Όσο όμως πιο δύσκολη γίνεται αυτή η πρόβλεψη τόσο πιο σίγουρη μπορεί να θεωρείται μια άλλη πρόβλεψη. Ότι αν δεν τελειώσει με συμβιβασμούς των αρχόντων, θα τελειώσει με εξεγέρσεις εναντίων των αρχόντων.
Αυτό πρέπει να θεωρείται κανόνας.
Καταστροφικοί πόλεμοι είναι πηγή εξεγέρσεων. Επιταχύνουν τις κοινωνικές διεργασίες με απρόσμενους ρυθμούς.
Πεποιθήσεις που ήταν ριζωμένες για δεκαετίες, για μια ζωή στις ψυχές των ανθρώπων ανατρέπονται, ακόμα και σε περίοδο μηνών.
Η αξιοπιστία του πολιτικού κατεστημένου εξατμίζεται με πρωτόγνωρους ρυθμούς, το ψέμα και η υποκρισία τους εκτίθενται στο πολλαπλάσιο από ότι σε «ομαλές» εποχές.
Η φρίκη του πολέμου και των επιπτώσεων του είναι ο πιο μεγάλος καταλύτης για τις πιο μεγάλες ανατροπές.
Ο Bernie Sanders, ο σοσιαλιστής γερουσιαστής, ο πιο δημοφιλής πολιτικός μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων στρωμάτων της αμερικάνικης κοινωνίας, αναφέρθηκε σε αυτή την φρίκη πολύ πρόσφατα.
Σε ομιλία του στο Κογκρέσο, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι ακούστηκε μέσα σε αυτό το σώμα των διεφθαρμένων δήθεν εκπροσώπων του αμερικάνικου λαού, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο τι σημαίνει ένας πόλεμος για τον αμερικάνικο λαό αλλά και για τους λαούς του κόσμου:
«Με επώδυνο τρόπο μάθαμε ότι οι πόλεμοι έχουν πολλές απρόβλεπτες συνέπειες». «Σπάνια έχουν την έκβαση που μας υπόσχονται ότι θα έχουν, οι ενορχηστρωτές και οι ειδήμονες…».
«Ρωτήστε τους επίσημους που παρουσίαζαν ρόδινα σενάρια για τους πολέμους του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ για να αποδειχτούν τραγικά λανθασμένοι».
«Ρωτήστε τις μητέρες των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στα πεδία της μάχης…».
«Ρωτήστε τις οικογένειες των εκατομμυρίων πολιτών που αποτέλεσαν τις παράπλευρες απώλειες αυτών των πολέμων…».
«Ο αριθμός των θυμάτων σε Βιετνάμ, Λάος, Καμποτία είναι ανυπολόγιστος, αλλά ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια…».
«Οι εμπειρογνώμονες αποδείχτηκαν λάθος και εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν τις συνέπειες».
«Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε κάθε τι δυνατόν για να βρούμε διπλωματική λύση για να αποτρέψουμε αυτό που θα είναι ένας τεράστια καταστροφικός πόλεμος…».
Είναι εξαιρετικά σημαντικό γεγονός η ύπαρξη μιας τέτοιας φωνής στην Βουλή των αντιπροσώπων της κύριας ιμπεριαλιστικής δύναμης του πλανήτη, με απροσμέτρητα εγκλήματα καταγεγραμμένα στο ιστορικό της.
Αλλά είναι και σημάδι των καιρών που αλλάζουν.
Όσο και αν όλες οι εξελίξεις και δηλώσεις των Δυτικών επισήμων ολοένα και σκληραίνουν και κάθε άλλο παρά φαίνεται ότι έχουν την ειρήνη μέσα στις σκέψεις τους, η έκκληση για ειρηνική διευθέτηση μέσα από το άντρο των ληστών, έχει τη δική της σημασία.
Όσο τέτοιες εκκλήσεις πέφτουν στο κενό και η Ουκρανία πάνω απ’ όλα αλλά και ο κόσμος όλος νοιώθουν τις επιπτώσεις του συνεχιζόμενου πολέμου τόσο πιο ξεκάθαρο θα γίνεται ότι αυτοί οι κύριοι δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν την ειρήνη. Και ότι κάτι άλλο χρειάζεται, πιο δραστικό από το να τους καλείς να κάνουν ειρήνη.
ΟΛΟΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Ακόμα μια χώρα καταστρέφεται και προστίθεται στον κατάλογο των εγκλημάτων της σημερινής διεθνούς τάξης πραγμάτων.
Ακόμα ένας λαός πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στο όνομα Αρχών και Δικαίων.
Η μόνη διαφορά σε αυτή την περίπτωση σε σχέση με αναρίθμητες άλλες στο παρελθόν, είναι ότι μαζί με τους δυτικούς μόνιμους πρωταγωνιστές στα εγκλήματα, τώρα συνένοχος είναι και η ρωσική ολιγαρχία, με την οποία μέχρι και αυτόν τον πόλεμο η δυτική ολιγαρχία δεν είχε κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, την θεωρούσαν ως την ελπίδα για ανάκαμψη, ευημερία και αποκατάσταση της «δημοκρατικής» τάξης μετά την «κομμουνιστική» λαίλαπα.
Ο Economist παρουσίασε πρόσφατα ανάλυση των εξελίξεων στην Ουκρανία του γνωστού Αμερικανου πολιτικού επιστήμονα και μελετητή διεθνών σχέσεων, Τζον Μερσχάιμερ.
Ο Τζον Μερσχάιμερ δεν είναι ούτε φιλορώσσος ούτε νοσταλγός της Σοβιετικής Ένωσης.
Παρόλα αυτά, όσα αναδεικνύει είναι καταπέλτης για τις ευθύνες των ΗΠΑ στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Όχι λιγότερες από ότι σε άλλους πολέμους.
Για να μην παρεξηγηθεί ο άνθρωπος από την φιλελεύθερη δημοκρατική διανόηση του δυτικού κόσμου που το μόνο που μπόρεσε να αντιληφθεί μέχρι τώρα είναι τον ένα και μοναδικό υπεύθυνο για την σφαγή, τον Πούτιν, από την αρχή δηλώνει πως γι’ αυτό που συμβαίνει στο Κίεβο, την κύρια ευθύνη φέρει ο Πούτιν.
Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό. Παραθέτει στοιχεία ανάλογα με αυτά που επανειλημμένα παρουσιάσαμε σε αυτές εδώ τις στήλες για τις τεράστιες ευθύνες των δυτικών και κυρίως της Αμερικής, για την σφαγή του Ουκρανικού λαού που εξελίσσεται για χρόνια.
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η πιο επικίνδυνη διεθνής κρίση από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962…».
Η κρίση των πυραύλων στην Κούβα προέκυψε όταν οι Σοβιετικοί θέλησαν να εγκαταστήσουν πυραύλους στην Κούβα, έξω ακριβώς από την πόρτα των ΗΠΑ, αυτό που σχεδιάζουν σήμερα οι ΗΠΑ έξω από την πόρτα της Ρωσίας.
Οι Αμερικανοί δήλωσαν τότε, με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν αιτία πολέμου, που στο κλίμα της εποχής είχε κάθε δυνατότητα να εξελιχθεί σε πυρηνικό.
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ
«Η κυρίαρχη άποψη στη Δύση» συνεχίζει ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας, «είναι ότι είναι ένας παράλογος (ο Πούτιν), εκτός λογικής επιθετικός ηγέτης, αποφασισμένος να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία μέσα στο καλούπι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης...».
«Έτσι, μόνο αυτός φέρει την πλήρη ευθύνη για την κρίση στην Ουκρανία».
«Αλλά αυτή η άποψη είναι λάθος. Η Δύση, και ιδιαίτερα η Αμερική, είναι κυρίως υπεύθυνη για την κρίση...».
«Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα για την Ουκρανία ξεκίνησε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 όταν η τότε κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους ώθησε τη συμμαχία να ανακοινώσει ότι η Ουκρανία και η Γεωργία ‘θα γίνουν μέλη’ της».
«Οι Ρώσοι ηγέτες απάντησαν αμέσως με οργή, χαρακτηρίζοντας αυτήν την απόφαση ως απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας και υποσχέθηκαν να την αποτρέψουν».
Αυτές οι «ασήμαντες λεπτομέρειες» εξακολουθούν να είναι απαρατήρητες από πολλούς αγανακτισμένους αναλυτές του δυτικού κόσμου που δεν αντέχουν άλλο το έγκλημα που μόνος ο Πούτιν διαπράττει.
«Αυτή η πολιτική των ΗΠΑ οδήγησε στο πραξικόπημα του 2014, που οδήγησε τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, να φύγει από τη χώρα. Σε απάντηση η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και βοήθησε στο να ξεκινήσει ένας εμφύλιος πόλεμος στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας».
Ακολούθησαν και άλλες δυτικές προκλήσεις στις οποίες θα αναφερθούμε και σε επόμενα κείμενά μας, όσες φορές χρειασθεί, που μαζί με την παράθεση κάθε καινούργιας, αν είναι δυνατόν, εξέλιξης, θα πιστοποιούν την βαρβαρότητα της σημερινής τάξης πραγμάτων και την ποιότητα των πολιτικών της εκπροσώπων.
