Ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα έχει ο πιο κάτω ορισμός.
- Economy-Wiki.com
«Η επανάσταση είναι μια βίαιη πολιτική αλλαγή που λαμβάνει χώρα από κάτω. Οι μάζες είναι οι πρωταγωνιστές της αλλαγής, πραγματοποιώντας τον μετασχηματισμό του κρατικού μηχανισμού και της κοινωνίας στο σύνολό της.
Η επανάσταση είναι μια διαδικασία με την οποία η μάζα καταλαμβάνει την εξουσία βίαια, υποκινημένη από τους επαναστάτες ηγέτες.
Για να μιλήσουμε για επανάσταση, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί από κάτω. Δηλαδή, είναι οι απλοί άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα μιλούσαμε για επανάσταση, θα ήταν κάτι άλλο, όπως πραξικόπημα.»
Και εδώ επίσης δεν θίγεται το ζήτημα ποιοι παράγοντες οδηγούν σε επαναστατικές εξελίξεις. Και όχι μόνο αυτό. Στέλνεται το μήνυμα ότι η βία είναι απόφαση των μαζών και των ηγετών. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, όπως θα δείξουμε πιο κάτω.
Ένα πιο περιεκτικό ορισμό, μέσα σε λιγότερο από ενάμιση γραμμή, δίνει ο δολοφονηθείς Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένετι.
- Κένεντι Τζ.
«Αυτοί που κάνουν αδύνατη την επανάσταση καθιστούν αναπόφευκτη τη βίαιη επανάσταση».
Εδώ εννοείται ότι χρειάζεται μια επανάσταση (μέσα στα «ανάκτορα»), διαφορικά θα έλθει η επανάσταση από τα κάτω. Βάζει την ευθύνη στους κρατούντες ο Κένεντι.
Τώρα αν μπορούν οι κρατούντες να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ενάντια στα δικά τους συμφέροντα, οι ιστορία δεν έχει να δείξει τέτοια παραδείγματα.
Ο πιο ολοκληρωμένος από τους πολλούς ορισμούς που βρήκαμε είναι αυτός της Βικιπαίδεια.
- Βικιπαίδεια
«Μία επανάσταση είναι μια θεμελιώδης και σχετικά ξαφνική αλλαγή στην πολιτική εξουσία και την πολιτική οργάνωση που συμβαίνει όταν ο πληθυσμός επαναστατεί ενάντια στην κυβέρνηση, συνήθως λόγω της αντιληπτής καταπίεσης (πολιτική, κοινωνική, οικονομική) ή λόγω πολιτικής ανικανότητας».
Είναι η καταπίεση, η αφόρητη καταπίεση και δυστυχία που δημιουργούν τις συνθήκες για επανάσταση.
Από τη στιγμή που εντοπίσαμε τι ευθύνεται για τις επαναστάσεις, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι το ερώτημα αν οι επαναστάσεις είναι καλή ή κακή εξέλιξη, είναι λάθος ερώτημα.
Οι επαναστάσεις είναι αναπόφευκτη εξέλιξη. Αν εξελιχθούν καλά ή κακά είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση.
ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;
Η Ρωσική Επανάσταση επαληθεύει τον τελευταίο ορισμό.
Στα πρόθυρα της Επανάστασης, της πρώτης της φάσης το Φεβρουάριο του 1917, μιλούμε για εκατομμύρια νεκρούς στα μέτωπα, στα μετόπισθεν από πείνα και λοιμούς, κατάρρευση χωρίς προηγούμενο της οικονομικής δραστηριότητας και του επιπέδου ζωής που ήταν ήδη άθλιο πριν ακόμα το ξέσπασμα του Παγκόσμιου Πολέμου το 1914.
«Από το τέλος του 1916 (λίγους μόνο μήνες πριν το ξέσπασμα της επανάστασης) μεγαλώνει διαρκώς η δυσαρέσκεια των εργατικών και αγροτικών μαζών, που ήταν καταδικασμένες σε όλο και πιο δύσκολες βιοτικές συνθήκες, καθώς και η οργή των στρατιωτών που υποφέρανε ακατονόμαστα βάσανα σ’ έναν πόλεμο του οποίου κατανοούσαν προοδευτικά τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα» (Σαρλ Μπετελέμ: «Οι ταξικοί αγώνες στην ΕΣΣΔ», εκδόσεις ΡΑΠΠΑ, τόμος 1ος, σελ. 75).
Αυτές οι συνθήκες «κάλεσαν» την Ρωσική Επανάσταση που ανέτρεψε το καθεστώς των Τσάρων τον Φεβρουάριο του 1917, ανοίγοντας τον δρόμο για την επιβολή ενός νέου καθεστώτος τον Οκτώβρη.
ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΚΑΛΕΣΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ
Η Ρωσική Επανάσταση έπιασε τους πάντες στον ύπνο.
Τον Φεβρουάριο του 1917, οι μπολσεβίκοι, το κόμμα του Λένιν, βρίσκονταν σε δεινή εσωτερική κατάσταση.
Ο ίδιος ο Λένιν ήταν εξόριστος και διατηρούσε, ειδικά τον τελευταίο καιρό, δύσκολή επαφή με το εσωτερικό της Ρωσίας.
Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ, από τα πιο γνωστά ονόματα των μπολσεβίκων, το ίδιο.
Ο Τρότσκι επίσης βρισκόταν στις ΗΠΑ και δεν ήταν ακόμα ούτε καν ενταγμένος στους Μπολσεβίκους.
Κανένας ηγέτης, κανένας Λένιν ή Κόμμα δεν κάλεσε την Επανάσταση του Φεβρουαρίου. Ούτε καν την πρόβλεψαν, παρά μόνο ως ένα αναπόφευκτο γεγονός κάπου στο μακρινό μέλλον.
*Συνεχίζεται στην επόμενη έκδοση της στήλης, «Ένας κόσμος ένας λαός».
