοι εραστές ως τη συντέλεια
Στο ταξίδι αναψυχής δεν χρειάζονται προπόσεις αισιοδοξίας
Ανώνυμος αρχιτέκτονας λουλακίζει το Ιόνιο με παλάμες θεών
Η κωμωδία των χορικών δίνει ζωή και έμπνευση, κάνει φανταχτερή τη φαντασία στην εύφορη κοιλάδα των παθών
Ελάχιστοι στίχοι είναι αυτοί από ποιήματα του Ηλία Τσιμπλή και υπάρχουν στη νέα ποιητική του συλλογή. Καθώς βυθίζομαι λοιπόν στην κατανόησή τους βλέπω μπροστά το δρόμο να με καλεί ως ταξιδιώτης να τον ακολουθήσω.
Ταξίδι ο δρόμος και εμείς ταξιδιώτες, ταξίδι η ζωή και ο δρόμος της γεμάτος Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, κατηφόρες και ανηφόρες και ό,τι άλλο δύσκολο και ανυπέρβλητο αλλά και συναρπαστικό συγχρόνως μπορούμε να συναντήσουμε. Και εκεί μπροστά η πόλη των ιδεών να μας καλεί να γίνουμε πολίτες της ζωής της και να υπάρξουμε σε αυτή.
Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου στην ποίηση του Ηλία Τσιμπλή είναι που τολμά και αναμετράται με ό,τι θεωρεί ο ίδιος μεγάλο και υψηπετές. Και αυτή η αναμέτρηση δεν έχει τέλος. Αυτή άλλωστε είναι και η γοητεία της, όσο πικρή και αν είναι κάποτε η αίσθηση από τη δυσβάσταχτη εν τέλει ματαιότητα των πραγμάτων.
Θανάσης Παντές
