Της Μαρίας Νίκα

Μπαίνω το πρωί στο σούπερ μάρκετ. Δυο τρία πράγματα ήθελα. Τα παίρνω και κατευθύνομαι προς την έξοδο. Αφύσικο για την ώρα, αλλά και στα τρία ανοιχτά ταμεία έχει ουρές.

- Εσείς, που έχετε λίγα, περάστε από 'δώ! μου φωνάζει μια υπάλληλος, και με οδηγεί μπροστά σε κάτι μηχανήματα, που θυμίζουν έλεγχο αεροδρομίου.

Του Στέφανου Πατεράκη

Μα τι κάναν τα παιδιά;

Νέοι ωραίοι πλούσιοι και λεβέντες.

Προπαππούδες τους που χύμαγαν 

πάνω απ’ τα άλογο στα κορίτσια στον θερισμένο κάμπο,

είχαν για πρότυπο

Κι όλα τα χρόνια 

με εντεταλμένους

αλλά και χέρια γυμνά

Βία στους «από κάτω», η σειρά τους.

Κι ύστερα οι γονείδες 

Τους Δείξαν

πως με τσάο Αντένα, Τόλμη  Γοητεία και Διακοποδάνεια

χαυνώνεις μια χώρα,

Ελλήνων Άρχουσα Τάξη.

Γαμεί, κοιμίζει και δέρνει. 

Τον Νικόλαο Ζαχαρέα, τον Γεώργιο Βασιλογιαννακόπουλο και τον Λάμπρο Μπακούρο, κορυφαίου αθλητές του Τμήματος Στίβου του Μεσσηνιακού Γυμναστικού Συλλόγου, τίμησε το Alma Sport, που είναι και χορηγός του Συλλόγου…

Του Στέφανου Πατεράκη

Ένα γατάκι 

σε μηχανή εκατόν είκοσι ίππων

ένα αστέρι ραμμένο στα ρούχα

μια ράφτρα καθισμένη στο λεωφορείο

ξηλώνει το δικό της

ποντίκι στη μύτη 

λιονταριού,

“κορίτσια” 

υγειονομικές βόμβες

έλληνας οικογενειάρχης,

μετανάστες 

εγκληματικές προσωπικότητες,

άλλοι θα εννοούνε πούστηδες 

κι άλλοι θα πουν ομοφυλόφιλοι,

το ρολόι κυνηγώντας το μέλλον  

μπορεί να αγγίζει

το παρελθόν 

Όλο γραμμούλες και γραμμές

με κιμωλία και συρματοπλέγματα  

Εύκολα φτάσαμε και εδώ

Σήμερον

Ο Βέγγος στη Μακρόνησο

Μόνον για εμβολιασμένους.

ΥΓ: Σάλιο και ψαλίδα

γελοία φαντάζουν

αλλά και τι; 

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
                    Το 1824 οι Τούρκοι  κρατούσαν τα φρούρια Ναυπάκτου, Αντιρρίου, Ρίου, Πάτρας, Χαλκίδας κ.ά.  Η ύπαιθρος γενικά ελεγχόταν από τους αντιμαχόμενους Έλληνες, οι συγκρούσεις μεταξύ των εμπολέμων αραιές, το ναυτικό ακινητοποιημένο άφηνε περιθώρια στο τουρκικό να κάνει τους ανεφοδιασμούς των στρατευμάτων των Τούρκων.   Αρχές του 1824 ένας καινούριος κίνδυνος εμφανίζεται στις επιχειρήσεις του αγώνα. Είναι οι ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου μαζί με τον Μωχαμέτ  Άλυ,  τοπάρχη, Ισχυρό του Νείλου και φιλόδοξο όπως ο Αλή πασάς. Αυτός αφού συνέτριψε την αντίδραση των γύρω φεουδαρχών των Μαμελούκων, απόκτησε ισχύ και έβαλε στόχο να δημιουργήσει σύγχρονο κράτος, με καλή διοίκηση και ισχυρή οικονομία. Εκπαίδευσε το στρατό του από βετεράνους Γάλλους αξιωματικούς και οργάνωσε στόλο ακαταμάχητο που τον έριξε στη Μεσόγειο. Έτσι με αρκετή ισχύ διαπραγματεύεται με αξιώσεις με τον επικυρίαρχο σουλτάνο του. Αυτός του δίνει ανταλλάγματα, Κρήτη, Κύπρο και πασαλίκι του Μοριά και του αναθέτει να καταπνίξει την ελληνική επανάσταση.  Αυτός δέχεται και με μεγάλη στρατιωτική και ναυτική δύναμη ορίζει το γιο του Ιμπραήμ  πασά να αναχωρήσει εξ Αιγύπτου και να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. Προικισμένος στρατιωτικός εγκέφαλος και με μεγάλη μόρφωση, θα τον βρούμε μπροστά μας  έως το τέλος της επανάστασης.

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
            Ο φιλελληνισμός που ξεκίνησε από τις αρχές της επανάστασης άντεχε και στην Ευρώπη διαμορφωνόταν ως  ένα λαϊκό κίνημα που είχε ως σκοπό του την αυτοδιάθεση των καταπιεζόμενων  της Ευρώπης και την ανεξαρτησία τους. Ήταν ένα δυνατό κίνημα   στη δεσποτική Ευρώπη του Μέτερνιχ και των υποστηρικτών του και μόνο η Ρωσία διαχωριζόταν ως προς το ελληνικό ζήτημα μέσα στην ιερή Συμμαχία. Αποφασιστική όμως θέση υπέρ του ελληνικού ζητήματος δεν πήρε ποτέ  η Ρωσία και να υποστηρίξει ανοικτά τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων.  Απλά διέκοψε  τις διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία ως αιτία της εισβολής των Τούρκων στη Ρουμανία, το διωγμό του ρωσικού εμπορίου και την κακομεταχείριση του χριστιανικού πληθυσμού. Για την αδιάφορη αυτή θέση της  στο ελληνικό ζήτημα υπήρξε μια στάση διαμαρτυρίας από την κοινωνία της με ένα ισχυρό αναβρασμό στα προβλήματα της εσωτερικής και εξωτερικής της πολιτικής. Να σημειώσουμε εδώ και το κίνημα των << Δεκεμβριστών >> που ήταν υπέρ των Ελλήνων, το οποίο δεν επικράτησε αλλά αποκαλύφθηκε  και πέρασαν οι υποστηρικτές του από ανακρίσεις  όταν πιάστηκαν στη Μόσχα και την Πετρούπολη.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
         Αρχές Νοέμβρη 1822, Ομέρ Βρυώνης και Μεχμέτ Κιουταχής στρατοπεδεύουν στο Μεσολόγγι. Ο τουρκικός στόλος το απόκλεισε κι από τη θάλασσα και τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για τους πολιορκημένους.   Οι δυνάμεις που υπερασπίζονταν την πόλη μικρές, χωρίς πολεμοφόδια και τροφές και οι ενισχύσεις δεν φαινόταν πουθενά. Οι πολιορκημένοι άρχισαν τις δήθεν διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους για να δώσουν ευκαιρία στο Μιαούλη να σπάσει τον αποκλεισμό και να φέρει ενισχύσεις και εφόδια. Αυτός τα κατάφερε κι έτσι τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα για τους πολιορκημένους, ενώ άρχισαν να δημιουργούνται προβλήματα από τις ελλείψεις στους Τούρκους. Στις 25 Δεκέμβρη εσπευσμένη έφοδος των Τούρκων να πάρουν την πόλη απέτυχε. Κακήν κακώς έλυσαν την πολιορκία και επέστρεψαν στη βάση τους στην Ήπειρο.

Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
            Ο Μαυροκορδάτος τα ‘κανε θάλασσα στο Πέτα και καλά που βρέθηκε ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί καπεταναίοι να επανορθώσουν τα λάθη των κοτζαμπάσηδων. Πέτυχαν μία από τις μεγαλύτερες νίκες της επανάστασης στα Δερβενάκια τη στιγμή που  Κιουταχής και Βρυώνης στρατοπέδευαν αμαχητί έξω από το Μεσολόγγι. Μαζί τους κατεβαίνει κι από την Ανατολική Ελλάδα και ο Δράμαλης με χιλιάδες πεζούς, ιππείς, σπαχήδες, πυροβόλα και άφθονα εφόδια. Ο Άρειος Πάγος φοβήθηκε και κάνει έδρα το  Ξηροχώρι Ευβοίας. Ανδρούτσος και Νικηταράς πιάνουν τις ορεινές πλαγιές του Παρνασσού. Ανενόχλητος ο Δράμαλης στις 30 Ιουνίου 1822 καίει τη Θήβα και βαδίζει προς Κόρινθο.

Κυπαρισσιώτικες εικόνες - Του Παναγιώτη   Αντωνόπουλου 
     << Το γήρασμα του σώματος και της ψυχής μου είναι πληγή από φριχτό μαχαίρι. Δεν περιμένω εγκαρτέρηση καμιά… >>

    Μένουν στη στροφή πιο πάνω από το σπίτι μου. Ζευγάρι. Ενενήντα ο σύζυγος, ογδόντα πέντε η συμβία του. Φλύαρος και ανηλεής ο χρόνος τους φόρτωσε με τα δυσβάσταχτα γηρατειά, είρωνας τους περιπαίζει προσαγορεύοντάς τους, << γεροντάκια >>.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
            Κάθε φορά που μυρίζω το άρωμα των χρυσανθέμων του Οκτωβρίου και ζυγώνει η επέτειος του  << ΟΧΙ >>  δεν μπορώ να μη θυμηθώ το συμμαθητή μου το Στρατή. Χλωμός, πετσί και κόκαλο, άπλυτος, αχτένιστος, καθόταν δίπλα μου ντυμένος το ίδιο ρούχο όλο το χρόνο, πάνω ένα λιωμένο γκρι πουλόβερ και κάτω ένα μπαλωμένο παντελόνι.