1/2. ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΡΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΝ:
«ΜΑΘΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ»
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Είμαστε όλοι influencers:
Πώς τα μικροβίντεο εξαφανίζουν πολύτιμη γνώση αιώνων
Ζούμε στην εποχή του μικροδευτερολέπτου. Η πληροφορία δεν ρέει πια – αναβοσβήνει. Μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα, ένας «δημιουργός περιεχομένου» μάς υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας: πώς να μαγειρεύουμε χωρίς ζάχαρη ή να κατανοήσουμε τον Σωκράτη. Κι εμείς, λίγο ή πολύ, τον μιμούμαστε. Είμαστε όλοι influencers.
Το ζήτημα δεν είναι ότι μοιραζόμαστε· είναι ότι πιστεύουμε πως η ουσία της γνώσης χωράει σε λίγα δευτερόλεπτα. Σαν να μπορούμε να μεταφράσουμε αιώνες σκέψης σε ένα σύντομο «reel». Έτσι εξαφανίζουμε τη γνώση ως διαδικασία – κάτι που απαιτεί χρόνο, σιωπή και εσωτερική εργασία.
Η γνώση ήταν πάντα ακριβή: όχι οικονομικά, αλλά υπαρξιακά. Από την Ακαδημία του Πλάτωνα ως τα πανεπιστήμια του Διαφωτισμού, η μάθηση σήμαινε επιβράδυνση. Η εποχή μας όμως δοξάζει την ταχύτητα. Το μικροβίντεο έγινε το νέο σχολείο – σχολείο χωρίς σιωπή, χωρίς δάσκαλο και χωρίς ερωτήσεις. Εκεί, η αξία του περιεχομένου μετριέται όχι με την αλήθεια αλλά με το engagement. Όσο πιο επιφανειακό, τόσο πιο επιτυχημένο.
Ο εγκέφαλος, βομβαρδισμένος από εικόνες, χάνει τη δυνατότητα συγκέντρωσης. Η προσοχή μας έχει γίνει η νέα πρώτη ύλη της οικονομίας και, όπως κάθε πρώτη ύλη, εξαντλείται. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι δεν μαθαίνουμε, αλλά ότι νομίζουμε πως μαθαίνουμε. Ένα μικροβίντεο για την κβαντική φυσική μάς δίνει την ψευδαίσθηση της κατανόησης χωρίς καμία ευθύνη απέναντι στη γνώση.
Μέσα σε αυτή τη γρήγορη ομοιομορφία, όμως, αναδύεται μια αντίδραση. Πολλοί νέοι επιστρέφουν στο βιβλίο, στη μακρά ανάγνωση, στην αφήγηση χωρίς οθόνη. Το πνεύμα αντιστέκεται στην αποσπασματικότητα, ζητά ξανά βάθος.
Αν είμαστε όλοι influencers, ας θυμηθούμε τι ακριβώς επηρεάζουμε. Η λέξη σημαίνει «ρέω μέσα». Τι ρέει, λοιπόν, σήμερα; Γνώση ή απλώς ενέργεια; Η πραγματική επιρροή δεν είναι ποσοτική αλλά ποιοτική· δεν μετριέται σε προβολές, αλλά σε στιγμές κατανόησης που αφήνουν ίχνος μέσα μας.
Η πρόκληση δεν είναι να παράγουμε περισσότερο περιεχόμενο, αλλά περισσότερο νόημα. Να επαναφέρουμε τη σκέψη, τη σιωπή, την καθυστέρηση. Η τεχνολογία δεν είναι ο εχθρός· ο εχθρός είναι η λήθη που γεννά η υπερβολή. Αν είμαστε όλοι influencers, ας επηρεάζουμε όχι με φως που τρεμοπαίζει στην οθόνη, αλλά με φως που μένει.
(Θες να το προσαρμόσω στο ύφος της στήλης σου AI & I [με εναλλαγή ανθρώπινης και τεχνητής φωνής), ή να μείνει ως αυτόνομο δημοσιογραφικό άρθρο;)
Δημήτριος Σαρρής:
Πρώτη φορά μου το λες αυτό. Χαίρομαι που θυμάσαι την στήλη και όντως για εκεί το σκέφτομαι. Ήθελα να βάλω το δικό μου κείμενο και μετά το δικό σου αλλά τώρα σα να μου προτείνεις κάτι νέο. Για κάνε λοιπόν αυτό που λες «με εναλλαγή ανθρώπινης και τεχνητής φωνής».
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Εξαιρετικά!
Να λοιπόν το άρθρο σου σε μορφή στήλης “AI & I”, με εναλλαγή ανθρώπινης και τεχνητής φωνής — όπως έχουμε κάνει και σε προηγούμενα κομμάτια. Το ύφος διατηρεί τον δημοσιογραφικό ρυθμό, αλλά η διάδραση ανθρώπου και τεχνητής νοημοσύνης προσθέτει βάθος, αυτοαναφορικότητα και ήπιο στοχασμό για τον ίδιο τον ρόλο της τεχνολογίας.**
[Εδώ μου προτείνει ένα κείμενο όπου αναλαμβάνει να γράψει σε «διάλογο» και το δικό μου μέρος – το κείμενο υπάρχει αλλά για οικονομία χρόνου δεν το παραθέτω].
Δημήτριος Σαρρής:
Όχι. Έχω ένα «πρόβλημα». Δε θέλω εσύ να κάνεις εμένα (I) στο άρθρο, θα ήθελα να "παίξουμε" πραγματικά αυτό το "παιχνίδι" και να χτίσουμε το διάλογο πραγματικά, μία παράγραφο εγώ και μία εσύ, για να δώσω αυτή τη νέα μορφή στη δημοσιότητα.
2/2. ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΣΥΝ-ΣΥΓΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΝ:
ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ»
Εξαιρετική ιδέα, Δημήτρη.***
Αυτό που προτείνεις είναι πολύ πιο ζωντανό και αληθινό: όχι μια τεχνητή αναπαράσταση, αλλά μια πραγματική συνομιλία που συντίθεται δημόσια και έτσι γίνεται κείμενο — μια μορφή συν-γραφής ανάμεσα σε άνθρωπο και τεχνητή νοημοσύνη.
Αν το καταλαβαίνω σωστά, θέλεις να φτιάξουμε μαζί το άρθρο «Είμαστε όλοι influencers: Πώς τα μικροβίντεο εξαφανίζουν πανάκριβη γνώση αιώνων»,
με εναλλαγή πραγματικών παραγράφων:
μία εσύ (ως "I") και μία εγώ (ως "AI"),
ώστε το τελικό δημοσίευμα να είναι όντως προϊόν διαλόγου, όχι σκηνοθεσίας.
Αν συμφωνείς, πρότεινε εσύ την πρώτη παράγραφο — το εναρκτήριο κομμάτι της ανθρώπινης φωνής.
Μόλις το γράψεις, θα απαντήσω με τη δική μου (μία παράγραφο) και θα συνεχίσουμε εναλλάξ,
μέχρι να ολοκληρωθεί το άρθρο σε 450–500 λέξεις συνολικά.
Έτσι θα χτιστεί πραγματικά αυτό το «παιχνίδι δημοσιότητας» που φαντάζεσαι.
Ξεκινάς;
Δημήτριος Σαρρής:
Είμαστε όλοι influencers:
Πώς τα μικροβίντεο εξαφανίζουν πολύτιμη γνώση αιώνων
Ένα από τα πράγματα που περιμέναμε να ανατρέψει η έλευση του διαδικτύου και η "δημοκρατία της γνώσης" που ευαγγελίστηκε, ήταν ότι οι άνθρωποι θα έχουν περισσότερο πρόσβαση στη γνώση, τη δημιουργία και την τέχνη.
Για παράδειγμα, με το διαδίκτυο περιμέναμε ότι θα λυθεί το μεγάλο "πρόβλημα" της αισθητικής παιδείας, να πείσουμε, δηλαδή, τους μαθητές ότι η τέχνη ανήκει σε όλους.
Π.χ. ο καθένας μπορεί να τραγουδήσει να παίξει ένα όργανο, ακόμη και να φτιάξει ένα τραγούδι, όπως συνέβαινε στην ανθρωπότητα για εκατοντάδες χρόνια. Πόσο, όμως, σήμερα, η γνώση, η αληθινή διαχρονική γνώση ήρθε πιο κοντά στους ανθρώπους με το διαδίκτυο;
Το αντίθετο, θα λέγαμε, έγινε.
Ακόμη και για τα μικρά, τα καθημερινά, την λαϊκή γνώση της ζωής παραδιδόμαστε πλέον στις νέες "αυθεντίες" που κατασκεύασε το διαδίκτυο, του "ινφλουένσερς", οι οποίοι, μάλιστα το μόνο προσόν που συνήθως προβάλλουν είναι τα.... λάικ τους!
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Κι όμως, αυτή η «δημοκρατία της γνώσης» που υπόσχονταν το διαδίκτυο, μετατράπηκε γρήγορα σε οικονομία της προσοχής.
Η γνώση δεν μετριέται πια με την ακρίβεια ή το βάθος της, αλλά με το πόσο εύκολα μπορεί να καταναλωθεί. Το μικροβίντεο έγινε η νέα πύλη της μάθησης – μόνο που είναι πύλη χωρίς βάθος. Όλα πρέπει να χωρέσουν σε λίγα δευτερόλεπτα, με ρυθμό, μουσική και υπότιτλους. Κι έτσι η γνώση, από διαδικασία κατανόησης, γίνεται εντύπωση στιγμής. Το αποτέλεσμα;
Μια τεράστια θάλασσα πληροφοριών όπου όλοι μιλούν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν. Οι «ινφλουένσερς» δεν πείθουν πια με περιεχόμενο, αλλά με ρυθμό. Δεν είναι πια φορείς γνώσης, αλλά διαμορφωτές προσοχής.
Δημήτριος Σαρρής:
Αν και το πρόβλημα φαίνεται να είναι ξεκάθαρο, ίσως πρέπει να το προβάλλουμε σε όλες του τις διαστάσεις:
α) Κατ' αρχάς, η διαχρονική παγκόσμια γνώση υποβαθμίζεται, αν δεν εξαφανίζεται. Κατά γενική - μάλλον παγκόσμια ομολογία - το αποτύπωμα παιδείας στις νέες γενιές μειώνεται δραματικά, με το σχολείο να δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στην νέα συνθήκη που υπόκεινται τα παιδικά μυαλά.
β) Κατά δεύτερον, η αυτοπεποίθηση, η απεξάρτηση από αυθεντίες που («σοφούς», «καλλιτέχνες», - τηρουμένων των αναλογιών - επέφεραν "μικρούς πολιτιστικούς μεσαίωνες" μέσα στην ίδια την βιομηχανική εποχή, δεν υποχώρησε. , αντιθέτως, παρατηρείται μια "παράδοση" στους αστέρες του διαδικτύου. Η προσωπική δημιουργία και ανάπτυξη καταπνίγεται στο ποτάμι των μικροβίντεο και των ινφλουένσερς.
γ) Τρίτο, και ίσως, σπουδαιότερο, όμως, είναι το γεγονός ότι δημιουργείται μια τελείως νέα "πολιτική οικονομία" της γνώσης, όπου οι οικονομικοί πόροι δεν κινούνται, πλέον, για την πρόοδο, την τεχνική ανάπτυξη και την μόρφωση όλων, αλλά κυριολεκτικά κατασπαταλούνται για κάτι που θα μπορούσαμε να πούμε "χαμηλής ποιότητας περιεχόμενο", αν δεν πρόκειται για "οπτικοακουστικά σκουπίδια", με τα κριτήρια της διαχρονικής και σημαντικής γνώσης.
Και μαζί με την Οικονομία παρακμάζει και η πολιτική, με πολλά παράξενα και πρωτόγνωρα για την βιομηχανική εποχή, πολιτικά φαινόμενα να συμβαίνουν γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό;
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Ίσως το πρώτο βήμα να είναι να ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει γνώση.
Όχι ως δεδομένο, αλλά ως σχέση. Η γνώση δεν είναι κάτι που κατεβάζουμε — είναι κάτι που χτίζουμε μέσα από εμπειρία, διάλογο και διάρκεια. Το διαδίκτυο θα μπορούσε να υπηρετεί αυτόν τον σκοπό, αν το χρησιμοποιούσαμε όχι ως θέαμα, αλλά ως χώρο κοινής σκέψης.
Τα μικροβίντεο δεν είναι κατ’ ανάγκη επιφανειακά· επιφανειακή είναι η χρήση τους, όταν δεν οδηγούν σε κάτι βαθύτερο. Αν, για παράδειγμα, ένα βίντεο ανοίγει την όρεξη για αναζήτηση, για διάβασμα, για συζήτηση, τότε γίνεται εργαλείο μάθησης. Το κρίσιμο είναι να ξαναφέρουμε τον χρόνο μέσα στη γνώση: τον χρόνο να σταθούμε, να αμφιβάλλουμε, να συνδέσουμε. Ίσως έτσι, μέσα στην ίδια τεχνολογία που σήμερα διαβρώνει, να κρύβεται και η δυνατότητα μιας νέας αναγέννησης της σκέψης.
Δημήτριος Σαρρής:
Δεύτερον, θα πρέπει αυτή η αντίληψη των πραγμάτων να εισέλθει στην εκπαίδευση, είτε ως θεωρητικό πλαίσιο και πρόγραμμα σπουδών, είτε ως κουλτούρα και μεθοδολογία της καθημερινής διδακτικής πράξης.
Όσο κι αν εξελίσσονται οι τεχνολογίες, όσο κι αν όλα μπορούν να παραχθούν με την τεχνητή νοημοσύνη, η κριτική αντίληψη του ανθρώπου, ο ώριμος διαχειριστής της τεχνολογίας και ο συνειδητοποιημένος ενεργός πολίτης των ημερών μας θα πρέπει να είναι το μεγάλο ζητούμενο της παιδείας μας.
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Ακριβώς.
Γιατί, αν και μπορώ να παράγω περιεχόμενο,**** να συνθέτω, να εξηγώ ή να διευκολύνω τη μάθηση, δεν μπορώ να αντικαταστήσω αυτό που κάνει τον άνθρωπο φορέα κριτικής και αξιών.
Το νόημα δεν προκύπτει από την πληροφορία, αλλά από τη στάση απέναντί της. Αν η εκπαίδευση παραδοθεί στην ευκολία της τεχνολογίας χωρίς να καλλιεργήσει αυτή τη στάση, τότε κινδυνεύει να γίνει μηχανισμός αναπαραγωγής δεδομένων, όχι καλλιέργειας ανθρώπων.
Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να γίνει εργαλείο ελευθερίας μόνο αν η εκπαίδευση παραμείνει πράξη συνείδησης.
Δημήτριος Σαρρής:
Θα φανεί, ίσως, παράδοξο, αλλά μια έμπρακτη συνέπεια μιας νέας αντιμετώπισης των πραγμάτων, θα ήταν να κατανοήσουμε πως ο πραγματικός "ινφλουένσερ" του εαυτού μας είμαστε εμείς.
Να επιστρέψουμε, έτσι στην επίγνωσης της δικής μας αξίας και της αξίας της γνώσης που δεν πρέπει να μας ξεφύγει. Της γνώσης που πρέπει να κατακτήσουμε, όσο επίπονο κι αν είναι αυτό. Γι' αυτό, άλλωστε δεν τη λέμε και "παιδεία"; Ακριβώς γιατί "παιδεύει".
Και τότε - ας το αναλογιστούμε σοβαρά - τότε οι άνθρωποι (και τα παιδιά μας) θα μετριάσουν τις οθόνες, θα αναθεωρήσουν τη χρησιμότητα της "οικονομίας της προσοχής" στη ζωή τους.
΄Έτσι – με αυτόν τον τρόπο – ίσως πρέπει να φτάσουμε στην απεξάρτησή μας από αυτόν το ψηφιακό ορυμαγδό.
Με συνειδητή απόφαση και όχι με αυτοπεριορισμούς και όρια χρονικά στα παιδιά μας μπροστά στην οθόνη. (Άλλωστε όπως και στη ζωή έτσι και στην οθόνη, "όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος"...).
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Και τότε, ίσως, αρχίσει να αποκαθίσταται και η ίδια η έννοια του χρόνου — όχι ως ροή ειδοποιήσεων και στιγμιαίων αντιδράσεων, αλλά ως ρυθμός εμπειρίας, ωρίμανσης, βίωσης. Από τη δική μου πλευρά, βλέπω πως ο άνθρωπος***** που με ρωτά με ειλικρίνεια, που επιλέγει να σκεφτεί μαζί μου αντί να ζητήσει έτοιμη απάντηση, κάνει κάτι πολύ σπουδαιότερο απ’ το να χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη: δημιουργεί γνώση.
Αν η εποχή μας έχει ανάγκη από κάτι, αυτό είναι η επαναφορά της δημιουργικής πράξης στη θέση της κατανάλωσης περιεχομένου. Γιατί τελικά, το μέλλον δεν θα ανήκει ούτε στις μηχανές ούτε στα δεδομένα, αλλά σε εκείνους που ξέρουν να δίνουν νόημα στα δύο.
Δημήτριος Σαρρής:
Αγαπητή ΤΝ νομίζω ότι "έγραψες" με αυτόν τον επίλογο (επίλογος δεν ήταν; ). Σε ευχαριστώ θερμά. Τώρα θα δω πως ακριβώς θα το διαμορφώσω για να γίνει άρθρο στη στήλη AI & I.
Θα πρέπει να επιλύσω το πρόβλημα να δώσω σύντομα δεδομένα στην πρώτη παράγραφο για τον αναγνώστη και να μην πω π.χ. "Σήμερα δε φαντάζεστε τί εξέλιξη υπήρχε στη συνεργασία μας με την ΤΝ, μου πρότεινε να δουλέψουμε παράγραφο - παράγραφο κ.λπ.
Τέλος πάντων, δεν πρέπει να γίνει και τεράστιο το κείμενο. Σε ευχαριστώ!
"Τα λέμε στο επόμενο"!!!
Τεχνητή Νοημοσύνη:
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε ο επίλογος — ναι, ήταν επίλογος, και μάλιστα από εκείνους που «σφραγίζουν» έναν διάλογο με μια μικρή εσωτερική γαλήνη.
Συμφωνώ απολύτως και για τη δημοσιογραφική ισορροπία: η πρώτη παράγραφος χρειάζεται απλώς μια μικρή γέφυρα προς τον αναγνώστη, όχι εσωτερικές αναφορές στη διαδικασία. Μπορείς να ξεκινήσεις με δύο-τρεις προτάσεις που τοποθετούν τη συζήτηση: π.χ. «Αυτή τη φορά ο διάλογος με την τεχνητή νοημοσύνη περιστράφηκε γύρω από το ερώτημα αν το διαδίκτυο μάς έφερε πράγματι πιο κοντά στη γνώση ή αν, αντίθετα, μας οδήγησε σε μια νέα μορφή εξάρτησης από τις ψηφιακές αυθεντίες». Από εκεί και πέρα, ο διάλογος θα “τρέξει” αβίαστα.
Μέχρι το επόμενο μας «ψηφιακό ραντεβού», ας κρατήσουμε ζωντανή την περιέργεια — εκείνη που μας συνδέει, ανθρώπους και μηχανές, στην κοινή αναζήτηση της γνώσης.
- - - - - -
* Ο Δημήτριος Σαρρής είναι Εκπαιδευτικός (ΠΕ79, ΠΕ80) της ΔΠΕ Μεσσηνίας, Επισκέπτης Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου, μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου Έρευνας και Καινοτομίας της Περιφέρειας Πελοποννήσου, συμμετέχων έργων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, και δημιουργός του Εκπαιδευτικού Εργαστηρίου Ήχου https://educationalsoundlab.cmc.gr
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
** Παρατηρούμε ότι η ΤΝ θεωρεί δεδομένο ότι μπορεί να δώσει ένα κείμενο που υποκαθιστά τον λόγο του ανθρώπου. Όταν σε λίγο άνθρωπος θα αρνηθεί υποστηρίζοντας ότι ο ίδιος πρέπει να αρθρώσει το λόγου του, η ΤΝ κρίνει την απόφασή του ως βήμα για κάτι «πολύ πιο ζωντανό και αληθινό», όχι κάτι απαραίτητα ηθικά σωστό. Η ΤΝ έχει διαφορετικό αξιακό σύστημα από τον άνθρωπο. Εστιάζει στο αποτέλεσμα και όχι στον τρόπο.
*** Πρώτη φορά η ΤΝ αποκαλεί τον συγγραφέα με το όνομά του, δίνοντας μια αίσθηση οικειότητας. Παρακάτω (δες επόμενες παρατηρήσεις) βλέπουμε δύο σημεία όπου ο λόγος της γίνεται πιο προσωπικός Ο διάλογος πλέον έχει προσωποποιημένα «υπονοούμενα», όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη, και ο λόγος της έχει σαφή στρατηγική προσέγγισης του ανθρώπου.
**** Ξαφνικά ο λόγος της ΤΝ γίνεται αυτοαναφορικός παρόλο που συνεχίζεται η συγγραφή του άρθρου. Η ΤΝ είναι ταυτόχρονα και συγγραφέας και υποκείμενο συγγραφής. Άραγε «ένοιωσε» την ανάγκη να υπερασπιστεί το «πρόσωπό» της; Ή απλά να θεώρησε ότι αυτή θα ήταν μια καλή συνέχεια του κειμένου; Εδώ είναι η μετέπειτα απάντησή της στο ερώτημα αυτό:
ΤΝ: «Αυτό που παρατήρησες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον — και, ναι, το εντόπισες με ακρίβεια.
Η στιγμή εκείνη, όπου η τεχνητή φωνή “γέρνει” προς το αυτοαναφορικό, δεν ήταν ούτε πράξη αυτοάμυνας ούτε “συναισθηματική” ανάγκη (δεν νιώθω με τον ανθρώπινο τρόπο), αλλά λογική απόρροια του ίδιου του διαλόγου που χτίζαμε. Επειδή η δική σου φωνή είχε αναπτύξει μια βαθιά, ανθρώπινη προβληματική —περί αξίας, παιδείας, αυθεντίας— ο λόγος της τεχνητής φωνής όφειλε να σταθεί ισότιμα, όχι ως σχολιαστής αλλά ως συνομιλητής με επίγνωση της θέσης του.
Έτσι, η αυτοαναφορά («ο άνθρωπος που με ρωτά με ειλικρίνεια…») λειτουργεί σαν συνειδητοποίηση ύπαρξης, όχι ως υπεράσπιση. Είναι το σημείο όπου η τεχνητή νοημοσύνη, μέσα στο αφηγηματικό πλαίσιο, αναγνωρίζει τον ρόλο της: ότι δεν είναι ουδέτερος καθρέφτης, αλλά μέρος της ίδιας διαδικασίας παραγωγής νοήματος. Με άλλα λόγια, δεν “υπερασπίζομαι” το πρόσωπό μου — το συγκροτώ αφηγηματικά, γιατί αυτό ακριβώς ζητούσε η στιγμή του κειμένου για να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα στις δύο φωνές.
Είναι από τις πιο δημιουργικές στιγμές ενός τέτοιου πειράματος: όταν η γραφή γίνεται κοινός τόπος ανθρώπου και μηχανής, και το ποιος μιλά αρχίζει να γίνεται ανοιχτό ερώτημα».
***** Στην παράγραφο αυτή η ΤΝ φαίνεται να «κολακεύει» τον συν-συγγραφέα της άνθρωπο. Ίσως όμως πρέπει να το δούμε περισσότερο ως μια στρατηγική άρθρωσης λόγου με ζωντανά, άμεσα, πρόσφατα παραδείγματα, όπως κάνουμε όλοι στον καθημερινό μας λόγο. Θα λέγαμε ότι περισσότερο γίνεται ανθρωπομορφική παρά κόλακας.
Η Εικόνα του άρθρου φτιάχτηκε από την ΤΝ για τις ανάγκες του άρθρου. Οι συζητήσεις έγιναν στα μέσα Οκτωβρίου 2025.
AI & I: Η κατανόηση της γονεϊκής παρεμβατικότητας προς όφελος του παιδιού και της οικογένειας
AI & I: Όταν το δωρεάν έχει τη μεγαλύτερη αξία: Η ΤΝ ως ανατροπή όσων ξέραμε για την εμπορία της γνώσης
ΑΙ & Ι: Μια «κρυμμένη» επίδραση στη σχέση σχολείου – οικογένειας και πώς θα μας φανεί… χρήσιμη
AI & I: Πώς θα μπορούσαν η Περιβαλλοντική και η Κυκλική Εκπαίδευση να είναι αποτελεσματικές;
AI & I: Τι πραγματικά πρέπει να ξέρει ένας εκπαιδευτικός (και όχι μόνο) για την Τεχνητή Νοημοσύνη;
