Οι Αμερικανοί από την άλλη, πάνε πίσω στο 2014, όπου θεωρούν ότι η Μόσχα εισέβαλε στην Ουκρανία και προσάρτησε την χερσόνησο της Κριμαίας. Χωρίς να είναι εύκολο να πάρει θέση κάποιος για την ορθότητα της κίνησης των Ρώσων τότε, και αν υπήρχαν άλλες επιλογές, η κατηγορία των Αμερικανών προς τους Ρώσους για εισβολή, έχει τη δική της κωμικοτραγική διάσταση, διότι από την μια δεν αναφέρονται στις σφαγές Ρωσόφωνων της περιόδου αυτής από το φασιστικό καθεστώς της Ουκρανίας και από την άλλη, από μόνο του είναι τραγελαφικό να κατηγορούν οι Αμερικανοί άλλους για εισβολές και να καίγονται τόσο για αποκατάσταση της τάξης.
ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ
Η Ρωσία συγκέντρωσε ήδη δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες στα σύνορα με την Ουκρανία και θέτει ως κύρια προϋπόθεση για αποκλιμάκωση τη διαβεβαίωση ότι «η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο NATO».
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαντά με σχεδιασμούς για επιπλέον οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία και διαβεβαιώνει δια στόματος Μπάιντεν ότι «Οι ΗΠΑ είναι αφοσιωμένες στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας».
Την ίδια σκληρή στάση κρατά και ο άλλος «μεγάλος υπερασπιστής του διεθνούς δικαίου», ο Βρετανός Πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, που αποφάσισε αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία.
Η πόρτα του φρενοκομείου την οποία ανοίγουν οι εξελίξεις φαίνεται να τρομάζει πολλούς συμμάχους, των οποίων όμως η εξάρτηση από τον ισχυρό του δυτικού κόσμου τους κρατά τα χέρια δεμένα και τη φωνή φιμωμένη.
Η Γερμανία τόλμησε να διαφοροποιηθεί, αρνούμενη να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία. Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς επιμένει από τη μια ότι η χώρα του συμπαραστέκεται στους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, και ότι από την άλλη είναι αντίθετη σε πιθανή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. «Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα ενεργήσουμε από κοινού», παρόλο που «θα ήταν υψηλό το τίμημα». Και από τη άλλη τονίζει ότι, αν και η Γερμανία θα συνεχίσει να παρέχει βοήθεια στην Ουκρανία, «δεν θα παρέχουμε θανατηφόρα όπλα».
Είναι φανερό ότι δεν τολμούν να έλθουν σε κάθετη αντίθεση με τους Αμερικανούς, αλλά το ίδιο φανερό είναι ότι τους τρομάζει το άνοιγμα της πόρτας του φρενοκομείου, με όλες τις πιθανές επιπτώσεις στο οικονομικό και ενεργειακό επίπεδο που θα είναι τρομακτικές, ακόμα και αν ο πόλεμος αποφευχθεί.
ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Η στάση αυτή της Γερμανίας αντιμετωπίζει την κριτική γερακιών της Δύσης. Η Ρέιτσελ Έλεχους, αναπληρώτρια διευθύντρια του προγράμματος Ευρώπης, Ρωσίας και Ευρασίας στο Center for Strategic and International Studies στην Ουάσιγκτον, δήλωσε, από την Ουάσιγκτον φυσικά, που δεν φαίνεται να κινδυνεύει και ιδιαίτερα από τα γεγονότα και που η όμορφη ζωούλα της έχει να κάνει με το πόσο πιστή είναι στα μεγάλα συμφέροντα που χαράσσουν πολιτική, ότι αυτή η Γερμανική στάση θα μπορούσε να αποδειχτεί «μπούμερανγκ». «Η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πως η αποστολή αμυντικών όπλων στην Ουκρανία θα μπορούσε στην πραγματικότητα να αποτρέψει περαιτέρω ρωσική επιθετικότητα».
Ναι, όπως και η αποστολή των πιο δυνατών στρατιωτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν οι Αμερικανοί να στείλουν στο Αφγανιστάν, έκανε τους Ταλιμπάν να κάτσουν στα αυγά τους, έφερε την ειρήνη στη χώρα και επέβαλε την τάξη, έτσι και τώρα στην Ουκρανία, η «αποστολή αμυντικών όπλων» (πολύ ενδιαφέρον διαχωρισμός των οπλικών συστημάτων) θα αποκαταστήσει τις ισορροπίες και τις προϋποθέσεις για ειρήνη.
Μέσα σε συνθήκες κρίσης που τα αντικρουόμενα συμφέροντα των εθνικών κρατών γενικά και των μεγάλων ειδικά αποκτούν ολοένα και πιο ασυμφιλίωτο χαρακτήρα, ο «παραλογισμός» των εξελίξεων θα είναι ακόμα πιο έκδηλος. Ποιος απλός άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί ότι με μια πιθανή σύγκρουση στην περιοχή, θα εξυπηρετούνταν το όλο και πιο συχνά επικαλούμενο διεθνές δίκαιο και ακόμα περισσότερο η ειρήνη στην οποία τα γεράκια αναφέρονται;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το να απαιτείς απλά «άμεση αποκλιμάκωση της έντασης και (την) κατηγορηματική απόρριψη των σεναρίων πολέμου, πρώτα – πρώτα από τις ηγεσίες της Ρωσίας και των ΗΠΑ, των οποίων οι επιλογές εξακολουθούν να έχουν άμεσες επιπτώσεις στο μέλλον της Ευρώπης και της υπόθεσης ενοποίησής της» (Τμήμα Διεθνών Σχέσεων και Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία), είναι ανεπαρκέστατο. Οι πόλεμοι δεν αποφεύγονται με κατηγορηματική απόρριψη των σεναρίων πολέμου. Και είναι το λιγότερο αφελές να καλείς τους αντιμαχόμενους, πίσω από τις κινήσεις των οποίων βρίσκονται τεράστια αντικρουόμενα συμφέροντα και μακρόχρονοι σχεδιασμοί των κινήσεων τους, να απορρίψουν τα σενάρια πολέμου.
Όπως προβληματική είναι και η γενική αναφορά σε «δημοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις» που «οφείλουν να σταθούν δυναμικά υπέρ της ειρήνης και απέναντι σε αυτήν την αδιανόητη προοπτική…»
Οι μόνες Ευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να σταθούν «δυναμικά υπέρ της ειρήνης και απέναντι σε αυτή την αδιανόητη προοπτική» είναι οι δυνάμεις της αριστεράς στην Ευρώπη. Είναι οι δυνάμεις που ο Σύριζα θεωρούσε ως κύριους συμμάχους του όταν όδευε προς την κατάκτηση της εξουσίας το 2014. Είναι τις δυνάμεις και τον στόχο του ευρωπαϊκού μετώπου της αριστεράς που εγκατέλειψε και μόνος σε μια εθνική πια μάχη συνθηκολόγησε, σκοτώνοντας τις προοπτικές και απογοητεύοντας τον κόσμο.
