Της Μαρίας Νίκα 

Στο όμορφο Κάστρο της Ναυπάκτου υπάρχει το άγαλμα του Μιχαήλ Θερβάντες. Πήγα κάποτε εκδρομή με το Γυμνάσιο στη Ναύπακτο, αλλά το άγαλμα δεν το είδα ποτέ. Το μόνο που θυμάμαι να κάνουμε σε αυτή τη θαυμάσια πόλη είναι να βολοδέρνουμε με τους συμμαθητές μου σε κάτι καφετέριες και φαστφουντάδικα, κρατώντας ένα φορητό κασετόφωνο και περιμένοντας να πάει η ώρα 5 για να μπούμε στο λεωφορείο και να επιστρέψουμε στην Καλαμάτα…

Της Μαρίας Νίκα 

«Μαμά θέλω πασχαλινό τσουρέκι!» μου λέει η Θεανώ. «Θα σου πάρω» της απαντάω, αλλά εκείνη συνεχίζει: «Δε θέλω να μου το πάρεις, να μου το φτιάξεις θέλω»...

Της Μαρίας Νίκα 

Το πρόσεξα ένα βράδυ σταματημένη στο φανάρι γυρνώντας από τη Μεσσήνη. Μικρό μπακάλικο σε παρακμή, από αυτά που κάποτε αποκαλούσαμε mini market. Κάτι μεταξύ ψιλικατζίδικου και παντοπωλείου. Με παρέσυρε να το κοιτάζω από το τζάμι του αυτοκινήτου μέχρι ν’ ανάψει το πράσινο...

Της Μαρίας Νίκα 
Σάββατο βράδυ ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του Ωδείου και στο μυαλό μου στριφογυρίζει η τραγωδία. Από την Παρασκευή το πρωί όλο αυτό σκέφτομαι. Τις δυο ψυχές που χάθηκαν...

Της Μαρίας Νίκα 
Επειδή αυτή η δουλειά έχει και τα τυχερά της, την Τετάρτη δεν κάναμε απλώς ρεπορτάζ, φάγαμε και πρωινό! Το πιο υπέροχο σταφιδόψωμο με μαύρη σταφίδα και πορτοκάλι από τη μαγείρισσα - foodblogger Βίκυ Κουμάντου κι ένα θεϊκό επιδόρπιο με γιαούρτι και μαύρη σταφίδα επίσης, βουτηγμένη σε σιρόπι ούζου, από την παραγωγό χειροποίητων εδεσμάτων της «Πυλιακής Γης» Γιάννα Μπαλαφούτη…

Της Μαρίας Νίκα 
Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν στο Κάστρο της Καλαμάτας, πριν από 17 χρόνια. Ιούλιος 2001. Το αμφιθέατρο κατάμεστο για την πρεμιέρα του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού με το ισραηλινό συγκρότημα Batseva Dance Company. Ξαφνικά, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα για την έναρξη της παράστασης, τον βλέπω να κάθεται σε μια κερκίδα ανάμεσα στον κόσμο, δίπλα στη σύζυγό του, την κριτικό Σωτηρία Ματζίρη. Όχι στις θέσεις των επισήμων. Πιο πίσω...

Της Μαρίας Νίκα 
Τα είχα ρυθμίσει όλα ώστε να προλάβω. Τι όλα δηλαδή, παράτησα τις δουλειές στη μέση κι έφυγα. Ήξερα ότι μετά θα το «πληρώσω», όμως δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να πάω. Στις 7.30 ήταν η προβολή, 7.40 έκανα ακόμη βόλτες γύρω από το Εργατικό Κέντρο ψάχνοντας να παρκάρω. Η βροχή να πέφτει ασταμάτητα κι από τα χνωτισμένα τζάμια να μη βλέπεις στο ένα μέτρο. Επιτέλους βρίσκω μια θέση στην Ψαρών, πίσω από τη Νομαρχία...

Της Μαρίας Νίκα 
Από Σκαρίμπα δεν είχα ιδέα. Το μόνο που είχα ακούσει ήταν οι στίχοι του σ’ εκείνο το τραγούδι που λέει ο Δημήτρης Μπάσης: «Σπασμένο καράβι να ΄μαι πέρα βαθιά…». Αφορμή για τη γνωριμία μου με τον ιδιαίτερο αυτόν λογοτέχνη, στάθηκε το βιβλίο της Χαράς Νικολακοπούλου «Γιάννης Σκαρίμπας. Παραδοξολογίες και γλωσσικές ακροβασίες στο πεζογραφικό έργο του»… 

Της Μαρίας Νίκα 
Παραμονή των Θεοφανίων στην Παραλία της Καλαμάτας. Tίποτα δεν προϊδεάζει για την αυριανή γιορτή. Ή σχεδόν τίποτα. Μονάχα τα φρεσκοκομμένα κλαδιά από φοίνικα αφημένα στην προβλήτα του λιμανιού και η στημένη εξέδρα των επισήμων δείχνουν ότι κάποια εκδήλωση αναμένεται. Κατά τα άλλα, κρύο, βροχή, ερημιά και γκρίζα σύννεφα πάνω από το ψηλό κτήριο των Μύλων...

Της Μαρίας Νίκα 
«Θυμάμαι τα παιδικά μου Χριστούγεννα στο χωριό. Μαυρίλα σκέτη. Σκοτάδι κι ερημιά. Τα βράδια στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Κλεινόμαστε από νωρίς στο σπίτι. Δεν ήθελα να πηγαίνω, αλλά τι να κάνα;», μου ΄λεγε τις προάλλες φίλος και στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί μια θλίψη. Το περιέγραφε με τέτοιο παράπονο, λες και του είχε μείνει παιδικό τραύμα. Δε ζούσε μόνιμα στο χωριό, ωστόσο και μόνο που ως παιδάκι έπρεπε να περνά εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές με τους γονείς του, υπέφερε...