Της Μαρίας Νίκα 
Παραμονή των Θεοφανίων στην Παραλία της Καλαμάτας. Tίποτα δεν προϊδεάζει για την αυριανή γιορτή. Ή σχεδόν τίποτα. Μονάχα τα φρεσκοκομμένα κλαδιά από φοίνικα αφημένα στην προβλήτα του λιμανιού και η στημένη εξέδρα των επισήμων δείχνουν ότι κάποια εκδήλωση αναμένεται. Κατά τα άλλα, κρύο, βροχή, ερημιά και γκρίζα σύννεφα πάνω από το ψηλό κτήριο των Μύλων...

Της Μαρίας Νίκα 
«Θυμάμαι τα παιδικά μου Χριστούγεννα στο χωριό. Μαυρίλα σκέτη. Σκοτάδι κι ερημιά. Τα βράδια στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Κλεινόμαστε από νωρίς στο σπίτι. Δεν ήθελα να πηγαίνω, αλλά τι να κάνα;», μου ΄λεγε τις προάλλες φίλος και στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί μια θλίψη. Το περιέγραφε με τέτοιο παράπονο, λες και του είχε μείνει παιδικό τραύμα. Δε ζούσε μόνιμα στο χωριό, ωστόσο και μόνο που ως παιδάκι έπρεπε να περνά εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές με τους γονείς του, υπέφερε...

Της Μαρίας Νίκα 
«Η νέα σας ιατρική καριέρα στη Γαλλία» έγραφε το χαρτί στον πίνακα ανακοινώσεων του Νοσοκομείου, προχθές το μεσημέρι. Πλησίασα για να βλέπω καλύτερα και άρχισα να διαβάζω…

Της Μαρίας Νίκα 
Όταν μπήκαμε Παρασκευή μεσημέρι στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Πολιτισμού και είδα τον Φίλιππο Κουτσαφτή να κάθεται ανάμεσα στους Ελευσίνιους, είπα μέσα μου: «Η Ελευσίνα θα νικήσει». Και μόνο την ταινία του «Αγέλαστος πέτρα» να είχαν δείξει στους Ευρωπαίους, θα ήταν αρκετή για να τους φέρει άνετα τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας…

Της Μαρίας Νίκα 
Τόσα χρόνια στην Καλαμάτα αγνοούσα την ύπαρξή τους. Τους ανακάλυψα τυχαία ένα πρωί, περπατώντας στα στενά μεταξύ Αύρας και Μεσογείων, νότια της οδού Κρήτης. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε διώροφα σπίτια και μονοκατοικίες με κήπο, βρίσκονται οι οδοί των ποιητών...

Της Μαρίας Νίκα 
Προχθές μας ειδοποίησαν ότι ανοίγουν οι παιδικοί σταθμοί του Δήμου. Αμέσως άφησα ό,τι δουλειές είχα και άρχισα να ετοιμάζω τη μικρή. Σιδέρωσα τα ρούχα που θα φορούσε και μια δεύτερη αλλαξιά για να πάρει μαζί της. Ύστερα σαπούνισα το καινούργιο παγουρίνο που αγοράσαμε, έδεσα με μια ροζ κορδελίτσα το ποτήρι με το καπάκι για να μην το χάσει, καθάρισα τα εσωτερικά μέρη της τσάντας της κι έβαλα μέσα τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα...

Της Μαρίας Νίκα 
Τους γνώρισα ένα βράδυ σ’ ένα παιδικό πάρτυ. Σ’ ένα μπαλκόνι με την ωραιότερη θέα της Κυπαρισσίας...

Της Μαρίας Νίκα 
Θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη Σοφία Φίλντιση, αγαπημένη συγγραφέα παιδικών βιβλίων και όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια που η υγεία της είχε επιβαρυνθεί δεν έβγαινε συχνά από το σπίτι. Που και που όμως, κάτι καλοκαιρινά βράδια, της άρεσε να κατεβαίνει με την παρέα της στην παραλία της Καλαμάτας για κανένα ουζάκι. Σχολίαζε λοιπόν για την κίνηση και τη φασαρία στην παραλιακή: «Τι ειν’ αυτό ρε παιδί μου! Πας στη θάλασσα να πιεις ένα ούζο και «βρουμ!» πετάγεσαι από την καρέκλα. Νομίζεις ότι περνάει το μηχανάκι πάνω στον κεφτέ!»...

Της Μαρίας Νίκα
Κι εκεί που το ΄χεις πάρει απόφαση πως ούτε και φέτος θα πας διακοπές, κάνεις ένα τσουπ και ξαφνικά βρίσκεσαι να ρεμβάζεις στη θάλασσα του Ιονίου από το λόφο της Μπόχαλης! Γιατί ο Ηλίας και η Αγγελική αποφάσισαν να παντρευτούν στην όμορφη Ζάκυνθο. Στο νησί του Σολωμού, του Κάλβου και του Γρηγορίου Ξενόπουλου…

Της Μαρίας Νίκα
Αυτό που θαύμαζα στο Χάρη ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε τους απλούς ανθρώπους. Εκείνους που δε βρίσκουν εύκολα βήμα για να εκφράσουν τον πόνο τους. Ο Χάρης ήταν δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ, συνομιλούσε καθημερινά με διοικούντες και παράγοντες, όμως ταυτόχρονα ήξερε να ακούει και να συμπαραστέκεται σε κάθε αδύναμο που προσπαθούσε να βρει το δίκιο του...