Στην εκπαιδευτική δομή μας έχουμε διαδραστικούς πίνακες που σκέφτονται, έξυπνα θρανία, διαδίκτυο και υπολογιστές παντού. Κι όμως, ίσως εκπλαγείτε αν μάθετε πως σε μια διαδικασία αξιολόγησης που συμμετείχαμε, ένα από αυτά που προέκριναν την δομή μας ήταν το πρόγραμμα «γνωρίζω την πόλη μου», οι εκπαιδευτικές βόλτες μας στην πόλη δηλαδή για τις οποίες και σας γράφω αυτές τις επιστολές.
Σε αυτό το πρόγραμμα, όπου περπατούμε, παρατηρούμε, ανακαλύπτουμε, συζητάμε και ζούμε την πραγματικότητα έχουμε σημαντικά στοιχεία εκπαίδευσης. Κίνητρο, ερεθίσματα, κρίση, πρωτοβουλία, κοινωνικότητα, γνώσεις, ολοκλήρωση του μαθητή και ολοκλήρωση της ομάδας. Η αξιολόγησή μας με έκανε να το συνειδητοποιήσω.
Στη δομή, ωστόσο, έχουμε και μια ολόκληρη αποθήκη παροπλισμένες συσκευές, που κάνει κάποιον να αμφιβάλλει αν ποτέ θα γίνει σωστή ανακύκλωση τόσων παλιών και πολύπλοκων μηχανημάτων, άλλοτε «αιχμής», μα σήμερα παντελώς άχρηστων. Μήπως, κύριε αρχισυντάκτη, καμιά φορά χάνουμε τη «χρυσή τομή» ανάμεσα στις υποδομές και στην «ουσία» της Εκπαίδευσης;
Δε θα πρέπει από τη μια να έχουμε άρτια εξοπλισμένα σχολεία, αλλά από την άλλη να σκεφτόμαστε σοβαρά τί σημαίνει «αρτιότητα»; Δε θα πρέπει να εστιάζουμε στην καρδιά της Εκπαίδευσης, αυτή την «ουσία» που είναι τελικά «πεμπτουσία» όποια κι αν είναι η υγεία (βλέπε «πανδημία» στις «ανεπτυγμένες» χώρες) και η οικονομία (βλέπε «φτώχεια» στις «υπό ανάπτυξη» χώρες) του πλανήτη;
Το πρόγραμμα «γνωρίζω την πόλη μου», καθώς ήταν κατά πολύ «περιπατητική μάθηση», με είχε προβληματίσει πολύ για όλα αυτά. Να βλέπει κανείς τα υπερσύγχρονα σχολεία τελικά να κάνουν το μάθημά τους στο δάσος, κάτι πρέπει να μας λέει. Ο τρόπος που εκεί, στο δάσος, στον δρόμο, η πεμπτουσία της Εκπαίδευσης παραμένει κάτι πρέπει να μας λέει για το Σχολείο του Μέλλοντος…
Καλά Χριστούγεννα
Η παραπαιδαγωγός
Υ.Γ. Για «του λόγου το αληθές», σας στέλνω δύο φωτογραφίες από τις πολλές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Μια σχετικά με τις «νέες τάξεις του κορωνοϊού», του Michael Weber που βρήκα στο < https://hechingerreport.org/a-padlocked-drinking-fountain-tree-stump-seats-and-a-caution-taped-library-see-how-the-coronavirus-has-transformed-schools/ > και μία σχετικά με τις παραδοσιακές «τάξεις στη φύση», του Karel Prinsloo που βρήκα στο <https://gemreportunesco.wordpress.com/2014/04/11/10-steps-for-solving-the-global-learning-crisis/ >. Αν επιτρέπεται να αναδημοσιευτούν, ίσως εσείς βρείτε έναν τρόπο.
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
