Του Μπάμπη Βακαλόπουλου, 
υποψήφιου βουλευτή ΔΗΜ.ΑΡ.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι προορισμένη να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, με εναλλακτική κυβερνητική πρόταση και πολιτικό ήθος. Η συγκρότησή της σε κομματικό φορέα θέτει ως στόχο την προσφορά στον τόπο και την αλλαγή και όχι την αναπαραγωγή των κατεστημένων και την αποκόμιση πολιτικών ωφελειών.

Του Αντώνη Κατσά, 
υποψηφίου βουλευτή ΚΚΕ

Χωρίς καμία διάθεση επιείκειας ή εξιδανίκευσης πιστεύω ότι ακόμη και ο πλέον κακόπιστος κριτής εκείνο που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει στην αριστερά είναι η ντομπροσύνη, η ανιδιοτέλεια και η ειλικρίνειά της. Η υποκρισία, ο καιροσκοπισμός και η διγλωσσία, ουδέποτε απετέλεσαν στοιχεία της ιδεολογίας ή της πρακτικής της αριστεράς ακριβώς επειδή τα στοιχεία αυτά αναιρούν την ίδια της την υπόσταση.

Της Γιώτας Καλογεροπούλου, 
υποψήφιας βουλευτή του ΚΚΕ

Για άλλη μια φορά ξεκάθαρος ο Αντ. Σαμαράς, αυτή τη φορά από το βήμα του «Ζαππείου 3». Οι βασικοί άξονες της παρουσίασής του ήταν σχετικά με τις κινητοποιήσεις που «έχουν φέρει τον τόπο στην καταστροφή» και πώς το κόμμα του θα σώσει τη χώρα από την χρεοκοπία…

Του Περικλή Μαντά, 
προέδρου ΝΟΔΕ Ν.Δ.

«Η παράταξή μας ανέκαθεν έχει δώσει μάχες για την Ελλάδα, για την Ορθοδοξία και πάντοτε στις δύσκολες στιγμές αναλάμβανε το βαρύ φορτίο να ανασυγκροτήσει τον τόπο πάνω στα συντρίμμια. Τα συντρίμμια που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ άφηναν στο τέλος κάθε περιόδου διακυβέρνησης της χώρας μας.

Του Νίκου Διασάκου, 
υποψήφιου βουλευτή ΚΚΕ

Ο κος Τσίπρας στην ομιλία του στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας την Πέμπτη, είπε, μεταξύ άλλων, αναλύοντας την πρόταση του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση, ότι απαιτείται καταγγελία της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Ο κος Τσίπρας δε μιλά για μη αναγνώριση του χρέους, αλλά για καταγγελία της συγκεκριμένης δανειακής σύμβασης και του συγκεκριμένου μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια άλλη δανειακή σύμβαση ή ένα άλλο μνημόνιο.

Του Αλέξη Χαρίτση, 
υποψήφιου βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ

Στο δρόμο προς τις εκλογές, το πάλαι ποτέ κυρίαρχο δικομματικό σύστημα αντιμετωπίζει την ελληνική κοινωνία με την ίδια αναχρονιστική νοοτροπία με την οποία πορεύθηκε εδώ και 4 σχεδόν δεκαετίες: εκβιαστικά διλήμματα τρομοκράτησης και διασποράς φόβου («εμείς ή το χάος», «Μνημόνιο ή δραχμή» κλπ.) εναλλάσσονται με εύσχημες, μεγαλόπνοες υποσχέσεις για ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Του Παναγιώτη Κουφαλάκου, 
υποψήφιου βουλευτή ΚΚΕ

Η 6η Μάη μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να κάνουν το μεγάλο άλμα: Να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου, να αλλάξουν επιλογή, να στηρίξουν με την ψήφο τους το ΚΚΕ, το δικό τους κόμμα. Να γίνει αυτό το εκλογικό βήμα εφαλτήριο για να πάρουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τη ζωή στα χέρια τους, να σηκώσουν το ανάστημά τους κόντρα στη σφαγή των δικαιωμάτων τους.

Του Χρήστου Νικ. Ζερίτη 
«Ρε, άμα δεν ήτανε τότε, το 1271, κείνος ο Βενετσάνος, δεν θα είχαμε σαϊτοπόλεμο στη Καλαμάτα σήμερα. Α΄ ρε μπάρμπα Μάρκο Πόλο ευτυχώς που δεν καθόσουνα στ’ αυγά σου. Σου κατσικόθηκε να πας ταξίδι στους σχιστομάτηδες οκτακόσια χρόνια πριν. Γούσταρες ταξίδια στας Ανατολάς, στας Άπω που λένε, και κουμπαριές με τον Κουμπλάι Χαν. Σ’ άρεσε εκεί ε'.

Του Νίκου Πατσαρίνου, 
στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ

Πέρασαν ήδη δύο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-τρόικας και η χώρα μας βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων πενήντα χρόνων. Έχει απωλέσει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.
Οι πολίτες παρακολουθούν τους δείκτες ύφεσης να κατρακυλούν στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα και περιμένουν μάταια ένα ελπιδοφόρο και ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης και τόνωσης της οικονομίας.

Του Νίκου Α. Φωτέα* 
Οι δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρονικού διαστήματος αναδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την αδυναμία των μέχρι σήμερα δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας να συσπειρώσουν την εκλογική τους βάση.
Με μια εύκολη ανάγνωση ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει γιατί κατά κύριο λόγο αυτό συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ. Ο καταστροφικός τρόπος άσκησης της εξουσίας τα δυο τελευταία χρόνια, ο «ερασιτεχνικός;» και όχι μόνο, πολιτικά τρόπος διαχείρισης της κρίσης, ήταν βέβαιο ότι θα το έφερνε σε αυτή την κατάσταση πλήρους αποσυσπείρωσης.