ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Piripkura | Bruno Jorge, Mariana Oliva ( 79')
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 15:00
Δύο από τα τρία γνωστά μέλη των Piripkura είναι ακόμα ζωντανά σαν νομάδες στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, στο MatoGrosso της Βραζιλίας. Το πιο σημαντικό από τα υπάρχοντα τους, είναι ένας πυρσός ο οποίος άναψε το 1998 και δεν έχει σβήσει ποτέ από τότε. Η περιοχή όπου ζουν είναι περικυκλωμένη από φάρμες και εργοστάσια ξυλείας, των οποίων ,η σχεδόν αναπόφευκτη εξάπλωση πραγματοποιείται με βίαια μέσα. Η περιοχή αυτή του δάσους προστατεύεται εφόσον υπάρχει απόδειξη ότι ζουν μέσα ακόμα αυτοί οι δύο άνθρωποι, οι Pakyî και Tamandua. Έτσι ο JairCandor, συντονιστής για τη προστασία των περιοχών αυτών, προχωράει μέσα στη ζούγκλα προς αναζήτηση τους, κάποιες φορές συνοδευόμενος από το μόνο ζωντανό μέλος της οικογένειας τους ,τηνRita. Μέσα από αυτό το φιλμ, το κινηματογραφικό συνεργείο φέρνει απόδειξη για την ύπαρξή τους. Το “Piripkura” ρίχνει φως στην τραγωδία που βιώνουν οι αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου-στη συστηματική βία που χρησιμοποιείται εναντίον τους με συνεχή και απειλητική παρουσία. Παρά την απίστευτη αντοχή και επιμονή των τελευταίων της φυλήςPiripkura, μια αναπόφευκτη ερώτηση μένει στον αέρα: Πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει;
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΒΡΑΖΙΛΙΑ
4.30 μ.μ.
One day in Aleppo | Ali Alibrahim, 25'
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 16:30
Έπειτα από πέντε μήνες ασταμάτητου και ανούσιου βομβαρδισμού, ένα γκρουπ από παιδιά που ζουν στο Χαλέπι αρχίζουν να βάφουν τους τοίχους της πόλης τους. Είναι μια πράξη διαμαρτυρίας αλλά και αντίστασης, μία μικρή πράξη, η οποία τολμάει να ονειρευτεί, να φέρει πίσω ζωή σε ένα μέρος ,το οποίο έχει ταπεινωθεί από βόμβες και σφαίρες και ενώ ταυτόχρονα οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις παρατηρούν δίχως να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν να σωθούν ανθρώπινες ζωές.
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΣΥΡΙΑ
Slave Genesis | Aneez K Mappila (63')
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 17:00
Το ντοκιμαντέρ, “The Slave Genesis” ασχολείται με την εθνικότητα και την κοινωνική μεταμόρφωση των ατόμων της φυλής Paniya, που ανήκουν στη Wayanad, συνοικία λόφου στα νότια του Δυτικού Ghats στη νότια Ινδία. “Paniya” κυριολεκτικά μεταφράζεται σε “εργάτης”. Αυτοί οι άνθρωποι της φυλής -οι οποίοι είχαν χρησιμοποιηθεί για να δουλεύουν στις φάρμες των μεταναστών, οι οποίοι έρχονταν στη Wayanad σιγά σιγά, έχουν ξεχωριστές τέχνες και τραγούδια που αντικατοπτρίζουν τις ταυτότητες τους. Το κυριότερο ανάμεσα στα τραγούδια τους είναι το Penappattu (λόγος του φαντάσματος), το οποίο λένε ως τμήμα των κηδευτικών τελετών τους. Το τραγούδι αρχίζει με τη προέλευση των φυλών Paniya. Με βάση τα περιεχόμενα του Penappattu, το ντοκιμαντέρ εξερευνάει την κοινωνική μεταμόρφωση των Paniya.
Προχωράει μέσα από τις αναμνήσεις του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε γεννηθεί και μεγάλωσε πολύ κοντά στους Paniyas. Ο ανθρωπολογικός τόνος δημιουργεί το αισθητικό σώμα του ντοκιμαντέρ.
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΙΝΔΙΑ
“So help me god”- Yves Hinant, Jean Libon (Βέλγιο)
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 18:00, Παρουσία Σκηνοθέτη
Η ταινία προβάλλεται σε πρώτη πανελλήνια προβολή, έλαβε ειδική μνεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του San Sebastián, το 2017 .
Σε αυτό το αμεταμέλητο και πολιτικά μη ορθό πορτρέτο, μια ξεχωριστή και εκκεντρική Βελγίδα δικαστής παίρνει τους θεατές πίσω από τη σκηνή, σε πραγματικές αστυνομικές έρευνες. Αυτό το πιο παράξενο και από το παράξενο ντοκιμαντέρ προκαλεί μία τρελή και καθηλωτική εμπειρία.
Η δικαστής με το “πολιτικά ανορθόδοξο” προφίλ
Η δικαστής Anne Gruwez, μια φημισμένη και εκκεντρική φιγούρα στο βελγικό δικαστικό σύστημα, ερευνά μία υπόθεση που είχε παγώσει για 20 ολόκληρα χρόνια, στην οποία δύο πόρνες, η Γιολάντα και η Νικόλ, βρέθηκαν αγρίως δολοφονημένες σε μια ανώτερης αστικής τάξης γειτονιά των Βρυξελλών. Με τη βοήθεια ενός ικανού αριθμού αστυνομικών, η Gruwez διεξάγει περαιτέρω έρευνες για τους τέσσερις βασικούς υπόπτους, ένας εκ των οποίων απεβίωσε πρόσφατα, ενώ ένας άλλος ζει πλέον στο εξωτερικό. Καθώς οι μέθοδοι της επιστήμης της εγκληματολογίας έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια, τα στοιχεία πρέπει να επανεξεταστούν, και ιδιαίτερα πρέπει να επανεξεταστεί ένα προφυλακτικό στο οποίο βρέθηκε DNA από έξι διαφορετικά προφίλ ατόμων. Καθώς η κύρια ιστορία εξελίσσεται, η ταινία ακολουθεί κι άλλες καθημερινές υποθέσεις, με τις οποίες η δικαστής έρχεται αντιμέτωπη. Υποθέσεις που περιλαμβάνουν από μικρούς απατεώνες, περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, μέχρι και περίπτωση παιδοκτονίας με παραστατική περιγραφή. Έτσι, με τον τρόπο αυτό, μέσα από τα μάτια μιας δικαστή, συστήνεται μια εκτός ορίων κοινωνία.
Η δύναμη του So Help Me God βρίσκεται στην αγριότητα στην οποία οι συν-σκηνοθέτες τόσο δυνατά πιστεύουν, καθώς και στο δικαίωμα στην έκφραση και στον ελευθεριακό τρόπο αφήγησής τους που δεν υπόκειται σε λογοκρισία. Αυτό που ενισχύει αυτή τη γνήσια δημιουργία είναι το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε εκ των προτέρων προετοιμασία, δεν υπήρξε κάποιο σεναριακό σχεδίασμα. Δεν έγιναν καθόλου συνεντεύξεις με τους συμμετέχοντες και δεν υπήρξε σχολιασμός ή κείμενο σε οθόνη. Είχαν ήδη ασχοληθεί με την Gruwez σε προηγούμενο επεισόδιο με τίτλο Madame Judge, αλλά τώρα όλα τα γεγονότα είναι καινούργια και το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε μέσα σε διάστημα τριών ετών. Η υπόθεση της δολοφονίας φαίνεται να αποτελεί μια εξαιρετική πρόφαση για μια περαιτέρω παρατήρηση ορισμένων πτυχών του βελγικού δικαστικού συστήματος και κατ’ επέκταση παρατήρηση της βελγικής κοινωνίας, μέσω του πολιτικά ανορθόδοξου προφίλ της δικαστή και των ιδιαίτερων υποθέσεων της. Παρά την σοβαρότητα των θεμάτων, από την ταινία δεν λείπουν πινελιές μαύρου χιούμορ ή ακόμη και στιγμές χαλάρωσης, όταν η δικαστής νιώθει την ανάγκη να αποτραβηχτεί από την σκοτεινή πραγματικότητα που διαχειρίζεται.
Οι σκηνοθέτες τηρούν με επιμονή το φιλμικό τους στιλ, στιλ που βασίζεται στην κινηματογράφηση ανθρώπων που δεν αναπαριστούν πράξεις αλλά ενεργούν και καταγράφονται σε πραγματικές καταστάσεις, ένα στιλ που στις μέρες μας έχει ξεχαστεί. Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν ωραιοποιεί κανένα από τα θέματά του και ακολουθεί την κινηματογραφική προσέγγιση της σχολής cinéma vérité, μιας σχολής που απέχει πολύ από τις στυλιζαρισμένες φόρμες των ντοκιμαντέρ που βλέπουμε σήμερα.
Όπως σωστά υπογραμμίζεται στο tagline της ταινίας, αυτό δεν είναι σινεμά, είναι κάτι χειρότερο. Οι άνθρωποι δεν υποδύονται κάτι, αλλά κινηματογραφούνται σε πραγματικές καταστάσεις.
New life in Frame | PınarŞenel (30')
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 20:00, Παρουσία του Σκηνοθέτη, σε πρώτη πανελλήνια προβολή.
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού παραγωγών ντοκιμαντερ που ζουν και εργάζονται στην Καμπούλ, όταν αναγκάζονται να γινουν πρόσφυγες στην Τουρκία, εξαιτίας απειλών που δέχονται από μία ακραία θρησκευτική ομάδα. Έχοντας ως μοναδικό πολύτιμο αγαθό την κάμερά τους, στον νέο τους τόπο ξεκινούν να κινηματογραφούν γάμους, ως το πλησιέστερο στο επάγγελμά τους αντικείμενο εργασίας...
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ο Pinar Senel μίλησε στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου για την ταινία του και το ευαίσθητο θέμα με το οποίο καταπιάνεται, τους πρόσφυγες.
“Οι πρόσφυγες, των οποίων ο πληθυσμός είναι πάνω από 25 εκατομμύρια, αντιμετωπίζονται ως νούμερα στα δελτία ειδήσεων. Έχουν αξιολογηθεί ως εξωγήινοι, άνθρωποι που έρχονται από άλλο πλανήτη. Έχουν τοποθετηθεί στον πάτο των κοινωνιών των χωρών στις οποίες καταφεύγουν. Στην πραγματικότητα, οι πρόσφυγες είναι οι Γήινοι. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει και μία ιστορία.
Η συνάντησή μου με το ζευγάρι της ταινίας ήταν μία σύμπτωση. Τους γνώρισα μέσω ενός άλλου Αφγανού πρόσφυγα στην Τουρκία, ο οποίος εργάζεται για το TRT. Μου ζητήθηκε να τους παράσχω ανεξάρτητη εργασία σ' ένα από τα πρότζεκτ μου, αλλά εγώ έκανα ό,τι μπορούσα: έκανα ένα ντοκιμαντέρ γι' αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουν να εκφραστούν, όπως, πράγματι, έκαναν. Μετά απ' αυτό το ντοκιμαντέρ, ο κυβερνήτης της πόλης τους τους προσέφερε την Τουρκική υπηκοότητα. Τώρα, παραμένουν φτωχοί, αλλά είναι καλύτερα από την πρώτη χρονιά. Αυτή είναι μία σημαντική ταινία για την καριέρα μου. Εργαζόμουν για το τουρκικό ραδιόφωνο Voice από το 1999 που εκπέμπει για τους Τούρκους μετανάστες που ζουν στο εξωτερικό. Η μετανάστευση ήταν και παραμένει ένα είδος εξειδίκευσης για εμένα. Αλλά τώρα μιλάμε περισσότερο για πρόσφυγες- θύματα πολέμου απ' ό,τι για οικονομικούς μετανάστες.
Είμαι πολύ χαρούμενος που έδωσα φωνή σε πρόσφυγες και άσυλα με αυτό το φιλμ. Πολλες κοινωνίες στερούνται ενσυναίσθησης προς αυτούς. Είναι ξεκάθαρο πως είναι μία δύσκολη κατάσταση και για τους κατοίκους ενός τόπου. Αλλά μπορούμε να επιτύχουμε αμοιβαία κατανόηση, κι αυτό θα πρέπει να κάνουμε. Δεν είναι ένοχοι. Το μόνο έγκλημα που διαπράττεται είναι ότι επιτρέπουμε τους πολέμους για τα χρήματα. Επίσης, είμαι χαρούμενος που γνωρίζω το ελληνικό κοινό στην Καλαμάτα. Ευχαριστώ το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου για το ενδιαφέρον”.
Η τελευταία Κόρη | Εύη Καραμπάτσου (21’)
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 20:30, Παρουσία του Σκηνοθέτη
Ποια είναι μάνα;…Οποιαδήποτε… Οποιαδήποτε…
Θα μπορούσα να είμαι η μητέρα της… Και η Aurora θα μπορούσε να είναι κόρη μου…
Δεν την υποδέχθηκα ζωντανή, αλλά νεκρή… Όμως, είναι το ίδιο…
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΕΛΛΑΔΑ
Some of these Days | Vincent Fortser, 15'
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 21:00
Όχι “da da da”, “Hey! Ba-Ba-Re-Bop” είναι ο ήχος της ζωής. Απλά πρέπει να τον νιώσεις, και ακόμα και τότε η ζωή κινείται.
Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Οι ιδέες σχετικά με τους ρόλους των φύλων, για παράδειγμα, ή ότι τα εγγόνια πάντα τα ενθαρρύνουν αδιαμφισβήτητα σε όλα τους τα εγχειρήματα. Ο σκηνοθέτης VincentFörster το βιώνει αυτό από πρώτο χέρι όσο κατέγραφε την καθημερινή ζωή των παππούδων του. Ακόμα όμως, ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει: Οι παππούδες του κάθονται στο καναπέ τους και αψηφούν όλες τις εξωτερικές πιθανότητες με διακριτικό χιούμορ και γοητευτική αποφασιστικότητα. Κομμάτι με κομμάτι, ξεδιπλώνεται ότι στην γερμανική ιστορία η τζαζ είναι ένα καλό βαρόμετρο για την ελευθερία.
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Lunadigas | Nicoletta Nesler & Marilisa Piga (77')
Τετάρτη 23 Ιανουαρίου, 21:30, Παρουσία της σκηνοθέτιδας Marilisa Piga, σε πρώτη πανελλήνια προβολή
Όλο και περισσότερες γυναίκες στην Ιταλία επιλέγουν να μην έχουν παιδιά. Το “Lunàdigas” εξερευνά τον κόσμο τους.
Η λέξη “lunàdigas” προέρχεται από τη διάλεκτο της Σαρδηνίας και χρησιμοποιείται από τους βοσκούς για να προσδιορίσει τα πρόβατα που δεν αναπαράγονται. Οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτιδες, Nicoletta Nesler και Marilisa Piga, επέλεξαν τη συγκεκριμένη λέξη για τις γυναίκες που δεν έχουν παιδιά, ως τίτλο της ταινίας τους, μιας και η ιταλική γλώσσα δεν έχει μια λέξη που να τις χαρακτηρίζει. Πιο συγκεκριμένα, όλες οι λέξεις έχουν αρνήσεις («χωρίς παιδιά», «όχι μητέρες»).
«Lunàdigas» είναι η λέξη που επιβεβαιώνει και υπογραμμίζει με άμεση ειρωνεία, την ύπαρξη και την ταυτότητα αυτών των γυναικών, που αισθάνονται πλήρεις και χωρίς παιδιά, προκλητικά στερεότυπα, κοινές αντιλήψεις και αισθήματα ενοχής. Οι Lunàdigases είναι οι γυναίκες πρωταγωνίστριες, που πλαισιώνουν την ταινία μέσα από την προσωπική ιστορία της κάθε γυναίκας ξεχωριστά, που, αμέσως, γίνεται καθολική.
Το Lunadigas μιλάει για τη συνθήκη, που έχει ερμηνευθεί λιγότερο από τις ίδιες τις γυναίκες, τους λόγους που είναι κοινωνικά στιγματισμένες και την επιλογή να μην είναι η «μητέρα» ένα επίμονο ταμπού. Το Lunàdigas επιχειρεί να δείξει και να συμβάλει στην επίλυσή του ζητήματος.
*Η ταινία έχει τιμηθεί με το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Chouftouhonna Festival International d'art Feministe της Τυνησίας, το 2017.
