Ρωσική Επανάσταση (6ο κείμενο)

Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου 2022 00:02

Ρωσική Επανάσταση (6ο κείμενο)

«Μια «πολιορκημένη» σοσιαλιστική οικονομία μπορεί μόνο να είναι προσωρινή. Τελικά, είτε η φτώχεια και η ανασφάλεια θα αναγκάσουν την επανάσταση να στραφεί ενάντια στον εαυτό της (to turn in on itself)... ή το εργατικό κράτος θα υποκύψει σε εχθρική πίεση…»

Του Σωτήρη Βλάχου

Οι πιο πάνω κατηγορηματικές τοποθετήσεις του Neil Faulkner, (A People’s History of the Russian Revolution) είναι σε απόλυτη αρμονία με τις θέσεις του Λένιν, τις εκκλήσεις του προς τον λαό για τους στόχους αλλά και τους κινδύνους για την Επανάσταση.

«Απέχουμε πολύ από το να έχουμε συμπληρώσει ακόμα και την μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό…

«Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούμε να τη συμπληρώσουμε χωρίς την βοήθεια του διεθνούς προλεταριάτου…

«Δεν είχαμε ποτέ ψευδαισθήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη…

«Ο Ρώσος την ξεκίνησε –ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Άγγλος θα την τελειώσουν, και ο σοσιαλισμός θα είναι νικηφόρος…

(24 Ιανουαρίου 1918, αγγλική έκδοση απάντων του Λένιν, Τόμος 26, 465-72)»

«Χωρίς γερμανική επανάσταση είναι απόλυτη αλήθεια ότι είμαστε καταδικασμένοι.

(Λένιν, Πολιτική έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής, 7 Μαρτίου 1918)

«Το Συνέδριο (Το πρώτο της Τρίτης Διεθνούς) θεωρεί ότι η μόνη αξιόπιστη εγγύηση για παγιοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης που ήταν νικηφόρα στην Ρωσία, είναι η μετατροπή της σε παγκόσμια εργατική επανάσταση…

(8 Μαρτίου 1918, Το ίδιο, Τόμος 27, 119)

«Δεν είχαμε ποτέ την ψευδαίσθηση ότι οι δυνάμεις του προλεταριάτου και των επαναστατημένων ανθρώπων οποιασδήποτε χώρας, όσο ηρωικές, οργανωμένες και πειθαρχημένες και να είναι, θα μπορούσαν να ανατρέψουν τον διεθνή ιμπεριαλισμό…»

«Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις ενωμένες προσπάθειες των εργατών του κόσμου…

«Ποτέ δε εξαπατήσαμε τον εαυτό μας με την σκέψη ότι αυτό μπορεί να γίνει με τις προσπάθειες μιας μόνης χώρας…

(29 Ιουλίου 1918, Το ίδιο, Τόμος 28, 24-5)

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η Σοβιετική Ρωσία έμεινε μόνη να αντιμετωπίσει τις τραγικές συνθήκες των δεκάδων εκατομμυρίων νεκρών που προκάλεσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος, οι εισβολές που ακολούθησαν, ο οικονομικός αποκλεισμός αλλά και η τεράστια οικονομική και τεχνολογική καθυστέρηση.

Αυτά έστρωσαν το έδαφος για την επέλαση της αντεπανάστασης. Μια αντεπανάσταση που δεν κέρδισε με την έννοια της επιστροφής στον καπιταλισμό.

Κέρδισε όμως με την δημιουργία μιας διοικητικής κάστας που διαχώρισε τη μοίρα της από αυτή του υπόλοιπου πληθυσμού, νομιμοποιώντας τεράστια προνόμια. Τα οποία υπερασπίστηκε με την πιο άγρια καταστολή.

Οι όροι που έβαλε ο Λένιν για έλεγχο της νέας εξουσίας, για διατήρηση υγιούς λειτουργίας του κράτους που έστησε η επανάσταση, διαγράφηκαν σταδιακά με τον πιο απόλυτο τρόπο.

Το κανένας αξιωματούχος δεν πρέπει να έχει μισθό μεγαλύτερο από αυτόν του ειδικευμένου εργάτη, αντικαταστάθηκε από σκανδαλώδη εισοδηματική ανισότητα.

Η μισθολογική διαφορά του Πρωθυπουργού του σοσιαλιστικού κράτους, όπως και διευθυντών εργοστασίων και άλλων αξιωματούχων, από αυτή του συνηθισμένου εργάτη, ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη διαφορά σε μια σειρά από καπιταλιστικές χώρες.

Το όχι μόνιμος στρατός αλλά αρματωμένος κόσμος αντικαταστάθηκε από μονιμότητα, προνόμια και γαλόνια όχι λιγότερα από αυτά των στρατευμάτων των καπιταλιστικών χωρών.

Η ανακλιτότητα κάθε κρατικού αξιωματούχου, το «κάθε μαγείρισσα να καταστεί ικανή να διαχειριστεί το κράτος» και το όχι μόνιμη γραφειοκρατία, αντικαταστάθηκαν όχι μόνο από μόνιμη γραφειοκρατία αλλά από γραφειοκρατία με κληροδοτικά δικαιώματα πάνω στις θέσεις που κατείχε.

Μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση οπουδήποτε, ήταν πια απειλή όχι μόνο για τους αστούς παγκόσμια αλλά και για το νέο προνομιούχο στρώμα της χώρας των σοβιέτ.

Εδώ βρίσκονται οι κοινωνικές ρίζες του κλεισίματος της Τρίτης Διεθνούς, του παγκόσμιου Κόμματος της εργατικής τάξης, της διαγραφής του διεθνούς χαρακτήρα της πάλης και αντικατάστασης της με το «Σοσιαλισμός σε μια χώρα». Αλλά και της θεωρίας των σταδίων που έβαλλε την προοπτική του σοσιαλισμού σε ένα ακαθόριστο μέλλον.

Το κλείσιμο της Τρίτης Διεθνούς από τον Στάλιν το 1943 ήταν μια κίνηση σε απόλυτη αρμονία με τα συμφέροντα του απίστευτα προνομιούχου αυτού στρώματος.

Το κλείσιμο της Τρίτης Διεθνούς ακολούθησε η αντικατάσταση του ανοικτού καλέσματος προς τους εργαζόμενους της κάθε χώρας για ανατροπή του καπιταλισμού, για στήριξη της χώρας των σοβιέτ και πάλης για σοσιαλισμό.

Αντικατάστασης του με το γενικόλογο και χωρίς κατεύθυνση και πρακτικά καθήκοντα σύνθημα της πάλης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Έναν ιμπεριαλισμό που δεν φαινόταν να έχει σχέση με τον καπιταλισμό, δεν φαινόταν να είναι το «Ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού», του οποίου αν δεν μπαίνει ως στόχος η ανατροπή, τότε η αντιιμπεριαλιστική πάλη μένει καινό γράμμα.