Ένας Οργανισμός που προ πολλού πλέον είχε πάψει να έχει οποιαδήποτε δραστηριότητα, από τη στιγμή που ο πρόεδρος και ιδρυτής του σταμάτησε να ασχολείται μ αυτόν. 

Η αναζήτηση του “ανιψιού” δεν ήταν εύκολη, αν και ο ίδιος δεν ήταν τόσο ακριβοθώρητος όσο εξ αρχής είχε θεωρηθεί. Τον βρήκαν να πίνει καφέ στο στέκι του, ένα μικρό caffe που έμοιαζε περισσότερο καφενείο παρά με καφετέρια, πίσω από τα δικαστήρια. 

Μαζί του και ένας ποδηλάτης ζωγράφος, Μπίλυ Καρ, ήταν αραχτοί και αμπελοφιλοσοφούσαν όταν έφτασαν εκεί τα δύο ζευγάρια της ιστορίας μας και αφού έγιναν οι σχετικές συστάσεις εκείνος που άκουγε στην προσφώνηση “ανiψιός” δέχτηκε να ξεδιπλώσει τη βεντάλια των αναμνήσεών του από το παρελθόν του, που ήταν δεμένο με το παρελθόν της γενέθλιας πόλης του και αφού άναψε ένα ακόμα τσιγάρο άρχισε με την ψιθυριστή φωνή του να αραδιάζει μνήμες, με μια διάθεση απροκάλυπτης νοσταλγίας. 

Μονομιάς το σήμερα έγινε χθες και από το παρόν βρέθηκε ο ίδιος και οι ακροατές του να ταξιδεύουν στο παρελθόν, που αποτελούσε πια κομμάτι από την ιστορία της πόλης. 

Όση ώρα μιλούσε ο “ανιψιός” και σιγοντάριζε ο ποδηλάτης ζωγράφος τα δύο ζευγάρια διαπίστωναν πως καμία αναφορά σε Γουηβέριους και Γουηβεράκους δεν γινόταν. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-