Το ενδιαφέρον τους να μαθαίνουν πράγματα για το νησί αποκτούσε μεγαλύτερες διαστάσεις συνεχώς, αφού η Αίγινα δεν έπαυε να τους εκπλήσσει με ό,τι τους παρουσίαζε η μοναδικότητά της. 

Μπορεί να είχαν γνωρίσει αρκετά μέρη και να είχαν εντυπωσιαστεί αλλά η Αίγινα ήταν γι’ αυτούς μια αποκάλυψη. 

Και η συνεχής ανακάλυψή της μια συναρπαστική εμπειρία που την απολάμβαναν. 

Ωστόσο, όσο και αν τους άρεσε η Αίγινα και η διαμονή τους εκεί, τους απασχολούσε πλέον σοβαρά ο ρόλος του οικοδεσπότη τους, Ιάσονα Γουηβέριου. Άλλωστε, αν και έμεναν στο Αρχοντικό του, δεν τον είχαν γνωρίσει και παρέμενε γι’ αυτούς ένας άγνωστος. 

Αν και η παρουσία του στο νησί όσο και αν δεν ήταν ορατή εντούτοις υπήρχε και μάλιστα έντονη, όπως διαπίστωσαν συζητώντας και ρωτώντας κατοίκους του νησιού, που είχαν να πουν τα πιο κολακευτικά λόγια για τον Ιάσονα Γουηβέριο. Αλλά μόνον γι’ αυτόν και για κανέναν οικείο του, ούτε για τον αδελφό του Σώζοντα, τον γνωστό και μη εξαιρετέο αποτύχοντα υποψήφιο περιφερειακό σύμβουλο ούτε για τη Λουίζα Μπρανκούρ, την οποία άλλωστε θεωρούσαν ψηλομύτα. 

Όσον για τον μπάτλερ Τζιάκομο και τον αμαξά Αχαιό, μόνο απαξιωτικά λόγια είχαν. 

Εν ολίγοις ο Ιάσων Γουηβέριος έχαιρε εκτιμήσεως αν και χαρακτηριζόταν, με συμπάθεια πάντως, ως ιδιόρρυθμος τα τελευταία χρόνια, για λόγους αδιευκρίνιστους όπως τόνιζαν. 

Τα δύο ζευγάρια καταλάβαιναν απ’ όλα αυτά που είχαν ακούσει και είχαν και οι ίδιοι διαπιστώσει, πως ο αόρατος οικοδεσπότης τους δεν ήταν σε καμία περίπτωση κάποιος τυχαίος και πως η ιστορία του παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον που ιντρίγκαρε τη φαντασία τους. 

Ύστερα από μια μεγάλη βόλτα στην καρδιά της Αίγινας και πέριξ του λιμανιού κατέληξαν σε ένα ουζερί με θέα τη θάλασσα. 

Εκεί εντελώς αναπάντεχα προέκυψε μια συζήτηση για τη Μάνη γενικά και για την Αρεόπολη συγκεκριμένα. 

Από το διπλανό τραπέζι η σκιά παρακολουθούσε. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-