Όταν εμείς «αξιολογούμε» τους μαθητές μας, λαμβάνουμε υπ’ όψη μας όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν τις επιδόσεις τους, δηλαδή τις δυνατότητες των γονέων, την καθημερινότητά του παιδιού, τις κοινωνικές επιδράσεις που είναι πολλές και δημιουργούν ή συμβάλλουν στην μάθηση.
Το να αξιολογήσει κανείς το σχολείο, που αφορά στη μάθηση πολλών ανθρώπων, αγνοώντας το μεγάλο «παράλληλο σχολείο ‘Κοινωνία’», πόσο εύστοχο είναι; Να αγνοήσει κανείς αυτό το σύνθετο αλλά υπεύθυνο και ειλικρινές μοντέλο, που παράγει σήμερα την Εκπαίδευση, βάζοντας απλώς βαθμολογίες και «τσεκάροντας κουτάκια», τί νόημα θα είχε;
Το σχολείο καλείται να εκπαιδεύσει τους αυριανούς πολίτες στον αλληλοσεβασμό και τις ανθρώπινες αξίες, την ίδια στιγμή που ήδη μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που μόλις ανακαλύπτει τη βία και τον εκφοβισμό που την διακατέχει σε κάθε της πτυχή. Ατομικισμός, ιδιοτέλεια και ενίοτε εχθρότητες, διαμάχες και «bullying» ενηλίκων αποτελούν την καθημερινότητα των παιδιών. Αυτά συμπληρώνονται από ατέλειωτα καθημερινά ερεθίσματα απαξιών, από τα πολλαπλά κανάλια της τεχνολογίας και των οθονών για παιδιά. Απλό παράδειγμα που δείχνει την σύνδεση Σχολείου και Κοινωνίας σε ένα κοινό έργο: Την παιδεία των παιδιών.
Μέσα στην τάξη, λοιπόν, ίσως έχουμε την δυνατότητα, να καταλάβουμε τον τρόπο που μια αξιολόγηση, οποιαδήποτε αξιολόγηση, θα μπορούσε να είναι πραγματικά χρήσιμη για όλους μας. Αυτή την εμπειρία μοιράζομαι, σήμερα, αγαπητέ αρχισυντάκτη μαζί σας.
Αρχικά, ας αναλογιστούμε μήπως η αμφισβήτηση των ανθρώπινων αξιών, η προαγωγή της αγοραίας λογικής με την επίφαση της ανταγωνιστικότητας εξακολουθούν να αποτελούν τις επιλογές της κοινωνίας, ακόμη και τώρα που ο κορωνοϊός αποδεκατίζοντας την Ανθρωπότητα της έδειξε πόσο αδιέξοδο δρόμο αυτή πορεύεται.
Κι έπειτα ας αναλογιστούμε, τί είναι μια αξιολόγηση που δεν συνυπολογίζει το ολίσθημα μιας ολόκληρης κοινωνίας που παραβλέπει πως αργά και σταθερά… σβήνει από το χάρτη. Αν η «κοινωνία των ανθρώπων», υπέφερε για χρόνια ως «κοινωνία καταναλωτών», που έχασαν τη σχέση άνθρωπος-με-άνθρωπο και άνθρωπος-με-περιβάλλον, τώρα ίσως περνά σε μια καινούρια φάση: Την «κοινωνία χρηστών». Και, εύλογα, οι χρήστες είναι «αντίπαλοι», διεκδικητές πραγμάτων από έναν κόσμο οργανωμένο σε (διαδικτυακές) πλατφόρμες... Άνθρωποι μεταμορφωμένοι σε λογισμικά; Πάντως όχι Άνθρωποι, όπως το γνωρίζουμε.
Ποιά αξιολόγηση κάνουμε για αυτήν την πραγματικότητα; Ποιός την κάνει; Με τί σκοπό;
Δεν λέω, αγαπητέ αρχισυντάκτη, πως μέσα στο σχολείο αξιολογούμε την Κοινωνία, αλλά, ναι, το σχολείο είναι ένας χώρος που ακόμη διασώζει τη δυνατότητα της Ανθρωπότητας να αναστοχάζεται επί της ουσίας της και χωρίς καμία «υψηλή» ή ταπεινή σκοπιμότητα.
Γιατί στο σχολείο με τα καθαρά μυαλουδάκια των παιδιών, συναντιούνται οι αγωνίες και τα αδιέξοδα των πανταχού καταπιεσμένων γονέων, τα ατοπήματα κάθε πτυχής της κοινωνίας μας και φυσικά ο αγώνας των Εκπαιδευτικών, που μόνο στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μαθαίνει κανείς μεταξύ σοβαρού και αστείου πως για να τα καταφέρουν έχουν.. «σούπερ δυνάμεις».
Τότε, λοιπόν, όταν ολόκληρη η εικόνα έμπαινε στο «κάδρο», τότε δε θα είχαμε την Αξιολόγηση που όλοι ονειρευόμαστε; Θα ήταν η αξιολόγηση με την πραγματική της έννοια: Αυτή που εξασφαλίζει τη ζωή και την πρόοδο των «οργανισμών». Οτιδήποτε άλλο, εύκολο, ελλιπές, διεκπεραιωτικό, σκόπιμο, άκαιρο, με άρρητα προδιαγεγραμμένη «αποτελεσματικότητα», πως θα έπρεπε να το αποκαλέσουμε;
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
Υ.Γ. Αν νομίζετε ότι ταιριάζει στο μέσο σας, σας στέλνω μια από τις συνήθεις εικόνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο για τις «σούπερ δυνάμεις» των Εκπαιδευτικών, μάλλον από το ημερολόγιο για εκπαιδευτικούς της Penelope Pewter που κυκλοφορεί στο εμπόριο.
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού