Σάββατο, 11 Μαϊος 2024 17:19

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Παιδιά υπάρχουν (ΟΧΙ/Ε στον Ταΰγετο!)

Ταΰγετος, Πηγές και Αρτεμισία Ταΰγετος, Πηγές και Αρτεμισία

Αγαπητέ αρχισυντάκτη,

                                          τί σκέφτεται ένας ειδικός που θέλει να ξαναέλθει η ζωή στον Ταΰγετο και τί σκέφτεται ένας… παιδαγωγός; Πώς φαντάζεται ο καθένας ένα πληθυσμιακά αναγεννημένο βουνό; Με κατοίκους ηλικίας 18-30 και 65-άνω; Κατά προσέγγιση, γιατί ελπίζω να καταλαβαίνετε που το πάω. Όσα χρήματα κι αν επενδυθούν στο βουνό με τις ηλικίες αυτές ή θα έχουμε τον «Ταΰγετο των διακοπών», ή τους «εργαζόμενους πύραυλους», αναγκασμένους να ανεβοκατεβαίνουν το βουνό. Δεν χρειάζονται μόνο οι χρηματοδοτήσεις αλλά και απλή λογική να καταλάβουμε πως ο μόνος τρόπος να έχουμε ορεινό πληθυσμό είναι να μπορέσουν να ζήσουν εκεί όλες οι ηλικίες. Όλες οι ηλικίες, άρα και οικογένειες. Το τεράστιο κενό «30-65 ετών» (είπαμε κατά προσέγγιση) είναι οι άνθρωποι που έχουν ή θα κάνουν παιδιά που πρέπει να τα πάνε… σχολείο! Υπάρχει λοιπόν και το κενό «0-18» ετών. Μήπως να εστίαζε αυτή η πολυδιαβασμένη από εμάς τους απλούς πολίτες «ΟΧΕ» σε πρότυπα ευρωπαϊκά σχολεία της φύσης, που έτσι κι αλλιώς, οι ειδικοί λένε πως είναι η απάντηση για την υπαρκτή κλιματική κατάρρευση;  Μήπως να σταματήσει αυτό το «ΟΧΙ» στα παιδιά;

 

 

Το θέμα των κλειστών σχολείων που μετατοπίζουν τους πληθυσμούς δεν το θίγει κανείς.

 

Κι όμως είναι η πραγματικότητα που την βλέπουμε καθημερινά και στον τόπο μας. Οι άνθρωποι κανονίζουν τις δουλειές τους, το μέλλον τους, ανάλογα πως θα μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

 

Πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι επιλέγουν να ζουν εκεί που υπάρχουν σχολεία. Αλλά και εκεί που υπάρχει Υγεία και χώροι κοινωνικής, φυσικής και διανοητικής ανάπτυξης των παιδιών τους (στην πόλη τους λέμε «δραστηριότητες»).

 

Και, ώ του θαύματος, το βουνό – και μάλιστα ο σημερινός Ταΰγετος μας – έχει τις βάσεις για όλα αυτά σε ποιότητα μοναδική.

 

Στο δικό σας μέσο, αγαπητέ αρχισυντάκτη διαβάζουμε συνεχώς ότι οικογένειες και σχολειά απ’ όλο τον κόσμο (ναι διεθνής είναι ο Ταΰγετός μας πλέον) ανεβοκατεβαίνουν όλο το χρόνο στο βουνό. Το βλέπουμε, όμως και σε όλα τα τοπικά ΜΜΕ πανηγυρικά.

 

Πόση βενζίνη, όμως, να κάψει ο γονιός για να φέρει το παιδί του στο βουνό; Μακάρι να μπορούσε να ζήσει εκεί. Κάποιες φορές το ζευγάρι συμφωνεί. Υπάρχουν και οι πόροι. Μπορεί να καλλιεργήσει, να μεταποιήσει, μπορεί να είναι ψηφιακός νομάς ο γονιός. Και σπίτι ίσως έχει, αλλά και σπίτι μπορεί να βρει. (Αυτό ισχύει φυσικά και για πολλά χωριά της Μεσσηνίας και της χώρας, αλλά τώρα ας εστιάσουμε στο βουνό μας).

 

Αλλά το παιδί που θα το πάει;

 

Μήπως είναι τόσο απλό το θέμα των σχολείων στο δημογραφικό ζήτημα; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

 

 

 

Βέβαια έχουμε και ένα Υπουργείο Παιδείας που δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.

 

Το Υπουργείο μας έχει υπονοήσει – αν δεν έχει δηλώσει – με όλους τους τρόπους ότι τα σχολεία είναι επιχειρήσεις, που καλό θα ήταν να ιδιωτικοποιηθούν, να «πουλιούνται» από μόνα τους με βάουτσερ, να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους «πελάτες» (οικονομίες κλίμακας). Να έχουν άβουλους εκπαιδευτικούς που εκτελούν επικαιροποιημένες ιδεολογικές συνταγές, συγκεντρωτικούς διευθυντές για να συνδεθούν τα σχολεία με την αγορά και φυσικά μαθητές έτοιμους να εργαστούν σε πλατφόρμες διαχείρισης για τα πάντα, από το «σχολικό μπούλινγκ» (μόλις πρόσφατα), ως το απόλυτα ψηφιοποιημένο και ελεγχόμενο περιβάλλον που τους ετοιμάζουμε.

 

 

 

Έτσι, κανείς δεν διανοείται να δει το σχολείο ως μέσο άσκησης δημογραφικής πολιτικής.

 

Κανείς δεν διανοείται να ανοίξει ένα σχολείο σε έναν τόπο για να προσελκύσει οικογένειες.  

 

Όλοι έχουν πιστέψει ότι το λογικό είναι να κλείνεις, να συγχωνεύεις και να καταργείς σχολεία με αυθαίρετες εισηγήσεις τοπικών αρχών.

 

Χωρίς καμία εθνική πολική μαθητικού πληθυσμού.

 

Χωρίς ούτε μια ματιά στην αξία του ολιγοθέσιου σχολείου.  

 

Αξιολογώντας το σχολείο σαν μια επιχείρηση και όχι ως μια παιδαγωγική εστία δεν θα δεις ποτέ τα θαύματα που γίνονται με βάση την παιδαγωγική σχέση, τον τόπο ακόμη και στο πιο μικρό, αλλά δημιουργικό σχολείο.

 

Έτσι, το ένδοξο σχολείο της υπαίθρου, τα φωτισμένα προγράμματα των αγροτικών σχολείων στη χώρα, τότε που οι πολιτικοί μας μπορούσαν να είναι πολιτικοί με όραμα για τον τόπο, έχουν εξαφανιστεί ακόμη και από τις ακαδημαϊκές σπουδές. Δεν αναφέρονται ούτε ως σαν την ιστορία της παιδείας μας, που πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι εκπαιδευτικοί.

 

Με το πρόσχημα της μη πλήρους παροχής διδακτικών αντικειμένων, εξαφανίσαμε  τα μικρά σχολεία. Όταν πρέπει να στηρίξουμε ένα «ακριτικό» σχολείο, με κάποιες ώρες τηλεκπαίδευση, για να είναι και ολιγοθέσιο και πλήρες εκπαιδευτικών, ξεχνάμε αυτή τη δυνατότητα του «εξ αποστάσεως», που χρησιμοποιεί ολόκληρη η βόρεια Ευρώπη.

 

Θυμόμαστε όμως την τηλεκπαίδευση όταν θέλουμε να εκβιάσουμε δίκαιες καταστάσεις….

 

Έτσι, κανείς δεν σκέφτεται ότι, ναι, θα μπορούσε να ανοίξει ένα σχολείο για σοβαρούς κοινωνικούς, δημογραφικούς και πρωτίστως καινοτόμα παιδαγωγικούς λόγους.

 

 

 

Θλιβερά πράγματα. Να ονειρεύεσαι να «αναστήσεις» έναν τόπο χωρίς παιδιά.

 

Παιδιά υπάρχουν. Παιδιά που θα μπορούσαν να ζήσουν στο βουνό. Και κάνουμε ότι μπορούμε να τα εγκλωβίσουμε στην πόλη.

 

Παιδιά «υπάρχουν». Μπορεί να είναι αγέννητα, αλλά τα ζευγάρια που «δεν το σκέφτονται» γιατί στην πόλη δεν έχουν μέλλον, στο βουνό θα άλλαζαν γνώμη. Θα ανακοπτόταν από μια πλευρά ο ραγδαίος δημογραφικός θάνατος της χώρας. 

 

Αγαπητέ αρχισυντάκτη, αγαπητοί ειδικοί των μακροχρόνιων σχεδιασμών και των οραμάτων, αγαπητά εθνικά υπουργεία, που είστε και από τα περισσότερα ανά χώρα σε όλη την Ευρώπη:

 

Κάθε φορά που στύβουμε το κεφάλι μας για να λύσουμε τόσο σοβαρά προβλήματα δημογραφικής αναγέννησης ενός τόπου, ένα ερώτημα θα κρίνει το αποτέλεσμα:

 

Στον σχεδιασμό που κάνουμε, παιδιά υπάρχουν;

 

 

 

Ευχόμενη, λόγω των ημερών να αναστηθεί και το Βουνό μας,
Χρόνια Πολλά

 

Η παραπαιδαγωγός

 

 

 

 
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αξιολογώντας το σχολείο «Κοινωνία»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: H εφηβική «επανάσταση της υποταγής»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Μέχρι η υγιής Κοινωνία να γίνει μόδα…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το κόλπο της παραγραφής
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «όλοι σε φωνάζαν αρχηγό»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: “Έτσι κάνουν όλοι”
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Δεκαπέντε μαθητές: «Θα το αντέχαμε;»
20 επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απολογισμός: «κολαστήριο τρένων», «λάικ» και άλλα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Αγωγή των Μέσων» vs «Σοσιαλμιντιοκρατία»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Η κατσίκα του γείτονα» και «του χωριού»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ποιός χορηγεί ποιόν;»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Του Θεού τα πράγματα»
Επιστολές μας παραπαιδαγωγού: Για να λέμε την «Αλήθεια»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο πιο σκληρός θάνατός μας...
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Θρυμματισμός» ή «αφανισμός»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: ‘Όχι άλλη… «Ανακύκλωση»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Σχολεία του «φαίνεσθαι» και του «είναι»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: «Δωρεά Αντισωμάτων COVID-19»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Διαγωνισμός Καλύτερου Εργολάβου»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Προς «Φύλακες Φυλακτηρίων Γνώσης»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η αποτυχία των αθλητών
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ανεξάρτητη Αρχή Δασικού Πλούτου»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Γιατί ρημάζουν τα χωριά μας
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο «κάθε πικραμένος» και η Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η «σκληρότητα» των «ήπιων δεξιοτήτων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Εκφοβίζοντας την Παιδαγωγική
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Τα γονεϊκά δικαιώματα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ένα μεγάλο μουσικό «πείραμα»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απογραφή πληθυσμού και Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Εικαστικά Ουδέτερη Πόλη»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ο μίζερος είναι αήττητος»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Γελωτοποιοί με παιδιά» και «παραμύθια ζόμπι»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η δολοφονία της Επιστήμης
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αντιμετωπίζοντας τον «έναν»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το Αναστάσιμο και το Θανάσιμο
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η επιστήμη βλάπτει σοβαρά την παιδεία
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Από τα επιδόματα ως την εθνική τραγωδία
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Εκτός αν το συνηθίσουμε κι αυτό»
Συνδέεται ο νεοφιλελευθερισμός με την βία; Το παράδειγμα της εκπαίδευσης
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Σχολικές φωτογραφίες τέλος
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ψεύτες» ή «ανώριμοι»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Εκπαίδευση και Διαφθορά