ΣΥΡΙΖΑ: Μπροστά σε νέα διακυβέρνηση; (2ο κείμενο)

Κυριακή, 22 Ιανουαρίου 2023 02:08

ΣΥΡΙΖΑ: Μπροστά σε νέα διακυβέρνηση; (2ο κείμενο)

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ

Τα διαπλεκόμενα, οι θανάσιμοι κίνδυνοι της εξουσίας και η φθορά των κυβερνητικών στελεχών, που βρίσκεται η πραγματική εξουσία και ποιος κινεί τα νήματα στην οικονομία, τι επιβάλλεται να γίνει για να υπάρχει ελπίδα.

Του Σωτήρη Βλάχου

«Όταν τα κομματικά μέλη γίνονται είδος ηρωικών ερημιτών»

Κεντρικό σημείο του κειμένου του Κώστα Βαξεβάνη, στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε, που παρουσιάστηκε δύο μέρες μετά τις ευρωεκλογές του 2019, είναι το κόμμα, τα κομματικά στελέχη και ποια πρέπει να είναι η σχέση τους με την κοινωνία.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια αναφέρει, μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερουσών απόψεων, ότι «Όσοι σκέφτονται με όρους κομματικών γραφείων, κομματικών μελών που είναι ένα είδος ηρωικών ερημιτών που δεν τους αφουγκράζεται η κοινωνία και ιστορικής νομοτέλειας για την επικράτηση του (αριστερού) καλού, θα έχουν την τύχη των κατά καιρούς Λαφαζάνηδων ενώ η κοινωνία θα ζει στην εικονική και καταστροφική ευωχία της…»

Υπάρχει, κατά την άποψη μας, πολύ μεγάλη αλήθεια σε αυτή τη θέση του ΚΒ. Είναι αναρίθμητες τέτοιες περιπτώσεις «ηρωικών ερημιτών», που κλεισμένοι σε γραφεία και απομονωμένοι από τις μάζες, προσπαθούν με «τρίγωνα και μοιρογνωμόνια» να χαράξουν πορεία για «την επικράτηση του (αριστερού) καλού».

Μόνο που η περίπτωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη όσο ήταν μέσα στο Σύριζα και της ΛαΕ που δημιούργησε μετά την αποχώρηση του, δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Όχι μόνο δεν κλείστηκε σε γραφεία ως ηρωικός ερημίτης, αλλά έτρεξε και προσπάθησε να παράξει έργο ως υπουργός και να επέμβει μέσα στο κίνημα ως ΛαΕ, να κτίσει μετωπικές οργανώσεις όπως «Η επιτροπή αλληλεγγύης και αγώνα» για να σταθούν εμπόδιο στις εκποιήσεις και στις εξώσεις ανθρώπων από τα σπίτια τους.

Πρόγραμμα για έξοδο από την κρίση η πιο επείγουσα ανάγκη

Το πρόβλημα με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ΛαΕ, είναι ότι η πολιτική τους δεν είχε πολλά να κάνει με την προσπάθεια για «επικράτηση του (αριστερού) καλού».

Για να το τοποθετήσουμε πιο καθαρά, ενώ δεν αμφιβάλουμε ούτε στιγμή για την εντιμότητα του ανθρώπου και άλλων στελεχών της ΛαΕ, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε πολιτική που να έχει τόσο λίγη σχέση με την αριστερά στα σημαντικά θέματα.

Η αντιπολίτευση τους δεν στάθηκε, με εξαίρεση κάποια αριστερή ρητορική όπως «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», ούτε σε μια περίπτωση στα αριστερά του Σύριζα στα κεντρικά ζητήματα. Η αντιπολίτευση τους πήρε σχεδόν χαρακτήρα εντελώς προσωπικής αντιπαράθεσης με τον Τσίπρα, ολοένα και περισσότερο φαινόταν να στηρίζεται πάνω σε προσωπική εμπάθεια.

Στο σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή, η αντιπολίτευση τους δεν διαφοροποιήθηκε από ελληνικά αλλά και ευρωπαϊκά εθνικιστικά πολιτικά σχήματα και κόμματα.

H εναλλακτική στον Σύριζα και τον Τσίπρα ήταν η ΛαΕ και ο Λαφαζάνης, που θα πρότασσαν τα στήθη στους Σκοπιανούς, στους Τούρκους, στους Ευρωπαίους –απόλυτη έλλειψη ταξικής προσέγγισης, καμιά σοβαρή πολιτική ανάλυση.

Αντιμετώπισαν τα Σκόπια, την Τουρκία, την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ομοιογενείς οντότητες και όχι ως ταξικές κοινωνίες.

Ούτε στιγμή δεν είδαν ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις χώρες είναι οι πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι, είναι αυτοί που αν το ελληνικό κίνημα δεν κερδίσει είναι καταδικασμένο.

Η ευρωπαϊκή πάλη της αριστεράς για ευρωπαϊκές λύσεις, η πιο βαριά κληρονομιά του παλιού Σύριζα και η μόνη πορεία με δυνατότητες, παρέμεινε εντελώς στα αζήτητα.

Η πολιτική τους όχι μόνο δεν ήταν πάλη για «επικράτηση του (αριστερού) καλού», άλλα ήταν η πιο αδιέξοδη δυνατή αντιπολίτευση.

Ο Λαφαζάνης και τα στελέχη που αποτέλεσαν την ΛαΕ δεν συμβιβάστηκαν και δεν φθάρηκαν μέσα στις δομές της κρατικής μηχανής και στα διαπλεκόμενα. Δεν αποτέλεσαν όμως αριστερή διέξοδο. Το πρόγραμμα τους έμεινε μακριά από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πρόγραμμα της αριστεράς.

Ένα πρόγραμμα της αριστεράς που να έχει πραγματικά δυνατότητες να παρέχει διέξοδο από τα καπιταλιστικά αδιέξοδα που η παγκόσμια κρίση θα επιτείνει, από την προοπτική εθνικών συγκρούσεων και πολέμων που η καπιταλιστική κρίση θα βάζει στην ημερήσια ατζέντα, είναι το ζητούμενο της εποχής. Και αυτό επιβάλλει την πιο βαθιά και εκτεταμένη εσωτερική συζήτηση.

*Συνέχεια στην επόμενη έκδοση της στήλης την ερχόμενη Κυριακή.