Ατέλειωτες ώρες, προγράμματα, εκατομμύρια ευρώ για την Κυκλοφοριακή Αγωγή, όλα αυτά τα χρόνια μήπως πάνε στο βρόντο; Εξηγούμε στα παιδιά για τις διαβάσεις πεζών, τους ποδηλατοδρόμους, τα λάθος παρκαρίσματα, τα διπλοπαρκαρίσματα, τα όρια ταχύτητας, τις προτεραιότητες, το σεβασμό του συνοδηγού και συνανθρώπου και άλλα πολλά. Μας ακούν και εσώτερα τα απορρίπτουν για έναν απλό λόγο: Όλα αυτά δεν βολεύουν. Έχω ακούσει να το ομολογούν έτσι απλά. Γιατί να αλλάξουμε; Μας βολεύει. Έτσι κάνουν όλοι...
Ποιός, άραγε, θα προσπαθήσει να παρκάρει κανονικά, σε άδεια θέση, αντί να παρατήσει το αυτοκίνητο δίπλα στη δουλειά, που θα πεταχτεί για μισό λεπτό; Αφού μπορεί να διπλοπαρκάρει, να κλείσει για λίγο μια λωρίδα. Είναι λογικό να παρκάρεις για να επιβιβαστεί κάποιος στο αμάξι σου; Συνήθως δεν διακόπτουμε για λίγα δεύτερα την κυκλοφορία; Τα παιδιά μεγαλώνουν σε έναν τέτοιο οδηγικό κόσμο. Θεωρούν φυσιολογικές πολλές συμπεριφορές που ελάχιστοι, ίσως λιγότεροι από το ένα τρίτο, θεωρούν λάθος. Συμπεριφορές που είναι εκτός νόμου και ηθικής μόνο… θεωρητικά!
Ας μην περιοριστούμε, όμως, στην κυκλοφοριακή αγωγή: Για πόσα πράγματα δεν δαπανώνται εκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς η όποια εκπαίδευση να φέρνει αποτέλεσμα; Να πούμε για την τόσο επίκαιρη λόγω της καταστροφής του κλίματος Περιβαλλοντική Εκπαίδευση; Σωστός διαχωρισμός απορριμμάτων στους κάδους, σκουπίδια στις παραλίες (για τους δημόσιους χώρους ούτε λόγος), καύσεις κλαδεμάτων και απορριμμάτων, μικροπλαστικά, κομποστοποίηση, διατροφική σπατάλη, προστασία δασών και άγριων ειδών, τί στ’ αλήθεια έχουμε καταφέρει από όλα αυτά στις απλές καθημερινές μας συνήθειες; Αν δεν έχουμε επιφέρει τεράστιες καταστροφές έχουμε απλά αποτύχει και συνεχίζουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Ας το παραδεχτούμε. Και όλο μας τον προϋπολογισμό να δαπανούσαμε για να αγαπήσουν οι πολλοί έναν κόσμο ιδανικό, δίκαιο, με αξίες, δεν θα τα καταφέρναμε. Υπάρχει μια πλειοψηφική αποδοχή πολλών πραγμάτων συνοδευόμενη από τεράστια ανοχή, που ίσως κάνουν ακόμη κι αυτή μου την επιστολή, το λιγότερο, χωρίς νόημα.
Κουβαλούμε την δική μας, σχεδόν “εθνική” νοοτροπία και αλίμονο σε όποιον βρίσκεται “αλλού” με τους λίγους, ή ακόμη με τους ελάχιστους εναλλακτικούς, τους “γραφικούς”, “ρομαντικούς”, “ευαίσθητους” ή όπως αλλιώς τους απομονώνει λεκτικά και με τη στάση του το συντριπτικό σύνολο. Αυτός χάνει… Σωστά;
Δεν, νομίζω, αγαπητέ αρχισυντάκτη. “Όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μάς” λέει το τραγούδι. Οι συμβιβασμοί που κάνουμε δεν χάνονται. Οι νόμοι που δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε, και όταν τους δημιουργούμε δεν τους τηρούμε ή τους καταστρατηγούμε με ένα σωρό παραθυράκια, εξαιρέσεις, παραγραφές και άλλα, δεν σβήνουν. Η ποιότητα που δεν διεκδικούμε για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας, αυτή και όλα τα άλλα γυρνούν αργά ή γρήγορα πάνω μας. Δημιουργούν αρρώστιες στην ψυχή μας – και την ψυχή των παιδιών μας που - αργά ή γρήγορα - γίνονται αρρώστιες στο σώμα μας, το ατομικό και το κοινωνικό. Μάλλον περισσότερο “αργά”, “ανεπαίσθητα”, γιατί δεν τις καταλαβαίνουμε. Άλλωστε, θα ήταν άδικο για την ίδια την ανθρώπινη φύση να ζούμε με τόσες στρεβλώσεις γύρω μας και η ζωή να συνεχίζεται κανονικά. Κάποιοι το θεωρούν στέρηση της ελευθερίας του προσώπου. Έτσι, λοιπόν, πληρώνουμε…
Πολλές από αυτές τις συνέπειες τις βλέπουμε πλέον στις νέες γενιές. Τις γενιές που χάνουμε την επαφή μαζί τους, καθώς κάτι άλλο τις διεκδικεί. Και σε αυτό το “άλλο”, κάποια παιδιά – ίσως μόνο το ένα τρίτο; - αναζητούν κάτι που να τα εκφράζει.
Τότε έρχονται οι “αιθεροβάμονες”, αυτοί οι λίγοι που οραματίζονται μια κοινωνία χωρίς παθογένειες, άνθρωποι της δημιουργικότητας, του οράματος, της θαρραλέας καινοτομίας, του αληθινού ανιδιοτελούς χαμόγελου, μα προπάντων, του οράματος και της προσπάθειας, να τα εμπνέουν. Άλλοι στα απλά και καθημερινά, πως να παρκάρουν και να σταματούν στους πεζούς, άλλοι στα σύνθετα και τα διαχρονικά, πως να χτίσουν τη φωλιά και την ζωή τους σε ένα αρμονικό σύνολο με την κοινωνία και τον πλανήτη.
Υπάρχουν, αγαπητέ αρχισυντάκτη, ανάμεσά μας, οι “ήρωες” της καθημερινότητας, μακριά από το θόρυβο, την ευκαιριακότητα, τις επικοινωνιακές φούσκες, τα εφέ, την υποκρισία, την κολακεία, τις άρρητες συναλλαγές, του “ό,τι λάχει”, του “εντάξει μωρέ”, του παλιότερου “ωχ αδερφέ”, την ευκολία του “έτσι κάνουν όλοι”. Έτσι δεν είναι;
Σταματούν μπροστά μας χωρίς καν να είμαστε σε διάβαση πεζών, μαζεύουν το σκουπίδι μας, ρίχνουν τη βιομάζα στον “καφέ” κάδο, περιμένουν καρτερικά στην ουρά κι ας “έχουν μόνο μια ερώτηση να κάνουν”, σέβονται τη σειρά όταν ανοίξει το διπλανό ταμείο στο σούπερ μάρκετ, είναι μετρημένοι και χαμογελαστοί, απαλείφοντας με την παρουσία τους κάθε γκρίνια, κάθε “φέικ”, κάθε τί μίζερο, υστερόβουλο και παθιασμένο με την “κατσίκα του γείτονα”, παρκάρουν κανονικά για να πεταχτούν στο περίπτερο, αγαπούν τη δουλειά τους, όποια κι αν είναι, βρίσκουν τα θετικά της και την εξελίσσουν, εμπνέονται από τα πάντα και εμπνέουν παντού, από τον υπάλληλο που τους εξυπηρετεί, το συνάδελφο που συνεργάζεται μαζί τους, ως τον δάσκαλο στον οποίο εμπιστεύονται το παιδί τους, κάνοντας καθένα γύρω τους να νοιώθει πως επιτελεί λειτούργημα.
Υπάρχουν. Σιωπηλοί, ίσως “ελεύθεροι κι ωραίοι”, κατά ένα άλλο τραγούδι, αρνούμενοι να αποτελέσουν μέρος του “όχλου”, των “οπαδών”, των “τηλεθεατών”, των “θαυμαστών”, αρνούμενοι να είναι δείγματα δημοσκοπήσεων, νούμερα και τάσεις, μόδες και ρεύματα.
Τους αναγνωρίζουμε, αγαπητέ αρχισυντάκτη, και κατά βάθος τους ευχαριστούμε, και ευχόμαστε να βρίσκουν τη δύναμη να εμπνέουν προπάντων τα παιδιά μας. Θα έλεγα, όχι μόνο το ένα τρίτο. Όλα…
Καλή Σαρακοστή
Η Παραπαιδαγωγός
