Όταν πριν καιρό δημιουργήθηκε ζήτημα με σχολική μονάδα που χρωματίστηκε με τα εφτά χρώματα του ουράνιο τόξου – τα βλέπουμε παρακάτω – με περίσσια αμάθεια έγινε συζήτηση ότι η χρώση αυτή παραπέμπει στην προαναφερθείσα σημαία.

Τόσο σκοταδιστικός ήταν ο φόβος που άπλωσε η διαδικτυακή επικοινωνιακή ασάφεια, που και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί φαίνεται ότι δεν μπόρεσαν να πουν έστω το στοιχειώδες. Ότι δηλαδή το ουράνιο τόξο έχει επτά χρώματα για την εκπαίδευση εδώ και αιώνες, ενώ η σημαία έξι χρώματα προφανώς χάριν της τρέχουσας σχεδιαστικής πρακτικότητας.

Αλλά κι αυτά τα «έξι χρώματα», τα όχι πάντα εφτά, είναι για δεκαετίες αναπόσπαστα κομμάτια της εκπαίδευσης μέσα από τον γνωστό «δίσκο του Νεύτωνα». Τον βλέπουμε παρακάτω όπως τον προμήθευε ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων, ένα σπάνιο και συλλεκτικό κομμάτι πλέον που κοσμεί τα σχολικά μουσεία.

Αυτά τα χρώματα της χαράς και της φύσης, αρμόζουν να κοσμούν τα παιδικά και παιδαγωγικά περιβάλλοντα. Μήπως δεν ευφραίνουν, όμως και τις καρδιές των ενηλίκων;

Τα πιο διάσημα και ελκυστικά σχολεία στον κόσμο ξεπερνούν κατά πολύ τα χρώματα αυτά δημιουργώντας καταπληκτικές «παλέτες χρωμάτων».

Το γνωστικό μάτι βλέπει σε αυτά την επιστήμη του χρώματος, που ακόμη δεν φαίνεται να έχουμε βρει τα όριά της. Το άλλο βλέπει σε αυτά συμβολισμούς, συνομωσίες και σκοπιμότητες.

Δείτε τα αγαπητέ αρχισυντάκτη!

Δείτε τα και την ίδια στιγμή ξεχάστε τα!

Δεν θα ξαναδείτε ποτέ ουράνια τόξα με έξι ή εφτά χρώματα.

Από τη μια τα εξαφάνισε η σύγχρονη άτοπη και άρρητα επιθετική ρητορική που κατακλύζει την καθημερινότητα των κοινωνικο-μεσο-ποιημένων κοινωνιών μας.

Από την άλλη έπεσαν θύματα της συμβολοποιητικής χρήσης τους από μια συλλογικότητα. Συμβολοποιήθηκαν και «αφανίστηκαν», από το κοινόχρηστο πολιτιστικό στερέωμα.

Όπως έχουν αφανιστεί κι άλλα πράγματα, καταπληκτικά σύμβολά, εικόνες, ήχοι, τραγούδια, κείμενα ολόκληρα, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να τα χρησιμοποιήσουν για δικά τους και κάποιοι άλλοι τα ταύτισαν με τις διαμάχες τους.

Πρόκειται για ένα τραγικό φαινόμενο της σύγχρονης ημιμάθειας - όπως θα έλεγε και η φιλοσοφία - που πληρώνουν οι εκπαιδευτικοί μέσα από «κλήσεις», πειθαρχικά, διοικητικές, γονεϊκές, συλλογικές επιθέσεις και τόσα άλλα λυπηρά σημεία των καιρών – όπως λέμε - που καθημερινά κατακλύζουν τις «ειδήσεις».

Τόσο απλά, τόσο ανεπαίσθητα, ξαναγυρίζουμε στα ξεβαμμένα, άτονα χρώματα που αρμόζουν σε θλιβερά δημόσια κτήρια σχεδιασμένα από άβουλους δημόσιους χρηματοδότες.

Βέβαια, αγαπητέ αρχισυντάκτη ίσως μου πείτε:

«Μα πότε ήμασταν ‘εκεί’, στα χρωματιστά, ονειρικά σαν ουράνιο τόξο σχολεία»;

Ασφαλώς δεν ήμασταν ποτέ. Δεν βρεθήκαμε ποτέ γιατί κάναμε τεράστια οικονομία βάζοντας θλιβερά χρώματα πασαλειμμένα με μπατανόβουρτες, στο βωμό του «δημοσίου-έργου-θλιβερή-ξεπέτα», που λέει και ο λαός μας.

Γιατί οι χρωστικές κοστίζουν διπλά και τριπλά και οι ειδικευμένοι ελαιοχρωματιστές με τεχνικές και «κοψίματα» κοστίζουν άλλο τόσο.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι τα αξιοπρεπώς χρωματισμένα, χαρούμενα και ελκυστικά σχολεία κοστίζουν. Γι’ αυτό και δεν τα είδαμε ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Υπήρχε όμως πάντα η ελπίδα για ένα χρωματισμένο, χαρούμενο, σχολείο των ονείρων μας.

Τώρα πια, μάλλον πρέπει να ξεχάσουμε και την ελπίδα.

Γιατί, είπαμε, ανεπαισθήτως ήρθε στην κοινωνία μας αυτή η «χρωματοφοβία».

Και η αισθητική μας άλλαξε για πάντα.

Χαρούμενο, πολύχρωμο τριώδιο να έχουμε – ίσως αυτό τη γλιτώσει

Η Παραπαιδαγωγός