Το “Κύμα” για πολύ πολύ κόσμο, είναι παρέα, μεζέδες, καφές “Σπίνου”, τσίπουρο “Νταραίος” και ούζο “Καλλικούνη”. Για άλλους είναι το μοναδικό μέρος που “αναβίωσε” τον μπακαλιάρο τσιλαδιά. Για κάποιους άλλους είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Σε αυτές τις λίγες γραμμές θα κουράσω το αναγνωστικό κοινό του αγαπητού “kalamata journal” και θα ξεδιπλώσω τις δικές μου, λίγο πιο αλλιώτικες σκέψεις.
Το “Κύμα” για μένα είναι συνυφασμένο με τον “Πολιτιστικό αντίλογο”. Αυτή την ωραία παρέα φίλων, τρελαμένων με τα γράμματα και τις τέχνες, που αδιάκοπα εδώ και τόσα χρόνια βάλθηκαν να μας παρασύρουν σε συζητήσεις, αναλύσεις, διαφωνίες και διαβάσματα. Βραδιές, απογεύματα, κοπές αλμυρής βασιλόπιτας, εκθέσεις. Δε βαρεθήκαμε ποτέ στο “Κύμα”. Πάντα μάθαμε κάτι ακόμα, κάτι καινούριο. Γνωρίσαμε συγγραφείς και ποιητές, εικαστικούς και φωτογράφους. Φωτογράφους...
Για μένα το “Κύμα” είναι οι άνθρωποι του. Και οι άνθρωποι του “Κύματος” ήταν και είναι εκείνη η εμβληματική έκθεση πορτρέτων του Μίμη Ζώη. Τα σκέφτομαι, τα θυμάμαι τα ασπρόμαυρα πορτρέτα, ανακαλώ τα βλέμματα τους, επιζητώ την παρέα των ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ…
Στα γενέθλια λέμε για τους κατοικούντες σε τόπο χλοερό; Ξεπηδάει από μέσα μου η ανάγκη να πω, θέλω να τους μελετήσω. Θέλω να πω ότι δε τους ξεχνάω. Θέλω να πω ότι λείπουν στους δικούς τους και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Στα γενέθλια του “Κύματος”, αν και αυτό δεν αφορά κανέναν, νιώθω πληρότητα. Νιώθω πως δε μου λείπει τίποτα.
Είμαι πλήρης γιατί στο “Κύμα” άκουσα για το Θόδωρο Αγγελόπουλο, για την Κική Δημουλά, για το Μιχάλη Κατσαρό. Είδα τα βιβλία της Σοφίας Φίλντιση στα ράφια και συζήτησα για τον μπάρμπα Ντίνο Μακρόπουλο. Με αφορμή τις φωτογραφίες του τοίχου, φέρνω στη μνήμη μου την “Ελλαδογραφία” του Γιώργου Τσαγκάρη και τα “Σκουπίδια” του Μιχάλη Τούμπουρου. Θυμάμαι που στο “Κύμα” καθόμουν με το Χάρη Χαραλαμπόπουλο και έβλεπα απέναντι σε μια γωνία πάντα το στωικό βλέμμα του πατέρα των δημιουργών του μαγαζιού αυτού, του Σταύρου Ζαγάκου. Όλοι τους ήταν κομμάτια του και φυσικά παραμένουν μέχρι και σήμερα.
Στα γενέθλια σβήνουν κεριά. Εύχομαι το “Κύμα” να σβήσει άλλα τόσα κι άλλα τόσα, όπως κάνει φέτος και να δώσει ένα απάγκιο για όλους μας, για εκείνους που θέλουν να περάσουν καλά, να βγάλουν στους φίλους τα εσώψυχα τους, να ερωτευτούν.
Το κείμενο αυτό είναι σαν ένα κεράκι - όχι μόνο γενεθλίων, αλλά και μνήμης, για όλους τους προαναφερόμενους. Ούτως ή άλλως στη ζωή είναι όλα μπλεγμένα. Η απώλεια και η παραμονή, η ελπίδα και η απογοήτευση, το παρελθόν και το μέλλον. Χρόνια πολλά, και σας ευχαριστούμε.
Γιούλα Σαρδέλη
«Τα καλύτερά μας χρόνια» – 20 χρόνια «…στο κύμα»
