Τα παιδιά φόρεσαν άσπρα, λευκά, ρούχα, σε μια προσπάθεια να υπάρχει ομοιομορφία. Ομοιομορφία όμως είναι ένα ύφασμα, ένα χρώμα, ένα σχέδιο. Και κάτι τέτοιο δεν θα κόστιζε πάνω από το ένα δέκατο, ίσως, ενός γεύματος σε επισήμους. Αυτά τα γεύματα που κάθε χρόνο σκανδαλίζουν τους πολίτες που τα πληρώνουν με τους φόρους τους ενώ οι ίδιοι τα φέρνουν δύσκολα βόλτα. 

Η στοιχειώδης αισθητική νοημοσύνη λέει πως αν δεν μπορείς να έχεις ομοιομορφία, τουλάχιστον δεν την επιδιώκεις. Πόσο μάλλον αν είσαι κρατικός φορέας που θα έπρεπε να διοργανώνει μόνο ότι μπορεί να στηρίξει και όχι ό,τι ελπίζει πως η φιλοτιμία των πολιτών θα φέρει εις πέρας.

Παρένθεση: Αυτό το θέμα να διοργανώνει ένας φορέας που διατείνεται πως έχει πλεονάσματα, εκδηλώσεις που στην πραγματικότητα χρηματοδοτούν οι εθελοντές συμμετέχοντες χρήζει μελέτης… Κλείνει η παρένθεση.

Ας φορούσαν οι συμμετέχοντες μαθητές τα γιορτινά τους ρούχα. Θα ήταν πιο αληθινό, πιο όμορφο. Όπως στα σύγχρονα σχολικά παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, που οι δάσκαλοί τους καταλαβαίνουν πως είναι πιο φυσικό και όμορφο να χορεύει κανείς με τα καλά του ρούχα, παρά να πασχίζουν όλοι για ομοιομορφία, ακόμη και με «φορεσιές», που συχνά μοιάζουν τόσο παράταιρες στα μικρά παιδιά. Θέλει γνώση για να μην είναι η στολή αισθητική αποτυχία.

Στην εικόνα λοιπόν αποτύχαμε. Ας πάμε στην ήχο.

Ντουντούκες σχεδιασμένες για ανακοινώσεις στρατοπέδων, – στην καλύτερη περίπτωση για εμβατήρια – έπαιζαν μάλλον αγορασμένη με δημόσιο χρήμα μουσική. Μια μουσική που τρυπούσε τα αυτιά σε έναν ήχο που ήταν ο ορισμός της προχειρότητας και της τεχνικής αδεξιότητας. Ίσως δεν το προσέχει κανείς όταν έχει εκπαιδευτεί στην χυδαιότητα των χιλιάδων βατ δίπλα στο πλήθος, αλλά δεν παύει αυτός ο ήχος το 2024 να είναι προσβλητικός για το κοινό.  

Να πούμε για το ρεπερτόριο; Αποκλείεται κάποιος να σκέφτηκε πως εδώ έχουμε κάτι που πρέπει σοβαρά να μελετήσουμε τον τρόπο που θα επενδυθεί ηχητικά. Αυτό δεν γίνεται ποτέ. Το σημαντικότερο πράγμα, η διάθεσή μας λόγω της μουσικής, είναι παρατημένη πάντα στην τυχαιότητα.

Και, εντάξει, να είναι καρναβάλι, αντιγράφουμε τα ξένα καρναβάλια στο ρεπερτόριο. Ανεύθυνη προχειρότητα, αλλά τουλάχιστον με κάποια ευστοχία στο αποτέλεσμα.

Στα Ανθεστήρια όμως; Τι να βάλουμε; Μουσική καρναβαλιού;

Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να περιμένουμε ότι κάποιος θα αναζητήσει μια μουσική σχετική με την μυσταγωγία της Άνοιξης, την τόσο τραγουδημένη και «ενορχηστρωμένη», από όλα τα είδη της μουσικής;  

Αυτό χρειάζεται σοβαρότητα και επαγγελματισμό γιατί είναι πραγματική Πολιτιστική Διαχείριση. Δεν είναι όμως ανέφικτο. Όμως είχαμε αποτυχία και στον ήχο.

«Δύο στα δύο», αγαπητέ αρχισυντάκτη. Μόνη δύναμη της παρέλασης των Ανθεστηρίων, η δύναμη της παιδικότητας. Μια δύναμη που σε κάνει πάντα να ελπίζεις πως θα οδηγήσει σε ενήλικες που ίσως αλλάξουν κάτι σε αυτόν τον τόσο τυχαίο και παρατημένο κόσμο που έφτιαξαν σημερινοί ενήλικες…

Καλό Καλοκαίρι και άκαυτα δάση

Η παραπαιδαγωγός