Από το έτσι κι αλλιώς νοσηρό της μυαλό πέρασε η σκέψη να αναζητήσει τον συγγραφέα του βιβλίου για να της εξηγήσει. Είχαν άλλωστε κοινό τους φίλο τον γράφοντα, αλλά τελικά προτίμησε να ανακαλέσει από τη φοβερή της μνήμη τις τελευταίες σελίδες του μυθιστορήματος, που την είχαν γοητεύσει όταν το πρωτοδιάβασε. 

Ούτε και τότε όμως έβγαλε άκρη. 

Και ενώ ο Πότης Γουηβεράκος είχε πια φύγει και η Μήντια ήταν με τον Σώζοντα βόλτα στη παραλία της Νέας Μονεμβασιάς, στο λιμανάκι της συγκεκριμένα, κοιτάζοντας προς τον βράχο, που δικαιολογημένα κερδίζει τις εντυπώσεις με την επιβλητιτκότητά του, έφερε στη θύμησή της τη Φωτεινή Μανεστράκου και τον έρωτά της για τον Ιάσονα Γουηβέριο. 

Έναν έρωτα παράφορο, γεμάτο πολυποίκιλες εντάσεις με ανάμεικτα συναισθήματα. 

Τι είχε οδηγήσει τη Φωτεινή Μανεστράκου να πέσει από τον βράχο δεν είχε διευκρινιστεί ακόμα και ας είχαν μεσολαβήσει πολλά χρόνια από το καλοκαίρι του 2004. 

Τότε είχε γίνει λόγος για αυτοκτονία και αυτή η άποψη εθεωρείτο έκτοτε η επικρατέστερη. 

Όμως ο ερευνητής Μπρεκ, που είχε αναλάβει την υπόθεση, είχε διαφορετική άποψη και την είχε εκμυστηρευτεί στην οικογένεια της Φωτεινής, που τον παρότρυνε να συνεχίσει τις έρευνές του. 

Παρόλες τις έρευνες όμως δεν βρέθηκε κανένα νέο στοιχείο και, όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή και συγκεκριμένα μετά την παρουσίαση του βιβλίου “Κόκκινη ομίχλη στο Κάστρο”, στην Καλαμάτα, την 1η/11/2008, με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Αντιλόγου, σταμάτησε οποιαδήποτε επίσημη έρευνα. 

Η υπόθεση όμως για τον ερευνητή Μπρεκ, που πλέον είχε πάρει προσωπικά τη διαλεύκανσή της, δεν είχε κλείσει και νάτος τώρα πάλι στη Μονεμβασιά να ψάχνει. 

Εκεί τον συνάντησαν ο Σώζων και η Μήντια και χάρηκαν και οι τρεις τους. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-