Με τον κατάλληλο αριθμό μαθητών, οι ισορροπίες της τάξης θα άλλαζαν εντυπωσιακά προς το καλύτερο. Περισσότερος χρόνος για τον εκπαιδευτικό ανά μαθητή, πιο ευέλικτη μαθητική ομάδα για δραστηριότητες και βιωματική μάθηση, αύξηση των επιδόσεων για όλους του μαθητές είναι μερικά από τα οφέλη.
Όσοι γνωρίζουν κι όσοι θυμούνται την τάξη καταλαβαίνουν πως το μάθημα σε μια ομάδα που δεν υπερβαίνει τις δύο δεκάδες, έχει ξεχωριστή ποιότητα. Πόσο μάλλον αν είναι το μέγιστο δεκαπενταμελής ομάδα μαθητών, τότε η μάθηση γίνεται απόλαυση, γίνεται εμπειρία ζωής.
Χωράει άραγε αμφιβολία, πως οι επιδόσεις των μαθητών θα αυξάνονταν, μαθητές με αδυναμίες θα είχαν περισσότερες δυνατότητες ενίσχυσης, με αποτέλεσμα η συνολική εικόνα των μαθητών της χώρας να βελτιωθεί εντυπωσιακά; Οι αυριανοί πολίτες, με ποιοτικότερη εκπαίδευση δε θα είχαν καλύτερη πορεία στη ζωή τους;
Ας μην πέσουμε στην παγίδα του «μέσου όρου», παραβλέποντας πως όταν το όριο μαθητών είναι υψηλό, υπάρχουν τμήματα που το αγγίζουν και γίνονται δυσλειτουργικά. Τουλάχιστον ας αναρωτηθούμε αν ο επιθυμητός μέσος όρος ανά τάξη είναι και το πραγματικό όριο μαθητών ανά αίθουσα. Δεν είναι. Κι έτσι καταδικάζουμε και αδικούμε τα όποια «μεγάλα τμήματα», δηλαδή χιλιάδες μαθητές μας.
Με μια μείωση των μαθητών ανά αίθουσα προκύπτουν κι άλλα ζητήματα. Και πρώτα απ’ όλα οι οργανικά νεοεισερχόμενοι εκπαιδευτικοί στη Δημόσια Εκπαίδευση, που θα σταματούσαν πλέον να ταλαιπωρούνται κατά δεκάδες χιλιάδες περιπλανώμενοι κάθε χρόνο ή και κάθε λίγους μήνες σε διαφορετικά σχολεία, με ένα αίσθημα απαξίωσης από μια κοινωνία που θεωρεί τους εκπαιδευτικούς της «αναλώσιμους», όπως και οι ίδιοι λένε.
Με την όρεξη και το όραμα που αρμόζει να εμφυσά η πολιτεία και η κοινωνία στους λειτουργούς της, οι καταρτισμένοι αυτοί επιστήμονές μας, θα είχαν πλέον την δυνατότητα να εκτείνουν σε βάθος χρόνου το παιδαγωγικό τους έργο. Θα μπορούσαν με ανθρώπινους όρους εργασίας να δουλεύουν πλέον πιο συστηματικά με τους μαθητές μας.
Όσο για τις κτηριακές υποδομές, αναλογιστείτε πως αν κάναμε ό,τι και στον υπόλοιπο «ανεπτυγμένο» κόσμο, θα αναζητούσαμε διεξόδους που ίσως μας εξέπλητταν. Ίσως εγκαταλελειμμένα αλλά λαμπρά δημόσια κτήρια και περιουσίες, ακόμη και αυτά της ερειπωμένης πολιτιστικής κληρονομιάς μας, θα άνοιγαν τις πόρτες τους να στεγάσουν με ασφάλεια τις παιδικές ψυχές που διψούν πλέον για το σχολείο, έχοντας βιώσει για τα καλά τον εγκλεισμό στην οθόνη.
Και εδώ είναι το μεγάλο ζητούμενο, αγαπητέ αρχισυντάκτη! Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε πως όλος ο λόγος ξεκίνησε από κάτι άλλο, δηλαδή τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού.
Στις ευρύχωρες αίθουσες του Δημοσίου Σχολείου για δεκαπέντε μαθητές, όχι μόνο θα υπήρχε ασφάλεια αποστάσεων και χρήσης αντικειμένων, αλλά θα μπορούσε να περιοριστεί και η παραμονή σε άλλους χώρους πιθανής διασποράς, όπως είναι το προαύλιο.
Έτσι, με τα σχολεία διαρκώς ανοιχτά, αλλά το κυριότερο, διαρκώς ασφαλή, με πρακτικά ελάχιστες πιθανότητες διασποράς του ιού, κάποιες αρνητικές οικονομικές συνέπειες θα είχαν αποφευχθεί και γι’ αυτό κανείς δε θα υπολόγιζε ως κόστος τις νέες υποδομές και προσλήψεις. Άλλωστε είναι για το παντοτινό ζητούμενο κάθε σκεπτόμενου πολίτη, δηλαδή η εθνική Εκπαίδευση να έχει επιτέλους το μερίδιο δαπανών που της αξίζει.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως αν πραγματικά επιτυγχάναμε αυτόν τον εφικτό στόχο, των δεκαπενταμελών τμημάτων, οι θετικές επιπτώσεις θα ήταν τέτοιες που όλοι θα καταλάβαιναν πως η χώρα αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν και βέβαια θα είχαμε μάλλον μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση παρά μόνο κάποια ευκαιριακά μέτρα για την πανδημία.
Όμως, αγαπητέ αρχισυντάκτη, ας πούμε πως, το άνοιγμα των νέων χώρων, τις προσλήψεις, όλα αυτά τα τόσο αναγκαία και ακατανοήτως απαγορευμένα για το μέλλον της Εκπαίδευσης «θα τα αντέχαμε».
Αν βλέπαμε πως προσπαθώντας απλώς να αναστείλουμε τη διασπορά ενός ιού, τελικά μεταρρυθμίσαμε όπως ποτέ άλλοτε την Εκπαίδευσή μας, το ίδιο ερώτημα παίρνει άλλη διάσταση: Αυτό πιστεύετε ότι «θα το αντέχαμε»;
Με εκτίμηση
Η παραπαιδαγωγός
