Είπε ο Δημήτρης Γεωργακίλας: Συνάδελφοι, βρισκόμαστε εν μέσω μιας καταιγίδας με τα πιο βάρβαρα, αντεργατικά, αυταρχικά μέτρα. Όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων ενός ολόκληρου αιώνα πάρθηκαν πίσω εν μία νυκτί. Ο μισθός μας εξανεμίσθηκε. Παλιά λέγανε για τους δημοσίους υπαλλήλους ότι ο μήνας έχει εννιά, τώρα στις εννιά δεν υπάρχει μιά... Το ασφαλιστικό μας διαλύθηκε. Ελλείψει γιατρών και φαρμακοποιών τρέχουμε στα χωριά για πρακτικούς και στα βουνά για βότανα... Το συνταξιοδοτικό γκρεμίστηκε. Περίπου 50.000 συνάδελφοι περιμένουν τη σύνταξη και ήδη 535 απεβίωσαν! Οι φόροι και τα χαράτσια μας αλάλιασαν. Η αξιοπρέπειά μας καταρρακώθηκε, παντού χρωστάμε, ντρεπόμαστε γι’ αυτό που μας κατάντησαν. Το μέλλον των παιδιών μας είναι ανύπαρκτο. Η εθνική μας κυριαρχία και υπερηφάνεια ισοπεδώθηκαν με το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους, με τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους εθνικούς δρόμους, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ. Τώρα ξεπουλάνε ό,τι έμεινε, τον ήλιο, τον αέρα, τη γη, το υπέδαφος και το αποκορύφωμα είναι η εγκατάσταση στη χώρα μας του Δ’ Ράιχ.
Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα, αφού οι μισθοί και οι συντάξεις Βαλκανίων και αργότερα Μπαγκλαντές δεν επιβλήθηκαν ακόμη. Αφού το σφαγείο Αξιολόγηση-Απολύσεις 150.000 υπαλλήλων είναι προ των πυλών. Αφού η δημιουργία Καιάδα για τους άνω των 65 δεν άνοιξε ακόμη.
Τι θα κάνουμε εμείς ως θύματα αυτής της ανελέητης επίθεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των τροϊκανών και των δικών μας πολιτικών μαντρόσκυλων που τους υπηρετούν; Θα αντιδράσουμε έστω την ύστατη στιγμή και πως;
Μήπως πλαντάζοντας στο κλάμα, κλαίγοντας για τη μοίρα που μας επιφύλαξαν; Ανώφελο, γιατί και τα δάκρυα κάποτε στερεύουν. Μήπως να το ρίξουμε στα ψυχοφάρμακα και στις ουσίες; Άλλο που δεν θέλουν να βρεθούμε σε εθελούσια καταστολή. Μήπως να προβούμε σε ατομικές ή ομαδικές αυτοκτονίες, όπως τότε στο Ζάλογγο, για να μην πέσουμε στα χέρια των Νεότουρκων;
Εγώ πάντως, για όποιον θέλει να αντιδράσει με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους, μπορώ να τον διευκολύνω, προσφέροντας μαντήλια, χάπια ή θηλιές...
Είναι αυτονόητο πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι διέξοδος, δεν είναι λύση. Γιατί με μισθούς πείνας, δίχως όνειρα, χωρίς δικαίωμα στη ζωή, με λαβωμένη αξιοπρέπεια δεν ζεις, δεν συμβιβάζεσαι, δεν βολεύεσαι, εξεγείρεσαι!
Δεν αρκείσαι να ρίχνεις μούντζες, αλεύρια και γιαούρτια. Δεν εξαντλείς τη δράση σου μέσα από το κίνημα της πατάτας, γιατί τί θα γίνει το κίνημα μόλις τελειώσει η πρώιμη μέχρι να βγει η όψιμη;
Αφήνεις τα μαντήλια, τα χάπια, τις θηλιές, τα αλεύρια, τα γιαούρτια, τις πατάτες και κατεβαίνεις στο δρόμο του αγώνα. Δημιουργείς αναχώματα αντίστασης, περνάς στην αντεπίθεση για την ακύρωση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, για την έξοδο από τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για μια άλλη πολιτική σε όφελος των εργαζόμενων και του λαού και σε βάρος των τραπεζιτών, εφοπλιστών, μεγαλοβιομηχάνων.
Συνάδελφοι το πρόβλημα είναι πολιτικό, έχει ξεπεράσει πλέον τα στενά πλαίσια της συνδικαλιστικής παρέμβασης και διεκδίκησης. Στον αγώνα αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια και να συμμετέχουμε στις απεργίες, παρά την οικονομική αιμορραγία που θα υποστούμε. Να υπερνικήσουμε τις επιφυλάξεις και τους φόβους και να διαδηλώσουμε στους δρόμους, παρά το τσαλάκωμα που μπορεί να υποστούμε.
Την αδυναμία να μην την κάνουμε θεωρία ότι δεν γίνεται τίποτα, ότι όλα είναι από χέρι χαμένα, αναζητώντας έτσι άλλοθι για τον εαυτό μας, προκειμένου να διώξουμε τις ενοχές μας όταν είμαστε καθηλωμένοι στον καναπέ. Γιατί και αν ακόμη ξεγελάσουμε τον εαυτό μας με τις προφάσεις εν αμαρτία, πως θα κοιτάξουμε στα μάτια αύριο τα παιδιά μας, εάν μας ρωτήσουν, εσείς τι κάνατε, γιατί δεν αντιδράσατε; Τι θα τους απαντήσουμε;
Την απάντηση για την αποτελεσματικότητα των αγώνων των εργαζομένων και του λαού, μας τη δίνει η ίδια η ιστορία. Γιατί χωρίς τους αγώνες θα είμαστε ακόμη δούλοι σε δουλοκτητικό σύστημα ή στην καλύτερη περίπτωση δεν θα είχε γραφτεί στην ιστορία το 1821, το έπος της Εθνικής Αντίστασης, ο Μάης του ’68, ο Νοέμβρης του ’73.
Συνάδελφοι, με σύνθημα «ο ένας για όλους και όλοι για τον ένα» να μετατρέψουμε την οργή μας σε ενέργεια ρήξης και ανατροπής. Να μετατρέψουμε τα δικά μας όνειρα σε δικό τους εφιάλτη.
Ο αγώνας μας από εδώ και πέρα για το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή, για το μέλλον των παιδιών μας, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος, θα απαιτηθούν μεγάλες θυσίες, αλλά στο τέλος η νίκη θα είναι δική μας. Αρκεί να φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό, μην ελπίζοντας σε φωτισμένους σωτήρες που ως αναντικατάστατοι έχουν αναλάβει εργολαβικά τη σωτηρία μας, είτε σε επίπεδο συνδικαλιστικό είτε πολύ περισσότερο σε επίπεδο πολιτικό.
Συνάδελφοι του «Ενιαίου Ψηφοδελτίου», πηγαίνοντας για το συνέδριό της Ομοσπονδίας μας ελπίζω να μη μεταλλαχθείτε, περνώντας την Τσακώνα, σε ένθερμους υποστηριχτές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Να πείτε στους εργατοπατέρες ότι οι εργαζόμενοι είναι διεγερμένοι, υποφέροντας από τα σκληρά μέτρα, και η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ αυνανίζεται!
Σύντροφοι του ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του αυτοαποκαλούμενου ως γνήσιου και μοναδικού, καθαρού, εκπροσώπου του ΠΑΜΕ στους ΟΤΑ, Ηλία Φωτόπουλου, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, περί αγώνα με πληρωμένα μεροκάματα, περί συνδιοργάνωσης, με τη δημοτική αρχή, της διαδήλωσης των εργαζομένων με απορριμματοφόρα τη μέρα της απεργίας, επειδή αυτά δεν κινήθηκαν προς τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, περί της άποψης ότι πας μη ΠΑΜΕ εργαζόμενος είναι βάρβαρος, συμβιβασμένος, πουλημένος κ.λπ, με την επιλογή του για συμμετοχή στο αγωνιστικό ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ ενός αρχιερέα-κήρυκα της απεργοσπασίας, πέρα από τη λύπη μου για όλα αυτά, έχω να πω πως, σύντροφε του ΠΑΜΕ, όπως πας, δεν πάμε πουθενά... Γιατί έτσι, θα τραβάμε κουπί, αλλά η βάρκα είναι δεμένη.
Γι’ αυτό, όσο είναι καιρός άλλαξε τακτική, εάν θέλεις με το ΠΑΜΕ να πάμε το κίνημα πιο πέρα-πιο ψηλά, αλλιώς θα πάμε όπισθεν ολοταχώς.
