Αλλά και χώρος πολιτιστικού και ιστορικού προβληματισμού με τους φίλους να συνωστίζονται στο μικρό εσωτερικό χώρο για ενδιαφέρουσες και ζωηρές συζητήσεις.
Τα χρόνια κύλαγαν και το στέκι απέκτησε «ταυτότητα», έγινε «ρούγα» με τις μόνιμες παρέες να διευρύνονται. Ο Ανδρέας και τα παιδιά που πέρασαν από τα «πόστα» σεβάστηκαν τον πελάτη και εκτίμησαν ακόμη και τον μοναχικό καφέ που απολάμβανε χωρίς «ενοχή» όταν η κρίση άρχισε να ζορίζει την κατανάλωση.
Εγινε στέκι όχι μόνον για εμάς, αλλά και για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Τρεις γενιές απολαμβάνουν τη θάλασσα, τη ζεστή ατμόσφαιρα, τη μεγάλη «οικογένεια» που έχει δημιουργηθεί μέσα από την καθημερινότητα.
Χάσαμε και κάποιους αγαπημένους κοινούς φίλους με πρώτο τον παιδικό μου φίλο το Μίμη. Το στέκι έγινε και τόπος μνήμης.
Ευχές για τα καλύτερα στον Ανδρέα και όλους εκείνους που συνεργάζονται μαζί του για να λειτουργεί ένας ξεχωριστός χώρος για την πόλη και την παραλιακή ζώνη….".
