Μάλιστα ορισμένα βιβλία σύγχρονων συγγραφέων και ποιητών είχαν και ιδιόχειρη αφιέρωση στον οικοδεσπότη.
Αυτά μάλλον δεν σχετίζονταν με τα όσα ο γράφων αναζητούσε αλλά η ακατανίκητη περιέργειά του τον έκανε να τα ξεφυλλίσει χωρίς ωστόσο να βρει κάτι που να τον ενδιαφέρει σχετικά με την έρευνά του.
Κάποια στιγμή ωστόσο, καθώς παρατηρούσε τη βιβλιοθήκη, διαπίστωσε πως κάποιο ράφι είχε μπροστά τζάμι, το οποίο μάλιστα ήταν ασφαλισμένο. Τα βιβλία που φαινόντουσαν πίσω απ’ αυτό ήταν δερματόδετα και ο κάθε τόμος είχε από ένα αρχικό. Όταν τα πρόσεξε καλύτερα διαπίστωσε πως όλα μαζί σχημάτιζαν τη λέξη ΑΕΙΜΠΡΕΧΟΝΤΑ. Ήταν δηλαδή 12 τόμοι.
Φώναξε τη Σμέρνα και τη ρώτησε γιατί ήταν κλειστό το τζάμι σε αυτό το ράφι και αν είχε το κλειδί αλλά εκείνη του απάντησε πως μόνο ο Ιωάσων Γουηβέριος το είχε.
Ο γράφων έσπευσε να του τηλεφωνήσει αλλά ο τηλεφωνητής τον πληροφόρησε πως δεν ήταν διαθέσιμος.
Και ενώ ο γράφων προβληματιζόταν τι θα έκανε με την έρευνα στη βιβλιοθήκη του Ιάσονα Γουηβέριου, στη Μεσσηνία τα δύο ζευγάρια της ιστορίας μας συνέχιζαν τις περιηγήσεις ανακαλύπτοντας έναν τόπο που τους εξέπληττε συνεχώς με τις εντυπωσιακές εναλλαγές του.
Είχαν φύγει από την Καλαμάτα πλέον και είχαν ήδη επισκεφθεί την περιοχή της Τριφυλίας. Φυσικά πήγαν και στην Αρχαία Μεσσήνη, καθώς κατευθυνόντουσαν προς τη Μεσσηνιακή Μάνη, με σκοπό να μείνουν στη Στούπα και να περιηγηθούν την περιοχή για να δουν αυτή τη φορά ό,τι δεν είχαν δει στην προηγούμενη επίσκεψή τους.
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
