“Οι Βάτραχοι… Αυτό το θείο δώρο… που έδωσε την ευκαιρία στον καθένα μας -ξεχωριστά- να κάνει την προσωπική εσωτερική του πορεία από τον Άδη στο Φως” σημειώνουν σε μήνυμά τους η σκηνοθέτις της παράστασης, η θεατρική ομάδα και το Διοικητικό Συμβούλιο της Πειραματικής, συνεχίζοντας ως εξής: “Ένα ταξίδι στο ανεξερεύνητο τοπίο της φαντασίας, της ουτοπίας και του ανέφικτου.
Μια πορεία στην αναζήτηση του χαμένου ποιητικού λόγου, τη ρίζα της φυλής μας.
Εκεί κάτω, στα βάθη της ψυχής μας, συναντήσαμε τον συνθέτη - ποιητή Γιώργο Τσαγκάρη.
Αυτός μας δίδαξε τον Αριστοφάνη, τον Μέγα Μύστη.
Αυτός μας άνοιξε ένα παράθυρο στο «άλλο», στο «μη ορατό» κι έτσι βιώσαμε αδελφωμένοι την υπέρτατη χαρά της δημιουργίας.
Σ’ αυτόν αφιερώνουμε τη θεατρική αυτή πράξη 10 χρόνια από το θανατό του!”.
Η Πειραματική Σκηνή σημειώνει ότι για την παράσταση στην Αρχαία Μεσσήνη θα γίνει μεταφορά με πούλμαν για όσους δεν διαθέτουν μέσον με κόστος 10 ευρώ. Κλείσιμο θέσεων στα τηλέφωνα: 2721021653, 6977437279. Η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο είναι 
δωρεάν.
Ο ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΤΡΑΧΟΙ
Η Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας γράφει για τον Αριστοφάνη και τους Βατράχους: Το αρχαίο δράμα, η τραγωδία και η κωμωδία, που γεννήθηκε και κυριάρχησε στην πνευματική σφαίρα της αρχαίας Αθήνας τον 5ο αιώνα π.Χ., σφράγισε την πολιτιστική ταυτότητα μιας πόλης και μιας ολόκληρης εποχής. Κι ενώ σώζονται έργα τριών μεγάλων τραγικών ποιητών, στον χώρο της κωμωδίας μόνο έντεκα κωμωδίες του Αριστοφάνη έχουν φτάσει ολόκληρες μέχρι τις μέρες μας.
Το έργο του κωμικού ποιητή είναι ένας μοναδικός θησαυρός που φωτογραφίζει πάμπολλες πτυχές της ζωής στην αρχαία Αθήνα.
Σε αντίθεση με την επίσημη, σχεδόν τελετουργική γλώσσα της τραγωδίας, το αριστοφανικό γλωσσικό ιδίωμα αποδίδει με μεγάλη ακρίβεια την καθομιλουμένη. Ο δραματικός τόπος και χρόνος των έργων είναι το παρόν του ποιητή, η Αθήνα το τελευταίο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ. (3)
Οι κωμικοί χαρακτήρες του Αριστοφάνη είναι βγαλμένοι από τη ζωή, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με προτίμηση στην προσφιλή τάξη των γεωργών, αλλά και έμποροι, δούλοι, πολιτικοί, νοικοκυρές, φιλόσοφοι και ποιητές. Όλοι τους αντιμετωπίζουν απτά και καθημερινά προβλήματα: ένας πατέρας ανησυχεί για τη μόρφωση του γιου του (Νεφέλες), δυο φίλοι σχεδιάζουν να εγκαταλείψουν την πόλη για να γλιτώσουν τους φόρους (Όρνιθες), ένας αγρότης αγωνιά για το μέλλον της Ελλάδας και λαχταρά την ειρήνη (Ειρήνη).
Μπλέκοντας αριστοτεχνικά τους επωνύμους με τους κωμικούς χαρακτήρες που δημιουργεί ο ίδιος, ο Αριστοφάνης σχολιάζει με τρόπο απαράμιλλο τους πολιτικούς και τα καμώματά τους, τον Σωκράτη, τους σοφιστές και την παιδεία της εποχής, τους λογοτεχνικούς αντίζηλούς του, τις γυναίκες και τα τερτίπια τους, ακόμα και τους Ολύμπιους θεούς.
Πάνω απ' όλα, όμως, στην κωμωδία του Αριστοφάνη ζωντανεύει μπροστά μας η ζωή της πόλης με τα προβλήματά της και τις αγωνίες της. Κατεξοχήν πρόβλημα είναι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που κυριαρχεί στη θεματολογία του ποιητή, καθώς τρία από τα σωζόμενα έργα του ασχολούνται αποκλειστικά με αυτόν, ενώ αναφορές στις πολεμικές συγκρούσεις και εξελίξεις δεν λείπουν και από τις υπόλοιπες κωμωδίες του.
Ο ποιητής Αριστοφάνης είναι ειρηνιστής, όμως το έργο του δεν εκφράζει απλώς την επιθυμία για τον τερματισμό των συγκρούσεων αλλά αποτυπώνει τις εκάστοτε εξελίξεις στο πολεμικό μέτωπο. Οι κωμωδίες του Αχαρνής, Ειρήνη και Λυσιστράτη καθρεφτίζουν την πραγματικότητα του πολέμου όπως τη ζει η Αθήνα το 425, 421 και 411 π.Χ. αντίστοιχα και κάθε φορά η συνθήκη ειρήνης που κλείνει θριαμβευτικά το κάθε έργο αντανακλά τη διαπραγματευτική δύναμη της πόλης.
Η Αρχαία Κωμωδία κλείνει με τους Βατράχους, ένα έργο που φαινομενικά δεν έχει άμεση σχέση με τον πόλεμο, αλλά στην ουσία αφορά την πορεία και τη μοίρα της Αθήνας όπως έχει οριστεί από την πολύχρονη πολεμική σύγκρουση. Το έργο παρουσιάζεται το 405 π.Χ., έναν μόλις χρόνο πριν από το τέλος του πολέμου, και δεν είναι τυχαίο ότι επιστρατεύεται ο ίδιος ο τιμώμενος θεός των θεατρικών αγώνων, ο Διόνυσος, στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η πόλη βρίσκεται σε δεινή θέση· τώρα πια δεν τίθεται θέμα ειρήνης ή έστω ανακωχής, αλλά μόνο σωτηρίας. Η Αθήνα, το πολίτευμά της και οι θεσμοί της απειλούνται με καταστροφή. Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι Βάτραχοι εστιάζουν στη λογοτεχνική αντιπαράθεση του Ευριπίδη και του Αισχύλου στον Άδη με κριτή τον Διόνυσο και βραβείο την επιστροφή του νικητή στη ζωή και την Αθήνα. Στην πιο κρίσιμη ερώτηση του διαγωνισμού, νικητής θα αναδειχτεί ο ποιητής οι συμβουλές του οποίου μπορούν να σώσουν την πόλη. Στο τέλος, κι ενώ φαίνεται να έχει το προβάδισμα ο Ευριπίδης, ο Διόνυσος επιλέγει –μάλλον αυθαίρετα– τον Αισχύλο, η ζωή και το έργο του οποίου σφράγισαν το ένδοξο παρελθόν της Αθήνας. Σε αντίθεση με τον Τρυγαίο, όμως, που επιστρέφει στη γη θριαμβευτής, στους Βατράχους το κοινό δεν βλέπει ποτέ την επάνοδο του Αισχύλου και του Διονύσου στην πόλη που γέννησε τη δημοκρατία. Σαν όνειρο που κόβεται απότομα, το έργο τελειώνει χωρίς να εκπληρωθεί η υπόσχεση του θεού. Η τελευταία πράξη του πολέμου έμελλε να εκτυλιχθεί έναν χρόνο αργότερα με τη συνθηκολόγηση των Αθηνών, το υποχρεωτικό γκρέμισμα των τειχών της πόλης, την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση της τυραννίας των Τριάκοντα. Με τη σκιά των δυσμενών εξελίξεων να πέφτει βαριά πάνω από την πόλη, ο ποιητής διαισθάνεται την επερχόμενη καταστροφή και το βήμα του Διονύσου μένει μετέωρο στον Άδη. Η αυλαία πέφτει. Η πόλη συνθηκολογεί. Τέλος εποχής
Γιώργος Τσαγκάρης Βιογραφικό
Ο Γιώργος Τσαγκάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948.
Τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο στην Καισαριανή.
Σπούδασε μουσική στο Εθνικό Ωδείο με τον Αντίοχο Ευαγγελάτο, παρότι τη δυνατότητα μουσικής σκέψης του μεταλαμπάδευσε ο Εγγλέζος μουσουργός J. Webster.
Φοίτησε επίσης και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
Λόγοι βιοπορισμού, αλλά και παιδείας, τον οδήγησαν στην υπηρεσία της Σκηνικής Μουσικής. Ξεκίνησε, με τη μουσική που έγραψε για τον "Παπαφλέσσα" του Σπύρου Μελά για το θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου των Αθηνών στο Ηρώδειο το 1972. Συνέχισε συνθέτοντας μουσική για περισσότερες από 450 παραστάσεις έργων, από το Αρχαίο Δράμα, την Αττική Κωμωδία έως και το σύγχρονο δραματολόγιο, συνεργαζόμενους με τα κρατικά θέατρα, τους κορυφαίους θιάσους ρεπερτορίου, καθώς και με τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα συμμετέχοντας επανειλημμένα στα Φεστιβάλ Επιδαύρου, Αθηνών, Φιλίππων, Θάσου και Δωδώνης.
Βραβεύτηκε στο Β΄ Φεστιβάλ της Ιθάκης το 1972, για τη μουσική στο έργο του Γιώργου Χαραλαμπίδη "Οι 300 της Πηνελόπης".
Υπήρξε παραγωγός και σκηνοθέτης της κινηματογραφημένης σειράς τηλεοπτικών εκπομπών "Έλληνες Μουσικοί Ερμηνευτές".
Συνέθεσε μουσική για πλήθος τηλεοπτικών σειρών, θεατρικών έργων για τη τηλεόραση και το ραδιόφωνο, καθώς και για κινηματογραφικές ταινίες.
Για τη μουσική του στην ταινία του Βαγγέλη Σερντάρη "Βασιλική" βραβεύτηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 1997.
Το 1998 βραβεύτηκε με το βραβείο "Κάρολος Κούν" για τη μουσική στο έργο του Γιάννη Ξανθούλη "Στέλιος".
Συνεργάστηκε με το Ελληνικό χορόδραμα της αξέχαστης Ραλλούς Μάνου στην παραγωγή τριών μπαλέτων, "Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας", "Φαντασία στον Αριστοφάνη", και "Προμηθέας", που παρουσιάστηκαν σε μεγάλα Λυρικά Θέατρα της Σοβιετικής Ένωσης, Γαλλίας, Ολλανδίας καθώς και στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Το 1992 απέσπασε το πρώτο βραβείο στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Σύνθεσης που πραγματοποιήθηκε επ' ευκαιρία της Ολυμπιάδας της Βαρκελώνης με το Συμφωνικό ποίημα "Προμηθέας".
Υπό τους ήχους του η Ολυμπιακή Φλόγα εισήλθε στο Στάδιο.
Έχει διευθύνει κοντσέρτα με έργα Ελλήνων συνθετών πλην της Ελλάδας, σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ρωσία, Τουρκία, Γεωργία, Αρμενία, Σλοβενία, Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Ιράν και Ισραήλ.
Το 1993 μελοποίησε Τάσο Λειβαδίτη μ' ερμηνευτή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο τίτλος του δίσκου, "Φυσάει" (Minos-EMI).
Τελευταία εργασία του η καντάτα «Πρόγονοι του μέλλοντος» - Διόνυσος, Ορφέας- που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 1997.
Υπήρξε μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, του Δ.Σ. της Ελληνικής Επιτροπής της UNESCO και του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Αθηνών.
Διετέλεσε διευθυντής του Δεύτερου Προγράμματος της Ε.ΡΑ. του "Αθήνα 9.84" και του Τρίτου Προγράμματος της Ε.ΡΑ., όπου η οκτάχρονη θητεία του σημάδεψε την πορεία του Σταθμού.
Αρθρογραφούσε τακτικά στις εφημερίδες, "Ελευθεροτυπία", "Τα Νέα", και "Επενδυτής". Ήταν ο μουσικός επιμελητής της "Παγκόσμιας Εγκυκλοπαίδειας Μουσικής", Εκδόσεις Αλκυών. Έχει γράψει τα βιβλία "Η κυρία με την τήβεννο και άλλα βλοσυρά πρόσωπα" - Εκδόσεις Καστανιώτη, "Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής και Ορχηστικής" - Εκδόσεις Κάκτος, "Καιρού Επιτρέποντος" - Εκδόσεις ERGO, και την ποιητική συλλογή "Ανένδοτοι Ήλιοι" - Εκδόσεις Καστανιώτη.
Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, από τον Οκτώβριο του 2007 μέχρι τον Αύγουστο του 2008, επινοώντας τα "Αλεξανδρινά Απογεύματα" και τα ¨Πολυδούρεια", στα πλαίσια των οποίων θεσμοθέτησε τα βραβεία, "Μεσσηνίας Γης Τέκνα Άξια" και "Βραβείο Ποίησης Μαρίας Πολυδούρη".
Πέθανε στην Καλαμάτα στις 5 Αυγούστου του 2008 μία μέρα μετά τη βράβευσή του από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας για τη πολιτιστική προσφορά του στον Νομό.
