Ένα πολύ γνωστό εκπαιδευτικό υλικό, αποτελεί το ποίημα «Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν, το οποίο διαπραγματεύεται ένα φαινόμενο όλων των εποχών και όλων των πολιτισμών. Αναφέρεται στον κίνδυνο να μεγαλώνουμε πολίτες εκπαιδευμένους να σιωπούν σε κάθε μορφής αδικία και καταπάτηση των αξιών του ανθρώπου. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια κοινωνία όπου όλα λειτουργούν ιδανικά και σε μία υψηλή της βαθμίδα εμφανίζεται απροσδόκητα π.χ. ένας βιαστής (ανεξαρτήτως «μορφής» βιασμού). Ο βιασμός που «σοκάρει», συνδέεται με ένα σύστημα νοοτροπιών και φαινομένων της καθημερινότητας που καθιστούν σε πολλές πτυχές της ζωής τους, τους ανθρώπους ανεκτικούς, συμβιβασμένους, παθητικούς και στο τέλος… μη-ανθρώπους. Ένα σύστημα βαθιά ριζωμένο, με ρίζες που πρέπει να επισημάνουμε με σύνεση και να εκριζώσουμε. Να μην αντιμετωπίσουμε τον βιασμό επιφανειακά.
Το ζήτημα της επιφανειακής αντιμετώπισης της βίας προκύπτει, άλλωστε, εδώ και χρόνια στην Εκπαίδευση. Το λεγόμενο «bullying», όρος που αποδίδουμε ως «βία και εκφοβισμό», καταγράφεται εδώ και χρόνια στην Εκπαίδευση διαφόρων χωρών και της δικής μας. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία να μην αντιμετωπίσουμε συμπτωματικά και επιφανειακά τους μαθητές που επιλέγουν να γίνουν «θύτες» ή «θύματα».
Αντίθετα, στην Εκπαίδευση μπορούμε να αναλύσουμε τον τρόπο που η βία και οι στρεβλές προτεραιότητες της κοινωνίας παρεισφρέουν στην παιδική ψυχή, που τις εισάγει στο σχολείο. Μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο που μια κοινωνία στρεβλά ανταγωνιστική, ατομικιστική, με υλικές μάλλον και όχι πνευματικές αξίες, δηλητηριάζει το σύνολο των μελών της ξεκινώντας από τις μικρές ηλικίες.
Αναλογιστείτε αγαπητέ αρχισυντάκτη, πως ένα παιδί που βομβαρδίζεται από πλεονάζοντα προϊόντα, παιχνίδια, ένδυση, ακατάσχετη τεχνολογία και διασκεδάσεις, βλαβερά διατροφικά προϊόντα, έχει λάβει ήδη τα πρώτα μηνύματα για να ζει αγνοώντας την βία που συνδέεται με όλα αυτά. Ποιός εργάστηκε για όλα αυτά και με τί συνθήκες διαβίωσης; Μήπως κάποιος συνάνθρωπος στερείται βασικά δικαιώματά του για να έχουμε εμείς όλα αυτά; Τί επιπτώσεις έχουν για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε; Πόσο αντέχει το ίδιο το σώμα του παιδιού τις ουσίες που άμεσα ή έμμεσα φέρνουν τα προϊόντα μέσα του; Όλα αυτά τα ενδεχόμενα βίας σε αυτόν που εργάζεται, στο περιβάλλον, τον συνάνθρωπο, στο ίδιο μας το σώμα, συνδέονται με μία ολόκληρη πορεία που μπορεί να μας καταστήσει άμεσα ή έμμεσα αποδέκτες προϊόντων βίας που θα αγνοούμε ή τελικά θα την αποδεχτούμε.
Κι αν θεωρείτε πως η σύνδεση των καταναλωτικών προϊόντων ανθρώπινης και περιβαλλοντικής βίας, με φαινόμενα, ας πούμε βιασμού, δεν έχει νόημα, απλά παρατηρήστε τη εικόνα που προβάλλεται για το ανθρώπινο σώμα από «εφαρμογές» στις οποίες όλων των ηλικιών παιδιά έχουν πρόσβαση αυτή τη στιγμή. Θα δείτε το ανθρώπινο σώμα να στέκεται στο ίδιο επίπεδο με οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν, επειδή οι άνθρωποι (και τα παιδιά) πείθονται πλέον πως μπορούν να «πουλούν» το σώμα τους με εικόνες και βίντεο για κάποια «λάικ», προς άγνωστο κοινό, αφού «έτσι κάνουν όλοι».
Να, λοιπόν, πώς πολλά πράγματα καθιστούν το σύμπτωμα της βίας και του βιασμού κορυφή ενός «παγόβουνου» φαινομένων, με αξίες και ιδέες «στον πάγο». Ένα παγόβουνο που αυτή τη στιγμή στην Εκπαίδευση μπορούμε να κατανοούμε και να εξηγούμε στους αυριανούς πολίτες.
Ίσως, γι’ αυτό και μόνο, αγαπητέ αρχισυντάκτη, αξίζει όλοι μας να σταθούμε με ενδιαφέρον πρωτόγνωρο, για φαινόμενα πρωτόγνωρα, απέναντι στην Εκπαίδευσή μας. Γιατί εκεί, η αρχή της συνειδητοποίησης της κατανάλωσης προϊόντων βίας συμβαίνει ήδη…
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
Υ.Γ. Σας στέλνω μια εικόνα γεμάτη «χρώματα» που υπονοεί την «άχρωμη» ζωή ενός παιδιού σαν το δικό μας, σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη. Είναι από μια δημοσίευση με σπόνσορα την UNISEF, όπως αναφέρεται εδώ που τη βρήκα: https://labs.theguardian.com/unicef-child-labour/
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»