Ολα τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας τα αγαπάμε και τα υποστηρίζουμε μετά μανίας. Αγαπάμε τα λαμόγια των κυβερνήσεων, αγαπάμε να υποφέρουμε και να μην μπορούμε να πληρώσουμε, ούτε δάνεια ούτε λογαριασμούς. Είναι υπέροχα να μας παίρνουν το σπίτι και να βγαίνουμε στο δρόμο, φτωχοί, ανάπηροι και ανήμποροι. Τέτοια ταινία ποιος σκηνοθέτης δεν θα την έφτιαχνε; Να κλαίει η μάνα και το παιδί να μην αφήνει…
Και η χώρα σου αν είναι πανάκριβη; Δεν είναι και αυτό είναι εξαιρετικό επίτευγμα; Τι είμαστε; Τίποτα φτωχομπινέδες; Βενζίνη 2 ευρώ, φέτα 15, ενοίκιο 600. Με μισθό 700 και επίδομα κάνα κατοστάρικο, είμαστε άρχοντες. Μη σου πω ότι φτάνει να αγοράζουμε και έναν φρέντο από το δρόμο… Απόλαυση, μόλις πάρουμε και το επίδομα θέρμανσης θα πάμε να χτυπήσουμε και ένα νέο τατουάζ με κάτι μπιτσιλιάκες ( σκορπιους στη Θεσπρωτια), που να πάθουν πλάκα όλοι μόλις μας δουν ξεμπράτσοτους. Εξαιρετική ζωή, like στις παπαριές που γράφουν στο Facebook, και σκύλος η οικογένειά μας να μυρίζει το σπίτι στάβλος… Τι κι αν μειώνονται οι γεννήσεις και μικραίνει η Ελλάδα, δεν φταίει ο σκύλος μου που είναι έξυπνος και αύριο μπορεί να γίνει και αρχηγός αριστερού κόμματος…
Υπέροχη χώρα αυτή η Ελλάδα. Ανοίγεις την τηλεόραση και παίρνεις οδηγίες πως θα ζήσεις, τι θα ψηφίσεις, τι θα πληρώσεις και τι θεραπεία πρέπει να κάνεις… Η χώρα πλαστελίνη έγινε ζυμάρι… Την πλάθουνε όπως θέλουν και αφήνουν και προζύμι για τις επόμενες γενιές, να κάνουν τα ίδια και ακόμα πιο πολλά οι μελλοντικοί εύπλαστοι πολίτες.
Να αραιώνουμε ρε παιδιά, τόσοι χαζοί σε μια χώρα δεν χωράμε…
Θόδωρος Γαλανόπουλος
