Το 2004 έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα και τότε για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία μας, νιώσαμε ως Έλληνες μια κάποια υπερηφάνεια!
Λίγους μήνες πριν, όπως είναι γνωστό, είχαν γίνει οι Εθνικές εκλογές και την διακυβέρνηση της χώρας είχε αναλάβει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Βασική υπόσχεση της ηγεσίας αυτού του κόμματος τότε ήταν ότι, «θα έφτιαχναν την οικονομία και τη Δημόσια διοίκηση στην πατρίδα μας».
Το 2007 προκηρύχτηκαν πάλι εκλογές και η ΝΔ τις κέρδισε με το ίδιο κι απαράμιλλο σύνθημα. Δηλαδή, «τη συνέχιση της Δημοσιονομικής πολιτικής για μια καλύτερη οικονομία και Δημόσια διοίκηση…».
Καταμεσής της δεύτερης τετραετίας, όμως, ήρθε η είδηση για νέες εκλογές με πρόσχημα τώρα την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε αυτοί οι «κύριοι» πήραν την απάντηση που τους έπρεπε κι έχασαν περίπου με δέκα μονάδες διαφορά.
Άλλο που δεν ήθελαν, βέβαια, γιατί γνώριζαν πολύ καλά εκ των έσω, πως το πλοίο που κυβερνούσαν για επτά ολόκληρα χρόνια, είχε πέσει πλέον επάνω στα βράχια.
Το τι επακολούθησε στη συνέχεια είναι γνωστό και για συντομία του χώρου, δε χρειάζεται να το επαναλάβουμε πάλι εδώ.
Οι τραγικές συνέπειες της χρεοκοπίας, που έζησε ο Ελληνικός λαός, ήταν πολύ επώδυνες. Θα μπορούσε να τις προσομοιάσει κανείς μ’ εκείνες της δεκαετίας του 1960, που η μια κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Αν όλα αυτά τα χρόνια δεν καταλήξαμε σε κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα, όπως έγινε το 1967, αυτό οφείλεται τόσο στην ωριμότητα του Ελληνικού λαού όσο και στο Δημοκρατικό φρόνημα των ενόπλων μας δυνάμεων.
Τη δικτατορία του κεφαλαίου, όμως, δεν τη γλυτώσαμε κι αυτή ήταν πιο σκληρή κι από εκείνη της χούντας των Συνταγματαρχών. Είχαμε αμέτρητα λουκέτα πτωχεύσεων, εκατοντάδες αυτοκτονίες εξαιτίας όλων αυτών, διατροφικά συσσίτια επιβίωσης όπως γινόταν στην κατοχή, φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό κλπ.
Έτσι από το Ζενίθ που βρισκόμασταν σαν λαός το 2004, μετά από επτά χρόνια βρεθήκαμε στο Ναδίρ και η υπερηφάνειά μας μετατράπηκε σε κατήφεια.
Όλα αυτά συνέβησαν γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι, που κυβέρνησαν την χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια, έβαλαν τις υπογραφές τους ασύστολα και χρέωσαν την Ελλάδα πατόκορφα. Ταυτόχρονα άφησαν τα πάσης φύσεως «λαμόγια», να λυμαίνονται ανενόχλητα το βιός του Ελληνικού λαού.
Εντωμεταξύ είχαν προβλέψει να ψηφίσουν νόμους, ώστε να είναι στο απυρόβλητο και ως εκ τούτου δεν κάθισε κανένας στο σκαμνί ν’ απολογηθεί.
Αυτό είναι ασέβεια απέναντι στο θεσμό της Δημοκρατίας αλλά και το μεγάλο παράπονο του Ελληνικού λαού.
Έρχονται τώρα, λοιπόν, κάποιοι απ’ αυτούς και αντί για συγγνώμη, ζητούν εκ νέου την ψήφο μας. Αν αυτό δεν είναι εμπαιγμός απέναντι στους ψηφοφόρους, τότε τι είναι;
Το 2015 ο λαός έδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας στο ΣΥΡΙΖΑ, με την προϋπόθεση να μη βγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να διατηρήσουμε ως εθνικό μας νόμισμα το Ευρώ.
Αυτό ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον Τσίπρα και το κόμμα του, γιατί άλλα πρέσβευαν κι άλλα διακήρυτταν πριν τις εκλογές. Μετά την εκλογή τους, λοιπόν, οι νέοι εντολοδόχοι είχαν δύο επιλογές: Η μία ήταν να πετάξουν την ιδεολογία τους στα σκουπίδια και να ακολουθήσουν πιστά τις προσταγές του ΔΝΤ. Η άλλη να γράψουν στα παλιά τους υποδήματα την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού και να βγάλουν τη χώρα μας από το Ευρώ.
Όπως είναι γνωστό, καλώς ή κακώς αυτό θα το κρίνει η ιστορία, ακολούθησαν την πρώτη επιλογή. Κατά συνέπεια η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ήπιε το πικρό ποτήρι της οικονομικής κρίσης μέχρι τέλους.
Γι’ αυτήν την ανείπωτη τραγωδία που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπήρξε ούτε μία συγνώμη από πουθενά. Απεναντίας κάποιοι με κυνικό, μάλιστα, τρόπο είπαν πως «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Απώτερος σκοπός τους ήταν, βέβαια, ν’ απαλλαγούν οι ίδιοι από τις ευθύνες τους και κάνουν το σύνολο του Ελληνικού λαού συνένοχο.
Όλα αυτά έχουν αηδιάσει τους Έλληνες πολίτες και τώρα που ήρθε η ώρα των Εθνικών εκλογών, δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Άλλοι λένε να ψηφίσουν ακραία κόμματα για εκδίκηση κι άλλοι να μην πάνε καθόλου στα εκλογικά τμήματα.
Με το δίκιο τους, βέβαια, οι άνθρωποι γιατί κάποιοι ανεύθυνοι πολιτικοί, τους συσσώρευσαν ασήκωτα βάρη στην πλάτη και τους έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
Άσχετα, όμως, με τις όποιες πικρίες κρύβει ο καθένας μέσα του, έχει μια ιερή υποχρέωση: Να πάει στην κάλπη για να στηρίξει τη Δημοκρατία. Όχι την παλιά, ούτε την Νέα, αλλά την αιώνια!!!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Υ Γ: Το μεγαλύτερο ατόπημα για έναν λαό είναι όταν ξεχνάει την ιστορία του και πριμοδοτεί αυτούς, που τις προηγούμενες περιόδους τον είχαν οδηγήσει στο γκρεμό.
