Στην πραγματικότητα η πρωτοφανής μείωση του εκπαιδευτικού χάρτη, που λογικά δύο αιώνες τώρα αυξανόταν, είναι μια αναβάθμιση του τρόπου παραγωγής του «επιθυμητού» πολίτη: Άβουλος, πειθήνιος υποαπασχολούμενος υπερφορολογούμενος, ισόβια άστεγος, αδρανής - αν εξαιρέσουμε το μίσος του για την εκπαίδευση, στην οποία βλέπει όλο το σύστημα που τον καταπιέζει, ώστε να θεωρεί πως το λογικό είναι να καταστρέφει το ίδιο του το σχολείο.

Μήπως, όμως, και ο μαθητής που καταστρέφει το σχολείο του (και κάθε δημόσιο χώρο) δεν εξυπηρετεί την «αναβάθμιση» της παραγωγής πολίτη που λέγαμε;

* * *

Η πραγματικότητα αυτή, βέβαια, σε μεγάλο βαθμό είναι ήδη εδώ. Απλά αναβαθμίζεται και στο κομμάτι που αφορά την Εθνική Παιδεία.

Ένας μαθητής που μεγαλώνει στοιβαγμένος στην τάξη (ας θυμηθούμε ότι συνήθως τα νέα σχολικά κτήρια σχεδιάστηκαν για μάλλον δεκαπενταμελείς τάξεις και είναι εξαιρετικά στενά για εικοσιπέντε μαθητές) θα πιστέψει πως όσους φόρους κι αν πληρώνει κανείς (μεγάλο ποσοστό των οποίων θα θεωρεί λογικό ότι μπορεί να διασπαθίζεται ή να υφαρπάζεται) το μόνο που δικαιούται ως πολίτης είναι να στοιβάζεται.

Στο σχολείο, στα ΜΜΜ, στις δημόσιες υπηρεσίες, σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωή του (αν υπάρχει αυτή), οφείλει να στοιβάζεται, να πληρώνει διαρκώς φόρους, εισιτήρια, διόδια παράβολα κ.λπ. και όταν χρειαστεί μια δημόσια υπηρεσία να την αγοράσει ιδιωτικά αν μπορεί, ή να… «πεθαίνει». 

Μιλάμε είτε για «πνευματικό θάνατο», όταν οι γονείς δεν θα έχουν περιουσία να «σκοτώσουν» για να σπουδάσει το παιδί (βλέπε διαμορφούμενο τοπίο ιδιωτικοποιούμενης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης) είτε για «πραγματικό», όταν δεν θα υπάρχει «κάτι στην άκρη για τις κακές ώρες», που στο εξής φαίνεται θα είναι περισσότερες και για περισσότερους. 

Με την έλευση της υποβαθμισμένης εκπαίδευσης το τοπίο του «υποβαθμισμένου πολίτη», ευάλωτου σε κάθε «θάνατο» ολοκληρώνεται.

Ο μαθητής που δεν βιώνει την ποιότητα της εκπαίδευσης, δε θα καταλάβει ποτέ τι του στέρησαν.

Η ποιοτική Εκπαίδευση είναι από τα πράγματα που πρέπει να τα γνωρίσεις για να πιστέψεις ότι υπάρχουν.

Ο μαθητής της υποβαθμισμένης εκπαίδευσης, όταν γίνει πολίτης θα ανακουφιστεί που «γλίτωσε από τον εφιάλτη της εκπαίδευσης», ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι σε ένα πραγματικό κράτος των πολιτών, ο πολίτης ευγνωμονεί το σχολείο για όσα του πρόσφερε.

* * *

Ας μην περιμένουμε μελέτες που θα δείξουν ότι  τα τμήματα εικοσιπέντε μαθητών δεν λειτουργούν αποτελεσματικά.

Ας μην περιμένουμε μελέτες που θα δείξουν ότι η κατάργηση των σχολείων της γειτονιάς για να απομείνουν τα μεγάλα «εκπαιδευτήρια συγκέντρωσης» αλλάζουν άρδην την έννοια της παιδείας.

Ζούμε σε μια εποχή που τα μαθησιακά προβλήματα που χρήζουν ειδικής στήριξης αυξάνονται γρήγορα.

Η πρόωρη και ολοκληρωτική επαφή των παιδιών με τις οθόνες τα καθιστά δυσλειτουργικά για την σχολική εκπαίδευση και απαιτεί περισσότερο χρόνο ανά μαθητή, την ίδια στιγμή που ο χρόνος αυτός διαρκώς ελαχιστοποιείται.

Και μην γελιόμαστε ότι η δυσλειτουργική τάξη μπορεί να ξεπεραστεί με επενδύσεις σε υποδομές. Η πολιτική εκπαίδευσης που προβάλλει υπολογιστές και πίνακες για να καμωθεί ότι είναι επιτυχημένη, πλέον ή αφελής είναι ή ύποπτη. Άραγε έχουμε «αφελείς» διαχειριστές στην εκπαίδευση;

Όταν «πετυχημένα» μοντέλα εκπαίδευσης του εξωτερικού αποσύρουν τους υπολογιστές και εστιάζουν πάλι στην λειτουργική τάξη, εμείς συζητούμε για την «ανεστραμμένη» εκπαίδευση σε μια πληθυσμιακά κατεστραμμένη τάξη. 

Ποιος, λοιπόν, θα ασχοληθεί με το αυτονόητο, δηλαδή την πρωτοφανή φαλκίδευση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποκλειστικά για οικονομικούς λόγους; Και ποιος θα χρηματοδοτούσε μια έρευνα για το αυτονόητο, αλλά και τόσο κρυμμένο κάτω από το χαλί πρόβλημα;

Την ίδια στιγμή οι σχεδιαστές αυτού του εκπαιδευτικού ολέθρου θα επικαλεστούν ακριβώς το ίδιο γεγονός: «Δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν ότι η αύξηση των μεγιστοποιημένων τμημάτων υποβαθμίζει σε εθνικό επίπεδο την Εκπαίδευση» θα πουν.  Όπως δεν υπήρχαν «μελέτες που δείχνουν ότι η έλλειψη ΜΕΘ αυξάνει τους θανάτους στην πανδημία» (που τελικά αυτές υπήρχαν).

* * *

Θυμηθείτε αγαπητέ αρχισυντάκτη, πως σε πολύ λίγα χρόνια, θα μιλάμε για ακόμη μεγαλύτερη αποτυχία των μαθητών την οποία θα χρεώνεται πάντα ο εκπαιδευτικός, με τεκμήριο την… αξιολόγησή του.  Πώς θα γίνει αυτό;

Ποτέ δεν θα υπάρχει πραγματική αξιολόγηση στην Εκπαίδευση. Και δεν εννοούμε ένα σύστημα αξιολόγησης σαν το τρέχον, που δεν εστιάζει καθόλου μα καθόλου σε ποιοτικά χαρακτηριστικά με ρεαλισμό και αποτελεσματικότητα.

Αν ένας γονιός έβλεπε τι αξιολογεί σήμερα το υπουργείο και πόσο αδιάφορο είναι για τον άνθρωπο, την αγάπη για το λειτούργημα, τους ποιοτικούς όρους της μαθησιακής διαδικασίας και κυρίως την καθημερινότητα των μαθητών πραγματικά θα έπεφτε από τα σύννεφά.

Η πραγματική αποτυχία, όμως του περιεχομένου της αξιολόγησης δεν θα φτάσει ποτέ στον καναπέ του ανυποψίαστου και, ίσως, καθοδηγούμενου από τα – κατά διεθνή ομολογία – παρηκμασμένα μέσα, πολίτη.

Αλλά και μόνο το γεγονός ότι κανείς δεν αξιολογεί τις διαδικασίες σχεδιασμού της Εκπαίδευσης, κανείς δεν αξιολογεί τους αξιολογητές και φυσικά τα ίδια τα  υπουργεία, το γεγονός ότι οι θεσμοί της εκπαίδευσης δεν αξιολογούνται στην πραγματικότητα με αξιοπιστία (για αυτοαξιολόγηση φυσικά ούτε λόγος) παρά μόνο, ίσως, ως απορροφητήρες κονδυλίων (κι αυτό όχι με θετικό πρόσημο) τι άλλο είναι όλα αυτά από τον ορισμό της αποτυχίας κάθε έννοιας αξιολόγησης;

* * *

Κλείνοντας, αγαπητέ αρχισυντάκτη, αναλογιστείτε αν ποτέ είχαμε τέτοιο αναβρασμό από τους πολίτες, τόσες διαμαρτυρίες στις γειτονιές και τα τμήματα ή τα σχολειά που κλείνουν.

Αναλογιστείτε γιατί ο πολίτης που τόσα έχει «καταπιεί» τα τελευταία χρόνια και παρόλα αυτά ποτέ «δεν κουνήθηκε από τον καναπέ του», όπως συνηθίζουμε να λέμε, τώρα ενεργοποιήθηκε για την εκπαίδευση του παιδιού του. Κάτι δεν σημαίνει αυτό;

Αν προσθέσουμε την προφανή, εύλογη πίεση στο χώρο της Εκπαίδευσης, τα στελέχη που ανέλαβαν αξιώματα με αγνή θέληση να βοηθήσουν τα παιδιά μας και κατέληξαν διεκπεραιωτές διαδικασιών «ιδιωτικοποίησης», ζώντας προφανώς απογοήτευση και αδιέξοδα στο ίδιο τους το λειτούργημα, αν προσθέσουμε όλα αυτά που επίσης μια ολόκληρη κοινωνία κρύβει κάτω από το καταταλαιπωρημένο, φουσκωμένο όσο δεν πάει «χαλί», ας αναρωτηθούμε:

 Ζούμε την μεγαλύτερη υποβάθμιση που γνώρισε η Ελληνική Εκπαίδευση;

Καλή σχολική χρονιά να έχουμε,
με φωτισμένους εκπαιδευτικούς,
μαθητές
αλλά και γονείς

Η παραπαιδαγωγός