Ήταν ένα παιδί που αγαπούσε το καλοκαίρι. Όπως όλα. Μόνο που το παιδί αυτό ένιωθε ότι τα δικά του καλοκαίρια ήταν μοναδικά. Μάλλον όλα έτσι θα νιώθουν. Το συγκεκριμένο παιδί όμως είχε ένα προνόμιο. Μαζί με τα ξαδέρφια του έμαθε να ερωτεύεται τη φύση και την ελευθερία. Αυτό ξεκίνησε στην πρώτη παιδική εξόρμηση. Πάνω Πόλη Κυπαρισσίας-Κατσιμικάδα με τα πόδια. Όχι από το δρόμο αλλά από το βουνό. Μετά ήρθαν οι διανυκτερεύσεις στην παραλία του Τζαννέτου. Τα ξαδέρφια έπαιζαν στη θάλασσα, έκαναν εξερευνήσεις, άναβαν το βράδυ φωτιά, τραγουδούσαν, τα έπαιρνε ο ύπνος δίπλα στο κύμα και από πάνω τους η άλλη θάλασσα με τα λαμπερά αστέρια.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο καθένας τράβηξε το δρόμο του όμως στα μικρά διαλείμματα που τα ξαδέρφια ξαναβρίσκονται, θυμούνται εκείνα τα καλοκαίρια.
Τα θυμούνται και σε ευχαριστούν θείε Σταύρο που ήσουν κοντά τους. Θα είσαι εκείνος που πίστευες στις δυνάμεις μας, που μας έδειχνε εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να ανέβουμε βουνά και να κοιμηθούμε στην υγρασία της θάλασσας, θα είσαι παράδειγμα εργατικότητας, υπομονής, μέτρου, τήρησης προγράμματος.
Θείε Σταύρο επηρέασες θετικά τη ζωή μας, σε ευχαριστούμε!
Στ.Μ.
