Κυριακή, 05 Μαρτίου 2023 01:54

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Από τα επιδόματα ως την εθνική τραγωδία

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Από τα επιδόματα ως την εθνική τραγωδία

Αγαπητέ αρχισυντάκτη,

                                           είναι τέτοιο το μένος της ιδιωτικοποίησης στη χώρα, ώστε όποτε η αποτυχία της ξεπέρασε τις κόκκινές γραμμές μας, ήρθαν τα «επιδόματα» για να την συντηρήσουν ως στιγμιαία επαναφορά του κοινωνικού κράτους που αποχαιρετάμε. Κι όμως καμία ιδιωτικοποίηση δεν ήταν για καλύτερα. Από την ακριβή, αργή και κακή τηλεφωνία, το δεύτερο κύμα «ηλεκτρικής» αισχροκέρδειας (το πρώτο πριν χρόνια ήταν αμιγώς σκάνδαλο με καταχραστές), την επιδείνωση της πρόσβασης στην υγεία, τις κλειστές εθνικές οδούς και τους εγκλωβισμένους στο παραμικρό χιόνι, ως τις τριανταπέντε χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας χωρίς μ.ε.θ και τώρα την πρώτη εθνική τραγωδία που δεν αφήνει κανέναν από μας ασυγκίνητο. Γιατί είναι αλήθεια πως σχολεία-κακοτεχνίες, έως και νεκρά παιδιά από εργολαβίες-αρπαχτές και ανύπαρκτες παιδικές μ.ε.θ, μάλλον δεν ήταν το ίδιο. Το «επίδομα», λοιπόν, είναι το «κατιτίς» που θα μας κατευνάσει στο στιγμιαίο «ξύπνημά» μας,  από μια νάρκη που δε μας αφήνει ούτε καν να καταλάβουμε τη συνολική εικόνα. Τη συνολική εικόνα που είναι πια τόσο δύσκολο να την εξηγείς στα παιδιά (και στους ενήλικες;), τα οποία ζουν κι αυτά το δράμα των δικών τους «επιδομάτων». Μήπως τώρα γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι ίσως ξεκίνησε ήδη η ανοχή μας στην μακρόχρονη εθνική τραγωδία της ιδιωτικοποίησης επειδή ενδίδουμε σε κάθε λογής δολώματα, που τα λέμε και επιδόματα;

 

 

Το «επίδομα» είναι μια απευκταία παιδαγωγική μέθοδος.

Δίνουμε στο παιδί μία στιγμιαία ανταμοιβή, άστοχη γιατί κινείται στο πνεύμα της επιφανειακής, χειραγωγικής κινητοποίησής του και όχι σε μια στόχευση μιας βαθύτερης παιδαγωγικής ανάπτυξης.

Απευκταία «επιδοματική» παιδαγωγική έχουμε όταν δίνουμε στα παιδιά βραβεία χωρίς να συναγωνίζονται με πραγματική άμιλλα και με παιδαγωγικό στόχο.

Απευκταία «επιδοματική» παιδαγωγική είναι να δίνεις στα παιδιά «ελεύθερη ώρα» γιατί το μάθημα είναι «ώρα σκλαβιάς» και όχι ευχάριστη και δημιουργική μάθηση.

Το σχολείο δεν πρέπει να «κλείνει το μάτι» στον μαθητή, για να αντέξει μια αποτυχημένη εκπαιδευτική διαδικασία, που έπρεπε να είναι απολαυστική μάθηση και έχει εκπέσει σε ένα κυνήγι βαθμών, «επιβραβεύσεων», «τίτλων», και άλλων αντιπαιδαγωγικών «επιδοματικών παροχών», από «γεύματα» μέχρι «αναγνώριση» και «δημοσιότητα», ακόμη και «επίδομα εκπαίδευσης» ως άρρητο κίνητρο για να φοιτήσει το παιδί.

 

 

 

Δυστυχώς όμως οι φαύλες επιδοματικές πρακτικές λειτουργούν και στους ενήλικες.

Στον κόσμο των ενηλίκων η «επιδοματική λογική» κρύβεται εκεί που δεν φανταζόμαστε.

Διαμαρτυρόμαστε επειδή αυξήθηκε λίγα λεπτά του ευρώ η προμήθεια σε μια συναλλαγή και αδιαφορούμε που έχουμε ανακεφαλαιοποιήσει την αποτυχία ενός ολόκληρου χρηματοπιστωτικού συστήματος με δισεκατομμύρια ευρώ από την φορολογημένη τσέπη μας.

Διαμαρτυρόμαστε επειδή αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων την ίδια στιγμή που η καταναλωτική μας άγνοια στηρίζει ένα σαθρό σύστημα υψηλόβαθμης κουτοπονηριάς και ανεκδιήγητης αισχροκέρδειας που ολόκληρη η υπόλοιπη Ευρώπη δείχνει με το δάχτυλο ως τουλάχιστον παρακμιακό.

Πώς έρχεται ο επιδοματικός κατευνασμός;

Στον άμεσο ιδιωτικό τομέα με «εξαργύρωση πόντων», «κερδοκάρτες», «προσφορές», «χάρισμα τόκων», «άτοκες δόσεις», «κουπόνια», «δωροεπιταγές» και ένα σωρό άλλα ευφυολογήματα επιδοτήσεων μιας τετριμμένης επιστήμης του μάρκετινγκ.

Στον «έμμεσο ιδιωτικό τομέα» – εφ’ όσον πρόκειται πάντα για ιδιωτικές δαπάνες – με μια εθνική επιδοματική πολιτική που πρωτίστως προσβάλλει κάθε έννοια συγκροτημένης εθνικής οικονομικής πολιτικής που στοχεύει να είναι στοιχειωδώς υγιής.

Κι όλα αυτά με ένα εθνικό δημόσιο χρέος δυσθεώρητο πλέον, ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που κανείς δεν καταλαβαίνει πότε πραγματικά μας «χρεωκοπεί» και πότε όχι, ως μια άλλη προσβολή της νοημοσύνης του πολίτη.

 

 

 

Αν κάποιος έλεγε πριν καιρό ότι η ιδιωτικοποίηση των τρένων θα φέρει αθρόους θανάτους, ίσως θα χαρακτηριζόταν ως κινδυνολόγος.

Γι’ αυτό δεν πρόκειται να αναλωθώ, αγαπητέ αρχισυντάκτη, στους ατομικούς και εθνικούς κινδύνους των ιδιωτικοποιήσεων.

Άλλωστε η εμπειρία άλλων χωρών με επαναφορές δημοσίων αγαθών από τον ιδιωτικό και πάλι στον δημόσιο τομέα λόγω αποτυχιών με δυνάμει θανατηφόρο χαρακτήρα είναι υπαρκτή.

Απλά την εμπειρία αυτή των επανακρατικοποιήσεων ίσως πρέπει να την βρει κανείς ψάχνοντας, σε αμφιλεγόμενες, πλέον, μηχανές αναζήτησης.

Η αλήθεια δε σε «βρίσκει» ποτέ. Πρέπει εσύ να πας σε αυτήν.

Μπορώ, όμως, να σας πω για το ρόλο της εκπαίδευσης στην καθιέρωση ενός επισφαλούς και δυστοπικού ιδιωτικοποιημένου κράτους.

 

 

 

Γιατί αν «η αλήθεια σώζει», τότε και «η εκπαίδευση σώζει», αν είναι εκπαίδευση αλήθειας.

Κατ’ αρχάς, αν θέλουμε έναν υγιή και ασφαλή δημόσιο τομέα πρέπει ως πολίτες να τον διεκδικήσουμε μέσα σε ένα δαιδαλώδες σύστημα ηγεσιών και δυνάμεων, στις οποίες έχουμε ίσως τα ευρωπαϊκά πρωτεία.

Στην εκπαίδευση αυτό ονομάζεται «ενεργός πολιτότητα» και είναι προτεραιότητα της ενωμένης Ευρώπης.

Αυτό και μόνο χρειάζεται παιδεία, για να έχουμε ανθρώπινες αξίες και εκπαίδευση, για να έχουμε γνώση, δεξιότητες και ικανότητες ενεργού πολίτη.

Με άλλα λόγια, είναι κοινός τόπος του ανεπτυγμένου κόσμου ότι αν οι πολίτες ενός κράτους θα ευημερούν πραγματικά ή αν θα κατακρεουργούνται καθημερινά και με πολλούς τρόπους, εξαρτάται από την παιδεία και την εκπαίδευσή τους.

 

 

 

Αυτό, όμως, είναι ζήτημα όλων. Όλοι οι πολίτες θα πρέπει να αναζητήσουν την εκπαίδευση στην αλήθεια. Κι αυτή δεν είναι μια ακριβή εκπαίδευση. Είναι όμως μια δημόσια εκπαίδευση.

Πείτε μου αγαπητέ αρχισυντάκτη, ένας «πλούσιος» πολίτης που νοιώθει ασφάλεια και ευημερία επειδή πληρώνει τα του οίκου του και την εκπαίδευση του παιδιού του, αδιαφορώντας για τους άλλους τί άλλο μπορεί να είναι παρά απαίδευτο, χωρίς αντίληψη με συνέπειες, βέβαια, στην ψυχική του υγεία;

Υπάρχει περίπτωση να μην εισπράξει κι αυτός τα αρνητικά της κακής εκπαίδευσης της χώρας του;

Ή θα ζει πάντα εγκλωβισμένος στη «σφαίρα του πλούτου», αποκομμένος κι αυτός και το παιδί του από την φυσιολογική ανθρώπινη ζωή;

Όπως συμβαίνει στο περιβάλλον, όπου η κλιματική κρίση πλήττει όλους ανεξαιρέτως, έτσι συμβαίνει και στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, αν το δει κανείς με υγιή ματιά.

 

 

 

Ας πάρουμε απόφαση ότι η αληθινή παιδεία και εκπαίδευση, αν θέλουμε ευημερία και ασφάλεια, μοιάζει μονόδρομος. Όσα χρόνια κι αν χρειαστούν.

Αυτή τη στιγμή η εκπαίδευσή μας έχει πάρει τελείως αντίθετη κατεύθυνση, εφ΄ όσον όλοι παραδέχονται – και το βλέπουμε στην πράξη – ότι προετοιμάζει τον πολίτη του ιδιωτικοποιημένου κράτους.

Αυτή τη στιγμή η εκπαίδευση όλο και περισσότερο στοχεύει ώστε το παιδί μας να γίνει αέναος και άκριτος καταναλωτής προϊόντων, ανίκανος για κάθε έννοια αυτάρκειας και ουσιαστικής περιβαλλοντικής συνείδησης, κατευναζόμενος με έμμεσα και άμεσα «επιδόματα» όποτε η αγορά το κρίνει αναγκαίο, ανθεκτικός να είναι απασχολούμενος  – όχι εργαζόμενος – σε όλο αυτό το ανθρωποκτόνο διακύβευμα.

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, εφ’ όσον το ίδιο  «πλαίσιο» που σχεδιάζει την ιδιωτικοποιημένη τραγική εθνική εξέλιξη σε όλους τους τομείς, μεταφορές, ενέργεια, δημόσια αγαθά, υγεία, σχεδιάζει και την παιδεία και την εκπαίδευση;

Απ΄ την άλλη, ας δούμε ότι τα παιδιά μας κατευνάζονται στις «καθημερινές εθνικές τραγωδίες» που ζουν αναρτώντας σε μέσα δικτύωσης, κάνοντας τσατ και «ξεφεύγοντας» με εφαρμογές και προϊόντα πνευματικά εξαθλιωμένων και αγοραίων «καλλιτεχνών», αντί να διεκδικούν τη ζωή που δεν μπορούμε να τους χαρίσουμε έτσι όπως αφήνουμε να γίνει ο κόσμος μας.

Ας δούμε, ότι πλέον τα παιδιά μας δεν είναι «παιδιά». Κάποιες καρδούλες μολύνονται τόσο ώστε γίνονται παιδιά βίαια ή θανάσιμα βίαια εναντίον των άλλων παιδιών, κάτι που, πλέον, έχει γίνει καθημερινότητα και στη χώρα μας.

 

 

 

Εκτός αν νομίζουμε ότι ο θάνατος από σύγκρουση τρένων και ο θάνατος από σύγκρουση οπαδών, έχουν διαφορετική γενεσιουργό πολιτική αφετηρία.

Εκτός αν νομίζουμε, αγαπητέ αρχισυντάκτη, ότι και στους δύο θανάτους, ο ιθύνων νους που τους επέτρεψε είχε διαφορετικές αρχές και προτεραιότητες κάθε φορά.

Ας δούμε, λοιπόν, την συνολική εικόνα, το «δάσος που εξαφανίζεται», και όχι τα συμπτώματα, το δέντρο που κόβεται και μας χαρίζονται τα φύλλα του για επιδοματικό κατευνασμό.

Ας αναλογιστούμε ότι ένα «αθώο» επίδομα, μπορεί να είναι η αρχή για μία εθνική τραγωδία και ας δώσουμε στην παιδεία και την εκπαίδευση την θέση που τους αρμόζει στην κρυμμένη αυτή αλληλουχία.

Κι όταν ο θρήνος γίνει νουθεσία, ας είναι το επόμενο λεπτό που θα μιλήσουμε στα παιδιά μας, το πρώτο λεπτό από την παιδαγωγική της αλήθειας, που επιτέλους αποφασίσαμε ότι τους ταιριάζει.

 

 

 

Καλή συνέχεια κάθαρσης σαρακοστής

 

Η παραπαιδαγωγός

 

 

 

Υ.Γ. Στην μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν, σας παρακαλώ βάλτε ένα έργο του Gonzalo Endara Crow, με ένα τρένο στον ουρανό και κάτι από την Άνοιξη, που δεν πρέπει να σταματήσουμε να ελπίζουμε πως έρχεται…

 

 

 

 

Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αξιολογώντας το σχολείο «Κοινωνία»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: H εφηβική «επανάσταση της υποταγής»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Μέχρι η υγιής Κοινωνία να γίνει μόδα…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το κόλπο της παραγραφής
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «όλοι σε φωνάζαν αρχηγό»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: “Έτσι κάνουν όλοι”
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Δεκαπέντε μαθητές: «Θα το αντέχαμε;»
20 επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απολογισμός: «κολαστήριο τρένων», «λάικ» και άλλα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Αγωγή των Μέσων» vs «Σοσιαλμιντιοκρατία»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Η κατσίκα του γείτονα» και «του χωριού»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ποιός χορηγεί ποιόν;»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Του Θεού τα πράγματα»
Επιστολές μας παραπαιδαγωγού: Για να λέμε την «Αλήθεια»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο πιο σκληρός θάνατός μας...
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Θρυμματισμός» ή «αφανισμός»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: ‘Όχι άλλη… «Ανακύκλωση»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Σχολεία του «φαίνεσθαι» και του «είναι»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: «Δωρεά Αντισωμάτων COVID-19»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Διαγωνισμός Καλύτερου Εργολάβου»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Προς «Φύλακες Φυλακτηρίων Γνώσης»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η αποτυχία των αθλητών
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ανεξάρτητη Αρχή Δασικού Πλούτου»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Γιατί ρημάζουν τα χωριά μας
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο «κάθε πικραμένος» και η Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η «σκληρότητα» των «ήπιων δεξιοτήτων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Εκφοβίζοντας την Παιδαγωγική
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Τα γονεϊκά δικαιώματα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ένα μεγάλο μουσικό «πείραμα»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απογραφή πληθυσμού και Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Εικαστικά Ουδέτερη Πόλη»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ο μίζερος είναι αήττητος»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Γελωτοποιοί με παιδιά» και «παραμύθια ζόμπι»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η δολοφονία της Επιστήμης
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αντιμετωπίζοντας τον «έναν»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το Αναστάσιμο και το Θανάσιμο
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η επιστήμη βλάπτει σοβαρά την παιδεία