Διήγημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
Στην  πολυτελέστατη θαλαμηγό του << Σοράγια >> θα γιόρταζε την εικοστή πέμπτη επέτειο της θητείας του στην εξουσία της χώρας του ο  δικτάτορας Μοχάμεντ Φαριγιάρ. Γι’ αυτό σκέφτηκε να καλέσει τους επιτελείς του στη μεγάλη σάλα της και μέσα σε ατμόσφαιρα χλιδής, υπεροψίας και εκφοβισμού να τους μιλήσει για το μεγαλείο και την πρόοδο της πατρίδας τους κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς το οποίο τόσο επιτυχώς εκπροσωπούσε!

Χρονογράφημα του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  
                    Παις ήμουν  όταν ο γεννήτορας με πήγε στο αμπέλι να δω το σκιάχτρο. Μια ευφάνταστη χειροποίητη δημιουργία από παλιόρουχα με όψη ανθρώπου κρεμασμένο στην είσοδο για να διώχνει τα σπουργίτια και τα κοτσύφια που έτρωγαν τα σταφύλια.  Όλη αυτή η εικόνα και η συμβολική φράση του γεννήτορα << μας παίρνουν την μπουκιά  απ’ το στόμα κάποιοι >>  ήταν και  η αρχή  του  <<  φιλοσοφείν >> μου στην επικρατούσα στυγνή αντιπαλότητα που θα συναντούσα στη ζωή όταν αργότερα θα μεγάλωνα.

Χρονογράφημα Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
                 Κατέβαινα την Ελευθερίου Βενιζέλου όταν ήρθα φάτσα με φάτσα με τον Πλάτωνα. Σταματήσαμε πέραν του ορίου του ενός μέτρου και πριν τον καλημερίσω, μου είπε εκπνέοντας δακτυλίδια καπνού σε ύψη και σε μάκρη. << Παρακούς την εντολή, ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ και γυρνάς; Γιατί; >> Γέλασε και συμπλήρωσε: << Κι εγώ επίορκος θα μου πεις είμαι ή ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω >> και μου ‘δειξε στον ακάλυπτο  του << Onore >> που είχε κατεβάσει τα ρολά, ένα τραπέζι με δυο καθίσματα.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου 
      Παρακάμπτω τα << πόθεν >> που έχουμε σαν άνθρωποι για να αναφερθώ στα << έσχες >> της ψυχής μας.  Ανάγκη αδήριτη. Γιατί η κυρά Μαρία όταν μου έλεγε την ιστορία, έμοιαζε καράβι ακυβέρνητο δίχως φώτα, στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
           Περνούν οι καιροί και συ σκέφτεσαι τα περασμένα. Τότε που τσέπωσα το διοριστήριο και σκαπέτησα τρεις ώρες ποδαράτο στην κορφή του βουνού να βγάλω το μεροκάματο. Το χωριό άγριο, γεμάτο βοωδή δικέρατα, χίτισσες αφαλαρίδες και άφραγκους σκαφτιάδες που φορούσαν το ίδιο τρύπιο παπούτσι και το μπαλωμένο παντελόνι όλο το χρόνο.  Πριν φτάσω βρήκα το χείμαρρο φουσκωμένο, τα πέριξ κρυμμένα στην ομίχλη και στην αφάνα, τ’ όνομά μου σκαλισμένο σ’ ένα  βράχο να διαδηλώνει και να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Ρίχτηκα στο νερό, το νερό μέχρι το στήθος, την ψυχή μου έκανα σημαία και βγήκα απέναντι. Γλιτωμένος μπήκα στο χωριό, η ανάσα μου συνήλθε, στο σπίτι ύστερα του πρόεδρου έστεκα καλά. Μπορούσα να μιλήσω και να δοκιμάσω τας σώας φρένας μου, απαγγέλλοντας : << Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι και  φρουράν ασφαλεστάτην, Παρθένε… >>  

Χρονογράφημα του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 
             Εμείς οι πισωθρανίτες τους σημαιοφόρους ποτέ δεν τους χωνεύαμε. Τους θεωρούσαμε τα << οπίσθια >> της άρχουσας τάξης και τους βρίζαμε κεφτέδες, λουκουμάδες και κουραμπιέδες.  Ήταν όλοι τους σπόροι ευπατρίδων της πόλης, ατίθασοι Νέρωνες και ευνοούμενοι ενός καθηγητικού ολοκληρωτισμού, που, έγλειφε τους ισχυρούς γονείς τους μέχρι αηδίας για να θεωρούνται σφουγγοκωλάριοί τους.

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου 
            Δεκαετία του εβδομήντα. Ένας γαμψονύχης δράκος μ’ έσπρωχνε στο γκρεμό, μια ζαβή εξουσία βράδιαζε τη βιασμένη μέρα μου. Έπρεπε να σπουδάσω, να βγάλω στο μέλλον τον επιούσιο και να φωτίσω λίγο από το φως μου την υπνωτισμένη κοινωνία να ξυπνήσει και να απαλλαγεί από την καρπαζιά. 

Χρονογράφημα του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου  
       Είναι ένα διήγημα του Όμηρου Πέλλα. Με κρύο πολύ και θλίψη που φτεροκοπά κι αφήνει γυαλιά. Μια συμφωνία λυγμών για τον αντιστασιακό ήρωα, τον όμορφο νέο που αιμορράγησε και πέθανε για να ‘ρθει η δική μας ρόδινη αυγούλα.  

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
    Ιδιαζόντως επιρρεπής σε γκρίνιες μου βγαίνει το προνόμιο να γράφω αλήθειες. Έτσι διατηρώντας και τη χαριτωμένη συνήθεια να σχολιάζω, δε βλέπω την ώρα να μπαίνω κατ’ ευθεία στο θέμα.

Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου  
 Οι δόλιοι! Άνοες πιστεύουν πως το βιβλίο είναι εύκολο όπως κάνεις παιδί! Συμπεριφέρονται ως ανάγωγοι χωριάτες και αβασάνιστα γίνονται τσαλαπετεινοί, ντύνονται με λαμπρό πτέρωμα, βάζουν και το λοφίο στο κεφάλι και πετάνε! Γίνονται συγγραφείς πιστεύοντας πως η αφήγηση είναι χλωριωμένη κότα προς αποκομιδή στη χωματερή.