Μας ενδιαφέρει το θέμα;

Μας προβάλλεται ότι δεν θέλουμε παιδεία, με δημοσκοπήσεις να λένε πως οι Έλληνες προτιμούν πτυχία «με τον παρά μου…»,  και ειδήσεις με γονείς που όταν το παιδί τους δεν αποδίδει στο σχολείο επιτίθενται ακόμη και σωματικά στους εκπαιδευτικούς.

Μας προβάλλουν ως έναν λαό που δεν ανέχεται μια εκπαίδευση με αξίες, έναν λαό παραδομένο στην εικοσιτετράωρη εκπορνευμένη χυδαιότητα της τηλεόρασης που την «γουστάρει» κιόλας. 

Μήπως δεν είναι έτσι;

Μήπως αυτό λανσάρουν τα  ΜΜΕ, για χάρη του – πανευρωπαϊκά τεκμηριωμένα πλέον – διεφθαρμένου κράτους που τα χρηματοδοτεί και η αλήθεια είναι πως η εκπαίδευσή μας, η παιδεία μας, μας ενδιαφέρει;

Αν είναι έτσι, ας δούμε τα δεδομένα της σχέσης Εκπαίδευσης και διαφθοράς. 

Ας δούμε για πρώτη και προφανώς τελευταία φορά – αφού η επιστολή αυτή χαθεί στον βυθό του διαδικτύου χωρίς συνέχεια – αν η παγιωμένη διαφθορά της χώρας  έχει επιπτώσεις στην Εκπαίδευση, και ποιες είναι αυτές.

Βέβαια, αν μια κυβέρνηση αναφέρεται από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και πολλούς θεσμούς ως διεφθαρμένη, εύλογα θα σκεφτεί κανείς πως ένα της Υπουργείο (της Παιδείας στην περίπτωσή μας), δεν μπορεί να εξαιρείται και κάποια σημάδια διαφθοράς θα βρει κανείς σε αυτό. Άλλωστε τέτοιες αναφορές υπάρχουν. Όμως έτσι θα φύγουμε από το θέμα.

Εμάς μας ενδιαφέρει ό,τι συμβαίνει στον σχεδιασμό της εκπαίδευσης και φυσικά μέσα στην καθημερινή σχολική τάξη. Μας ενδιαφέρει αν και πόσο η διαφθορά αγγίζει τους μαθητές μας.

Μπορεί να παρεισφρήσει η  διαφθορά στον σχεδιασμό της Εκπαίδευσης;

Οι πρώτες ενδείξεις για προσπάθειες παρείσφρησης της διαφθοράς στην Εκπαίδευση δεν τεκμαίρονται από κάποια έρευνα αλλά, μάλλον, από το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας.

Η γενική απαξίωση των κοινωνικών επιστημών και των τεχνών στην Εκπαίδευση δείχνει ακριβώς αυτό. Γιατί το κράτος επιλέγει να απαλείψει από την εκπαίδευση τις μόνες ισχυρές διεξόδους ηθικής σκέψης του πολίτη για να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει τη διαφθορά; Γιατί το κράτος σχεδιάζει το πρόγραμμα σπουδών εστιάζοντας σε έναν πολίτη με εργασιακές δεξιότητες, υπάκουο και πειθήνιο λόγω έλλειψης κριτικής σκέψης και πραγματικής ηθικής παιδείας;

Κι αν το συνδυάσει αυτό κανείς με την εκπαιδευτική απαξίωση των κατ’ εξοχήν «ποιητών του ήθους», σε αποφοίτους λυκείου, με τον διασυρμό τους μέσα από την στήριξη των δεδικασμένα διεστραμμένων και άλλων κατ’ επίφαση «καλλιτεχνών», αν το συνδυάσει και με όλα τα συστημικά δεινά που υπόκειται η κωμωδία και η σάτιρα στις μέρες μας γίνεται ολοφάνερο ότι κάθε πιθανότητα αντίστασης στη διαφθορά εξαλείφεται πραγματικά σε κάθε ικμάδα παιδείας στον τόπο.  

Να εξαλείφεις την ίδια την ελευθερία έκφρασης της τέχνης είναι τόσο εκτός πλαισίου ώστε το ίδιο το ευρωκοινοβούλιο δεν διανοήθηκε να το συνεξετάσει όταν κατέγραφε τη χώρα μας ως διεφθαρμένη.

Όπως ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι ηθικό, ακριβώς έτσι ό,τι σχεδιάζεται για την παιδεία – την πηγή του ήθους – δεν είναι απαραίτητα ηθικό.

Ας το παραδεχτούμε. Η εκπαίδευσή μας, περισσότερο από ποτέ έχει τις προϋποθέσεις να εξάγει έναν πολίτη με ανοχή – αν όχι εκπαίδευση – στη διαφθορά.

Πρέπει να δούμε αν και πόσο έχει προσβληθεί η Εκπαίδευση από την διαφθορά.

Θα πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά, αν αυτή τη στιγμή, όπου το εκπαιδευτικό σύστημά μας θεωρείται ακόμη όρθιο απέναντι στη καθολική λαίλαπα της άγριας αγοραίας ηθικής, πρέπει να θεωρήσουμε  την παραβατικότητα των νέων, την παιδική και νεανική βία και τις δολοφονίες, τις αυτοκτονίες και όλα τα δεινά, ενδείξεις πως η διαφθορά έχει κάπως εισέλθει ήδη στην εκπαίδευση.

Για το αύριο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ας μη συζητήσουμε εδώ, νομίζω ότι στο βάθος κανείς δεν αμφιβάλει για τη σύνδεσή του με τη διαφθορά. Πέρασαν τα χρόνια και ο ελληνικός λαός μάλλον δε θα πει ποτέ «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική ακαδημαϊκότητα», όπως π.χ. κάποτε έλεγε για την ελληνική δικαιοσύνη.

Σήμερα όπως εξελίσσεται η τριτοβάθμια εκπαίδευση όλοι προβληματίζονται μάλλον για το αν οι απόφοιτοι στο μέλλον θα ξέρουν τη δουλειά τους, αν θα είναι πραγματικοί επαγγελματίες και όχι αν θα είναι ηθικοί ή διεφθαρμένοι επαγγελματίες.

Για παράδειγμα, θεωρούμε κακό γιατρό αυτόν που σκοτώνει τον ασθενή του και όχι αυτόν που τον αποκλείει από τη ζωή επειδή δεν έχει να πληρώσει την θεραπεία.

Αν όμως η διαφθορά έχει παρεισφρήσει στις παιδικές ψυχές, ήδη από το σχολείο, φταίνε λοιπόν και οι εκπαιδευτικοί;

Πως συνδέεται η σχολική τάξη με τη διαφθορά;

Ο εκπαιδευτικός είναι, πιθανόν, η πιο ιδιαίτερη περίπτωση δημόσιου λειτουργού. Η πραγματική εξουθένωσή του ίσως δεν είναι τόσο η σωματική και πνευματική, παρ’ ότι είναι υπαρκτές και συστηματικά αποσιωπούμενες.

Την πραγματική εξουθένωση του εκπαιδευτικού, δύσκολα την καταλαβαίνει και ο ίδιος γιατί είναι η ηθική εξουθένωση.

Ο εκπαιδευτικός φέρει βαρέως την ευθύνη της ηθικότητας, γι’ αυτό έχει κληθεί να «σμιλέψει ψυχές» και γι’ αυτό περιμένουμε «να κρατάει το νόμο» που «δίδασκε», κατά την ποιητική και λαϊκή θυμοσοφία.

Όταν «οι νέοι μας ξεφεύγουν», φταίει το σχολείο.

Δεν φταίνε οι τόσες οθόνες που περικλείουν το παιδί. Οθόνες που φέρνουν χιλιάδες πρόσωπα, «καλλιτέχνες», «συμπαίκτες», «φίλους» στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, άβαταρ σε παιχνίδια, διαφημιστικές περσόνες, ινφλουένσερ, γιουτιούμπερ, κι άλλους πολλούς με μια ηθική αντιδιαμετρικά αντίθετή από αυτή που ο λειτουργός της εκπαίδευσης πρεσβεύει.

Ο εκπαιδευτικός φταίει πάντα και ποτέ όλοι αυτοί που κερδίζουν σε βάρος των παιδιών μας με μία και μόνο αρχή: την ανηθικότητα. Ακόμη και ο ρόλος του γονέα έχει περιοριστεί σε επικριτή του εκπαιδευτικού, χωρίς κανείς να αναλογιστεί πως ο γονέας στην πραγματικότητα δεν αγγίζει και ο ίδιος ηθικά το παιδί του.

Ο εκπαιδευτικός μέσα στην τάξη δεν έχει, λοιπόν, ενώπιόν του απλά τους μαθητές.

Έχει αθώες και άγραφες ψυχές, γεμισμένες μέχρι επάνω με ό,τι χιλιάδες ανήθικοί, ή – αν σας φαίνεται σκληρός ο χαρακτηρισμός – απαίδευτοι, ημιμαθείς, τυχάρπαστοι, ευκαιριακοί, κερδοσκόποι συνάνθρωποί μας τους έχουν φορτώσει.

Ψυχές γεμισμένες με απίστευτη ανηθικότητα και όσο περνούν οι τάξεις, τελικά με διεφθαρμένες – ή αν προτιμάτε «αμόρφωτες» αντιλήψεις στο βάθος τους.

Αυτό είναι η τάξη σήμερα: ένας χώρους όπου η ανηθικότητα – συνεπώς η διαφθορά – μπορεί και εισρέει αθρόα στρεφόμενη κατά μέτωπό στον εκπαιδευτικό, ο οποίος καλείται να την αντιμετωπίσει.

Πρόσφατα είδαμε ότι η πολιτεία δεν τον αξιολογεί για την ηθική του αντίσταση αυτή, αλλά για την πελατειακή του σχέση με τους μαθητές, τους γονείς και τα κάθε είδους οικονομικά κυκλώματα που ζουν από την εκπαίδευση. Αν αυτός ο τρόπος αξιολόγησης ενισχύει την ανηθικότητα και την διαφθορά είναι από μόνο του ένα ζήτημα.

Και στο βάθος, ο εκπαιδευτικός τί είναι; Ένας άνθρωπος σαν και εσάς, αγαπητέ αρχισυντάκτη, σαν όλους μας, ο οποίος, όμως, ξεχωρίζει από την αρχέγονη, διαχρονική σχέση του με την ηθική. Είναι Δάσκαλος.

Ξέρω ότι σας κούρασα, αλλά ας παρηγορηθούμε ως προς αυτό:

Είναι η πρώτη και προφανώς η τελευταία φορά που γράφονται τόσα λόγια για την Εκπαίδευση και τη Διαφθορά.

 Η παραπαιδαγωγός