Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»

Κυριακή, 24 Ιανουαρίου 2021 09:38

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»

Αγαπητέ αρχισυντάκτη
κάποιοι θα θυμούνται τις εποχές που τα σχολεία λειτουργούσαν πρωί – απόγευμα, λόγω έλλειψης σχολικών κτηρίων. Τώρα, λοιπόν, που η τηλεκπαίδευση λειτούργησε πρωί και απόγευμα είμαστε πάλι ξανά εκεί όπως τότε… «στου δρόμου τα μισά». Επιεικώς μισές υποδομές, ακόμη… Τώρα που βρεθήκαμε κάποιοι τουλάχιστον στις τάξεις μας, ας κάνουμε τον απολογισμό μας για το μέλλον. Οι μισές (ή οι μισές των μισών τελικά;) υποδομές, αν και όχι δημόσιες, προσωρινά βρέθηκαν. Ας ελπίσουμε πως θα λειτουργήσουν και οι υπάρχουσες δημόσιες δομές τηλεκπαίδευσης (ναι! υπάρχουν εδώ και χρόνια!). Τα σπίτια όμως πόσο εξοπλισμένα είναι; Με συσκευές, με χώρους, με ικανές συνδέσεις και το κυριότερο, ίσως: Με κατάλληλη θεσμοθέτηση και ενημέρωση των γονιών για τη νέα αυτή κατάσταση;

Χωρίς αμφιβολία, αυτό που ζητήθηκε από τους γονείς είναι να χτίσουν ένα μικρό «σχολείο» μέσα στο σπίτι τους. Με έπιπλα, υπολογιστή, σωστό φωτισμό, με «ουδέτερο» φόντο πίσω, ήσυχο, για έναν, δύο, τρεις ή και περισσότερους μαθητές για τις πολύτεκνες οικογένειες. Πολλοί γονείς, την ίδια στιγμή που έπρεπε να συνδέονται και με την εργασία τους. Το έχουμε, άραγε, συνειδητοποιήσει αυτό; Ότι οι γονείς έστησαν ένα μικρό κομμάτι του «σχολείου της τηλεκπαίδευσης», με υψηλές απαιτήσεις για ένα νοικοκυριό, μέσα στο σπίτι τους;

Ένα ακόμη αναγκαίο δωμάτιο στη στέγη μας, τη στιγμή που πλέον το σπίτι, στην κοινωνία μας, δεν θεωρείται καν… απαραίτητο! Αν δεν εξαφανίζεται, συρρικνώνεται από τα δυσβάσταχτα ή και ανύπαρκτα ενοικιοστάσια. Μέσα στην φτώχεια, την ένδεια, που κατατρώνε και διαλύουν την οικογένεια, για αγορά κατοικίας, ούτε λόγος… Σαν κανείς να μην πιστεύει πια πως κάθε άνθρωπος δικαιούται όπως όλα τα πλάσματα της φύσης να έχει κι αυτός μια… φωλιά! Πόσο μάλλον, μια γωνιά εκπαίδευσης μέσα σε αυτή!

Είδαμε, λοιπόν, παιδιά στριμωγμένα σε μια γωνία του σπιτιού με το κινητό στο χέρι, αμήχανα, με το σήμα να χάνεται, χωρίς να μπορούν να γράψουν ένα μήνυμα, πόσο μάλλον να ανοίξουν μια ακόμη εφαρμογή για το μάθημα, πέραν αυτής της τηλεκπαίδευσης. Οι εκπαιδευτικοί είδαμε την αμηχανία, το σοκ και συχνά τον φόβο στα πρόσωπά τους.

Είδαμε παιδιά κουρασμένα, ταλαιπωρημένα από την οθόνη που άλλοτε τα μάγευε, παιδιά που για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου… λαχταρούσαν μαζικά να πάνε σχολείο, ρωτώντας «πότε θα τελειώσει ο κορωνοϊός;».

Μα και για την τεχνολογία τί να πει κανείς; Μετά από τόσες δεκαετίες εξέλιξης οι κομπιούτερ – που είναι ακόμη υπόθεση ακριβή για τα αυτονόητα - αργούν και «κολλάνε» όπως… πάντα! Μετά από τόσα χρόνια διαδικτύου συνδέσεις απλών νοικοκυριών μέσα στην πόλη δεν μπορούν να καλύψουν μία τηλε-διάσκεψη με αξιοπρέπεια, πόσο μάλλον δύο ή περισσότερες. Οι γονείς προσπαθούν απεγνωσμένα να χειριστούν απαιτητικά, ασύμβατα λογισμικά και εφαρμογές, σε υπολογιστές, τάμπλετ και κινητά που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι … να είμαστε συνδεδεμένοι!

Μια απέραντη ντροπή για τον εκπαιδευτικό μπροστά στα απορημένα ματάκια των παιδιών. Μια απέραντη ντροπή για μια τεχνολογική εξέλιξη που ποτέ δεν στόχευσε στα αυτονόητα για τον άνθρωπο, που λιγοψυχάει να είναι έστω και λίγο… «ανθρωποκεντρική», βάζοντας όλους μας, μεγάλους και παιδιά στον ίδιο, γνωστό «βωμό»…

Δε θέλω να σας κουράσω περισσότερο κύριε αρχισυντάκτη με πράγματα που λίγο πολύ όλοι βιώνουμε, αλλά και με πράγματα που οι υπεύθυνες έρευνες φέρνουν πλέον στην επιφάνεια καθημερινά. Οι μετρήσεις για τις δυσχέρειες της τηλεκπαίδευσης όπως κι αν τις δεις αποκαρδιωτικές. Απλά τα βίωσα κι εγώ και έκανα το αυτονόητο χρέος μου, σε αυτό το βήμα που μου δίνετε.

Ας σταθούμε, όλοι στην βασική αρχή που τα κινεί όλα αυτά, το θεμελιωμένο δικαίωμα κάθε παιδιού στην Εκπαίδευση. Κι ας δώσουμε όλοι μας την καλύτερή μας γραφή, ο καθένας όπως του αναλογεί, γιατί, το δίχως άλλο, αυτό το κεφάλαιο της καταξιωμένης, θεσμικής, ισότιμης, δημόσιας και δωρεάν Εκπαίδευσης, ως μιας ύψιστης προτεραιότητας της Κοινωνίας μας, μάλλον ξαναγράφεται!

με εκτίμηση

Η παραπαιδαγωγός

Υ.Γ. Μου έρχεται, λοιπόν, στο μυαλό η γνωστή «θολή εικόνα» όπου η μητέρα κάνει τηλεκπαίδευση με τα παιδιά της στο δρόμο. Ακόμη και ψευδείς να ήταν όλες αυτές οι ειδήσεις για γονείς που εκλιπαρούσαν τους τεχνικούς, τους γείτονες, τους υπεύθυνους για λίγο ιντερνέτ, και μόνο ότι μπορεί να θεωρηθεί κάτι τέτοιο αληθινό δεν είναι ντροπή για την κοινωνία μας;