Πολλές φορές, τα παιδιά κάνουν μικρές ή μεγάλες αταξίες, τις οποίες σκοπίμως παραβλέπουμε προκειμένου να μην διαταραχθεί στο σύνολό της η παιδαγωγική πρακτική μας. Είναι οι φορές που αν διακόψουμε το μάθημα για να επιπλήξουμε την αταξία αυτή θα χαθεί χρόνος, ενέργεια και κυρίως η συγκέντρωση των μαθητών σε ένα σκοπό, σε ένα μάθημα. Τότε σταθμίζεται πως πρέπει να γίνει άμεση “παραγραφή”.
Ποτέ, όμως, μια “παραγραφή” δε σημαίνει πως “πέρασε απαρατήρητο το παράπτωμα”. Το κρατούμε, ώστε να δούμε τη γενικότερη πορεία του μαθητή. “Παραγράφοντας” περισσότερες φορές την αταξία δε σημαίνει πως “όλα είναι καλά”. Γι’ αυτό μετά από κάποιες επαναλήψεις αταξιών η παρέμβαση του εκπαιδευτικού έρχεται ριζική και με τρόπο που αντισταθμίζει όλες τις φορές που ο μαθητής “ωφελήθηκε” επειδή ο εκπαιδευτικός έκρινε πως πρέπει να “παραγράψει” τα συμβάντα. Οπότε επανέρχεται εκ νέου στα “παραγραφέντα” για να αποδώσει δικαιοσύνη με παιδαγωγικό έρεισμα.
Αν όμως συνδέαμε ένα χρονικό διάστημα παραγραφής με μια συγκεκριμένη αθέμιτη πράξη αγνοώντας την ανθρώπινη φύση των μαθητών, θα ήταν… καταστροφικό. Θα ήταν σαν να αγνοούμε την ανακλαστική αντίδραση που κρύβουμε μέσα μας να βρούμε την “εύκολη οδό”, που κάνει τον άνθρωπο μαλθακό, αδύναμο μπροστά στα πάθη του και το κυριότερο δημιουργεί αδικία ανάμεσα στους ανθρώπους. Έτσι, λοιπόν, κάθε δυνατή αταξία θα γινόταν με βάση το πόσο θα μπορούσε να μείνει… κρυφή.
Το “βόλεμα”, η “εύκολη δικαιολογία”, η – τρόπον τινά – “πονηριά”, αναγνωρίζεται ή και επινοείται από κάθε μυαλό. Το ζήτημα τότε επικεντρώνεται στο ήθος του ανθρώπου να διαχειριστεί αυτήν την ανθρώπινη πτυχή. Ο εκπαιδευτικός ως συνειδητός “παίδων αγωγός” αφενός γίνεται ένας αποτελεσματικός νομοθέτης που διαχειρίζεται μεθοδολογίες όπως η παραγραφή, αφετέρου αντιπαλεύει με την ανθρωπινή ροπή στην ευκολία, που μπορεί να καταστήσει το νόμιμο τελικά “μη ηθικό”.
Αυτό το τελευταίο συμβαίνει κάθε φορά που μπροστά σε μια απόφαση του εκπαιδευτικού τα παιδιά αναφωνούν απογοητευμένα “κυρία, δεν είναι δίκαιο”!
Και ξέρετε, αγαπητέ αρχισυντάκτη, ο εκπαιδευτικός, τότε, δεν αρκεί να είναι δίκαιος. Πρέπει να φροντίσει να μην χάσουν την πίστη τους στο κανονιστικό πλαίσιο της ομάδας τους. Σε αυτή την περίπτωση, η συμμετοχή τους στην ομάδα είναι βάσανο, δεν δημιουργούν, δεν εμπνέονται, στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου, η αρμονία χάνεται, η “κοινωνία” διαρρηγνύεται και… “ενός κακού μύρια έπονται”…
Η μέθοδος, το “τέχνασμα”, το “κόλπο” – πείτε το όπως θέλετε – της παραγραφής είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις όπου γίνεται ξεκάθαρο πως να διαπαιδαγωγείς ανθρώπους, να ηγείσαι μιας κοινωνίας και να το κάνεις επιτυχώς εκτός από σπουδή και προσπάθεια χρειάζεται αυτό το “κάτι παραπάνω”, που σε κάνει “να λέγεσαι Άνθρωπος”, που λέει και ο ποιητής. Ίσως, γι’ αυτό κάποιες φορές η Παιδαγωγική αναφέρεται ταυτοχρόνως ως “επιστήμη και τέχνη”.
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αξιολογώντας το σχολείο «Κοινωνία»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: H εφηβική «επανάσταση της υποταγής»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Μέχρι η υγιής Κοινωνία να γίνει μόδα…
