ΔΙΗΓΗΜΑ Του  Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  
       Στη νέα μου γειτονιά το παλιό τριώροφο με τα κόκκινα κεραμίδια και τις ορτανσίες στα μπαλκόνια του με μάγεψε. Τόσο ωραίο και κομψό ήταν  στη θέση του.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
Δεν ξέρω γιατί, όταν αγναντεύω το Ιόνιο, ανακηρύσσω εαυτόν κυρίαρχο, οι στίχοι των ποιητών που έβαλαν σκοπό της ζωής τους τα μακρινά ταξίδια σε πέλαγα και θάλασσες με κατακλύζουν... Πλαταίνουν τη φαντασία μου, τον ορίζοντα τ’ ουρανού και του χαρτιού. Ξεχνώ τότε  τους γκουρμεδάτους λαγούς που μας τάζουν οι πολιτικοί, στίχους απαγγέλω δικούς τους, κυκλώνες, ναυάγια, φάροι, χώρες μακρινές, γέροι ναυτικοί, καράβια που αλαργεύουν περνούν μπροστά μου.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
          Μόνοι. Με τι καρδιά, με τι ψυχή να λησμονήσεις την αφράτη ξανθιά που άφησε ζωγραφισμένες τις καμπύλες της στη μαγική αμμουδιά. Με τι νου που δε λέει να ξεκολλήσει από τους φίλους του καλοκαιριού να  πορευτείς για τον επερχόμενο χειμώνα. Πώς να  ονειρευτείς με τόσο χάος μέσα σου, με τη ζωή σου δοσμένη σε μια στρίγκλα ερημιά που σου μεταδίδει μεταγγισμένη κάθε στιγμή την ασθματική της αρρώστια.  Με τι καρδιά να μαζέψεις το σκουπίδι που άφησαν οι έποικοι της πόλης. Δε φτάνει  το χλωμό χρώμα της φθοράς που σε βάφει το μουντό φθινόπωρο, πρέπει να σκύψεις να μπεις σε ρυθμό και κόκκινος κατακόκκινος του αιμάτου να ξεβρομίσεις ότι αχνίζον ακάθαρτο σκόρπισε το ασθενές γονίδιο του Έλληνα στη γη σου...

Διήγημα Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
          Τρεις μήνες ένας θανατηφόρος ιός ο Covid- 19 ήρθε σαν κατακτητής στη συνοικία των φτωχών και τους εξολόθρευε. Στην αρχή όταν τα δυο νέα κορμιά θάφτηκαν στο χώμα κανένας δεν έδωσε σημασία, όταν όμως ο ιός έστελνε καθημερινά στον τάφο κι άλλους, όλοι ανησύχησαν και ο πανικός ρίζωσε στη συνοικία διώχνοντας την απολλώνια νηφαλιότητα και τη γαλήνη που συντρόφευαν τους δυστυχισμένους εκείνους ανθρώπους.

Της Μαρίας Νίκα
Παρασκευή απόγευμα βλέπω σε αρκαδική ιστοσελίδα ότι ο Θανάσης Λάλας παρουσιάζει το βράδυ το βιβλίο του στην Τρίπολη. "Έφοδος στον ουρανό" με 21 από τις 3.500 συνεντεύξεις που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Η συνέντευξη είναι το αγαπημένο μου δημοσιογραφικό είδος. Αποφασίζω να πάω.

Της Μαρίας Νίκα
Ακόμη και τα βράδια που κλείνουν τα μάτια απ’ τη νύστα και δεν έχω κουράγιο να φτάσω μέχρι το κρεβάτι, η Θεανώ είναι ανένδοτη. Επιμένει να της διαβάσω. Επιστρατεύω λοιπόν δυνάμεις και ξεκινάω. Έτσι την έμαθα - ευτυχώς - και τώρα δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όταν δεν την παίρνει ο ύπνος, μου ζητάει και δεύτερο βιβλίο. Έχουμε και αγαπημένα. Μερικά από αυτά διάλεξα να παρουσιάσω σήμερα, τελευταία μέρα του χρόνου, κάνοντας έναν μικρό απολογισμό. Απευθύνονται σε παιδιά από 3 ή 4 ετών και πάνω, τα έχουμε διαβάσει πολλές φορές και τα προτείνουμε...

Της Μαρίας Νίκα 
Η Κατερίνα είναι γειτόνισσά μου. Δηλαδή ήταν. Μια μέρα ήρθε και μας είπε ότι φεύγει για τη Νέα Ζηλανδία. Εκεί ζει τα τέσσερα τελευταία χρόνια…

Της Μαρίας Νίκα 

- Με ποιο πλοίο πήγατε Γιαννάκη στη Ζάκυνθο; ρωτάω τον 5χρονο φίλο μας που μόλις έχει γυρίσει από ταξίδι με τους γονείς του.
- Με το 11880! μου απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη.
- 11880; Τι είν’ αυτό;
- Το όνομά του. Έτσι λένε το πλοίο...

Της Μαρίας Νίκα 
Το απόλαυσα το βιβλίο της Ξένιας Κουναλάκη. Μου θύμισε τη ζωή μου. Πράγματα που έχω κάνει και άλλα που θα ήθελα. Άρχισα να το διαβάζω τη βραδιά της παρουσίασης στην Καλαμάτα, λίγο πριν η δημοσιογράφος-συγγραφέας πάρει το λόγο και ξεκινήσει να μιλάει γι’ αυτό. Ένα Σάββατο τέλη Μαΐου, στη "Μπουκαδούρα" της Παραλίας: "Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές", εκδόσεις Πόλις…

Της Μαρίας Νίκα 
Γιάννενα. Σάββατο βράδυ, παραμονές του Αγίου Πνεύματος. Λίγο πριν νυχτώσει ο ουρανός έχει πάρει σκούρο μπλε χρώμα. Διασχίζω τον πεζόδρομο με τα πλατάνια στις όχθες της λίμνης. Στη τσάντα μου, ανάμεσα σε άλλα, έχω το «Πρωσικό Μπλε» της Φωτεινής Βασιλοπούλου. Καιρό τώρα θέλω να γράψω γι’ αυτό αλλά δυσκολεύομαι. Είπα λοιπόν να το πάρω μαζί μπας και μου έρθει καμιά ιδέα στο ταξίδι…