Παρά την έκπληξή τους τα δύο ζευγάρια δέχονται την πρόσκληση και αναχωρούν μαζί του για τον πύργο. Άλλωστε η περιέργειά τους είναι τόσο μεγάλη που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό. 

Όταν φτάνουν εκεί και αντικρίζουν τον πύργο ενθουσιάζονται και όχι τυχαία άλλωστε. Οι πύργοι της Μάνης είναι οι στρατιωτικές σφραγίδες μιας ένδοξης εποχής. Είναι η οχυρωματική έκφραση του αγωνιστικού πνεύματός της και υπάρχουν διάσπαρτοι σε όλη τη Μάνη. 

Οι πρώτοι οχυρωματικοί πύργοι στην οικοδομική αρχιτεκτονική της Μάνης εμφανίστηκαν κατά το 2ο μισό του 13ου αιώνα. Οι πύργοι καθιερώνονται οριστικά στον μανιάτικο χώρο σαν τοπικό αμυντικό μέσο τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Τότε είναι που παίρνουν και την τελική τους μορφή, αλλάζοντας ριζικά την αρχιτεκτονική όψη της Μάνης και δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό πρότυπο που ξεχωρίζει γενικά στο ελληνικό τοπίο. 

Η κύρια αιτία που δημιούργησε την επιτακτική ανάγκη οχύρωσης του μανιάτικου σπιτιού με πύργο ήταν πρώτα απ’ όλα ο συγκεντρωτισμός και ο διαχωρισμός ταυτόχρονα της μανιάτικης κοινωνίας σε πατριές ή γενιές και η αναγκαιότητα του γενάρχη να εξασφαλίσει και διασφαλίσει πόρους ζωής για τη γενιά του. 

Και η οικοδόμηση του οικογενειακού πύργου ήταν εν ολίγοις το μεγάλο όνειρο και ο απώτερος στόχος της ζωής του Μανιάτη και κοινή υποχρέωση όλων των αρσενικών μελών της γενιάς. 

Ο πύργος βρισκόταν στο κέντρο ζωής του μανιάτικου κόσμου και έκλεινε μέσα στον περιφραγμένο αυλόγυρό του μια πατριαρχικά ιεραρχημένη μικρή κοινωνία. 

Ο πύργος πάντως των Γουηβεράκων διέφερε αρκετά από τους άλλους πύργους και θα έλεγε κανείς πως ίσως να ήταν και παράτερος σε σχέση με αυτούς. 

“Μπορείτε να μείνετε όσο θέλετε” τους είπε ο φιλόξενος οικοδεσπότης, ο οποίος στη συνέχεια έσπευσε να εξαφανιστεί. 

Εμφανίστηκαν όμως δύο γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας, ιδιαιτέρως περιποιημένες πάντως και ενδεδυμένες με τοπικές φορεσιές, προφανώς μανιάτικες, που ανακοίνωσαν στα δύο ζευγάρια πως αφού τους έστειλε η Μήντια Γουηβέριου Γουηβεράκου είναι και δικές τους φιλοξενούμενοι. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-