Κυριακή, 01 Δεκεμβρίου 2024 16:36

Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Τα φεστιβάλ της πόλης μας

Από παλιά διοργάνωση του Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας Από παλιά διοργάνωση του Φεστιβάλ Δρόμου Καλαμάτας

Αγαπητέ αρχισυντάκτη,

                               Οι πολίτες πρέπει να κρίνουν αν μια δημοτική αρχή χρησιμοποιεί τα φεστιβάλ σαν μερικά ακόμη εργαλεία ψηφοθηρίας ή αν φροντίζει για την πολιτιστική ζωή του τόπου με ευθύνη και σπουδή. Και μια δημοτική αρχή θα πρέπει να έχει τη σύνεση να ακούει όσους δεν περνούν τη μέρα τους στη διαχείριση της εξουσίας και των επιδοτήσεων, αλλά μπορούν να είναι πραγματικοί σύμβουλοι πολιτισμού, αξιών και σοφίας. Έτσι και οι πολίτες θα ευημερούν και οι άρχοντες θα γλιτώσουν το αραχνιασμένο χρονοντούλαπο των ηγετών που δεκαετίες τώρα καταρρακώνουν και πολιτιστικά τη χώρα, ενώ ο κόσμος προχωράει. Ας δούμε, λοιπόν, τί γίνεται με τα φεστιβάλ της πόλης μας, όπως εμφανίστηκαν από τον Σεπτέμβριο:

 

Το φεστιβάλ παιδικού βιβλίου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη-πρωτοβουλία, που ξεκίνησε από τη βάση και όχι από τα ανώτερα συμβούλια. Χάσαμε πολλή επικοινωνιακή ενέργεια στο ποιος το πρωτοσκέφτηκε, λες και δεν έχει όλη η χώρα τέτοια φεστιβάλ, και πολλά ακόμη είδη φεστιβάλ που εδώ δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει. Δεν φάνηκε να χρηματοδοτείται σοβαρά αλλά όλοι καταλαβαίνουν πως στην εποχή που τα παιδιά χάνουν τον εαυτό τους στην οθόνη, στο μέλλον η πόλη πρέπει να στηρίξει θεσμικά την ελπίδα να παραμείνουν οι νέοι μας στην έντυπη σελίδα που δεν τρελαίνει αλλά ωριμάζει το μυαλό.

Το φεστιβάλ χορωδιών, πρακτικά δεν υφίσταται ως φεστιβάλ της πόλης. Στις παραστάσεις πρώτα χαιρετά το κοινό η διοργανώτρια εταιρεία και κάπου αναφέρεται ο Δήμος. Θαρρεί κανείς πως απλά ο Δήμος όταν δίνεται βραβείο αρκείται να βάζει και ένα κουπόνι ώστε να γεμίζει κάποια μετρητά το ταμείο.  Η σημαντική χορωδιακή παράδοση του τόπου «μπαίνει από το παράθυρο» σε ένα ιδιωτικό φεστιβάλ, χωρίς καμία χορωδιακή πολιτική στην πόλη. Ο Δήμος περηφανεύεται για μια δημοτική χορωδία που όλοι καταλαβαίνουν ότι υπάρχει χάρη στον εθελοντισμό των μελών της που προφανώς πληρώνουν με ίδιους πόρους, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς να παρουσιάζουν παραστάσεις για να έχουν έσοδα στήριξης των δράσεών τους. Ακούμε για χορηγίες αλλά προφανώς δεν έχουν κανένα νόημα. Πού είναι μια δημοτική χορωδία που λόγω ποιότητας θα έπρεπε να επιχορηγούνται πλήρως ώστε να μην υπάρχει σχολείο (και πολίτης αν θέλετε) που να μην τους έχει ακούσει; Μα και όλες οι χορωδίες της πόλης, δεν αξίζουν ένα τοπικό φεστιβάλ, ας πούμε Φεστιβάλ Χορωδιών Πελοποννήσου, (άντε και διεθνές από εθελοντές ξένους που σίγουρα θα βρεθούν), που να έχει και τμήματα νεανικών και μαθητικών χορωδιών; Μια αληθινή γιορτή της φωνής και της συνεργασίας; Όχι για το βραβείο, αλλά για την αγάπη στη μελωδία που χάνεται στις σύγχρονες μουσικές των ασπούδαχτων καλλιτεχνών που ακούνε οι νέοι μας….

Σημειώστε αγαπητέ αρχισυντάκτη, ότι χρειαζόμαστε πολιτιστικά φεστιβάλ, στα οποία η διοργάνωση θα είναι τεράστια ευθύνη που κανείς δε θα θέλει να αναλάβει και οι πολίτες θα παρακαλούν του ειδικούς, συνετούς και άξιους να αναλάβουν. Όχι το αντίθετο, δηλαδή πολιτιστικά φεστιβάλ, που διοργανώνει όποιος τύχει να είναι «κοντά» ή να έχει γνωριμίες ή να καταφέρνει τυχαίες επιχορηγήσεις…

Το φεστιβάλ κουκλοθέατρου δηλώνει μάλλον ξεκάθαρα ότι ψάχνει το δρόμο του. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό, με χιλιάδες μαθητές να βλέπουν δωρεάν παραστάσεις και δεκάδες πολίτες και εκπαιδευτικούς να βάζουν τις κούκλες στα χέρια, να επιμορφώνονται για να δοκιμάσουν την «νέα πανάρχαια τέχνη», όπως ακούσαμε να λέγεται. Και έφτασε να είναι μια διοργάνωση που κανείς δεν καταλαβαίνει που στοχεύει, όταν βάζει κανονικό εισιτήριο στους μαθητές, διαρκώς ζητάει πόρους με όλους τους χορηγούς που μας χαιρετούν τα φυλλάδια με τα λογότυπά τους και κατά τα λεγόμενα δεν είναι ποτέ βέβαιο ότι θα ξαναδιοργανωθεί, λόγω οικονομικών. Και αυτά ενώ όλοι μπορούμε να ονειρευόμαστε η πόλη να είναι μια ευρωπαϊκή πόλη κουκλοθεάτρου, με την κούκλα διάχυτη στον τοπικό μας πολιτισμό και τουλάχιστον έναν «ετοιμοπόλεμο»  κουκλοθίασο στα ντουλάπια κάθε παιδικού σταθμού, νηπιαγωγείου, δημοτικού σχολείου και – γιατί όχι; - γυμνασίου και λυκείου.

Θα είναι, επίσης, τραγικό, αν ο πολίτης γνωρίσει το διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, ως ένα φεστιβάλ που έπρεπε να λογοκριθεί ή – αν προτιμάτε – να «κοπεί» μια ταινία του, η οποία μάλιστα – είδαμε ξεκάθαρα ότι αναλογεί σε άλλο τοπικό συνεργαζόμενο κινηματογραφικό φορέα. Μιλάμε για ένα φεστιβάλ που για όλους, αλλά κυρίως για τους μαθητές, ήταν, είναι και προφανώς θα είναι δωρεάν. Σήμερα κιόλας στο Μουσικό Σχολείο γίνεται επιμορφωτική εκδήλωση που πρώτο το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έφερε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο στην πόλη. Με πάμπολλα δαπανηρά αλλά δωρεάν για τους μαθητές εργαστήρια στα σχολεία όλα αυτά τα χρόνια, με θεματικά αφιερώματα που ανοίγουν ορίζοντες με την απόλαυση της μεγάλης οθόνης. Είναι απορίας άξιο πως θα σταθεί η αρχή της πόλης μας στο μέλλον σε αυτό το θεσμό, με πόση ωριμότητα και πόσο πολιτιστικό βάθος θα μπορέσει να καταλάβει τη σημασία του για την πόλη και την περιφέρεια όλη. Ίδωμεν…

Και φτάνουμε στο φεστιβάλ χορού, δυστυχώς γιατί ήρθε στην επικαιρότητα με απροσδόκητο τρόπο. Όχι γιατί διοργανώθηκε από τον Σεπτέμβριο κι ύστερα. Ένα φεστιβάλ που καυχιέται για τις χρηματοδοτήσεις του, κρίνει το ύψος των εισιτηρίων του σε επίπεδο «μεγάρων» και έχει πολλά ακόμη να δώσει στην πόλη, εκτός από πρωτοσέλιδα και φιέστες για πολιτικό τουρισμό. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τί σηματοδοτεί η προφανής αλλαγή διεύθυνσής του, αλλά περιμένουμε να είναι παρόν όλο το χρόνο με ακόμη περισσότερες και προσιτές δράσεις για τους μαθητές μας, όπως οφείλει ένα φεστιβάλ της τάξεώς του. Ένας δήμος σαν τον δικό μας δεν μπορεί το μόνο ευχάριστο νέο που ανακοινώνει σε επίπεδο χορευτικής παιδείας να είναι η μείωση των δημοτικών διδάκτρων χάρη στην κυριολεκτική αυτοθυσία του διδακτικού προσωπικού. Και στον χορό, οι πολίτες περιμένουν περισσότερα και ουσιαστικότερα.

Βέβαια, αγαπητέ αρχισυντάκτη, δεν είναι σίγουρο ότι μια επιστολή μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από μια… επιστολή. Θα χαθεί κι αυτή με την ίδια βεβαιότητα που εξαφανίζονται και οι άλλες και ίσως μένει μόνο η ευγένειά σας να την δημοσιεύετε, πιστοί στην δεοντολογία του πλουραλισμού.

Όμως, έστω και μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού να είναι οι πολίτες που προσδοκούν πολιτιστική εντιμότητα και επικοινωνιακό ήθος από τις πολιτικές μας αρχές, πιστεύω ότι αρκούν ώστε η ελπίδα για καλύτερη φεστιβαλική πολιτική στον τόπο μας είναι πάντα εδώ…

 

Εν μέσω σαρακοστής Χριστουγέννων,

Καλές γιορτές,
με λευκές παρασκευές, σαββατοκύριακα και καθημερινές,

 

Η Παραπαιδαγωγός

 

 

 

Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Τρεις βίδες όλες κι όλες…
Επιστολή μιας “παραπαιδαγωγού”: Χριστουγεννολούλουδα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ακρωτηριασμένη πόλη…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Άσχετη από Μουσική»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Νεκροταφείο Τραίνων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στοπ» για τους ποδηλάτες
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το «σχολείο του μέλλοντος»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Σάντα Μπίλης έρχεται»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μέλλον χωρίς Παρελθόν
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Στο διαδίκτυο είμαστε όλοι ενήλικες»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Δημόσια, Δωρεάν (τηλε)Εκπαίδευση»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Καταναλώνοντας προϊόντα βιασμού
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αξιολογώντας το σχολείο «Κοινωνία»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: H εφηβική «επανάσταση της υποταγής»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Μέχρι η υγιής Κοινωνία να γίνει μόδα…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το κόλπο της παραγραφής
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «όλοι σε φωνάζαν αρχηγό»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: “Έτσι κάνουν όλοι”
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Δεκαπέντε μαθητές: «Θα το αντέχαμε;»
20 επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απολογισμός: «κολαστήριο τρένων», «λάικ» και άλλα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Αγωγή των Μέσων» vs «Σοσιαλμιντιοκρατία»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Η κατσίκα του γείτονα» και «του χωριού»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ποιός χορηγεί ποιόν;»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Του Θεού τα πράγματα»
Επιστολές μας παραπαιδαγωγού: Για να λέμε την «Αλήθεια»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο πιο σκληρός θάνατός μας...
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Θρυμματισμός» ή «αφανισμός»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: ‘Όχι άλλη… «Ανακύκλωση»!
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Σχολεία του «φαίνεσθαι» και του «είναι»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: «Δωρεά Αντισωμάτων COVID-19»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Διαγωνισμός Καλύτερου Εργολάβου»
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Προς «Φύλακες Φυλακτηρίων Γνώσης»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η αποτυχία των αθλητών
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ανεξάρτητη Αρχή Δασικού Πλούτου»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Γιατί ρημάζουν τα χωριά μας
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ο «κάθε πικραμένος» και η Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η «σκληρότητα» των «ήπιων δεξιοτήτων»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Εκφοβίζοντας την Παιδαγωγική
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Τα γονεϊκά δικαιώματα
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ένα μεγάλο μουσικό «πείραμα»…
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Απογραφή πληθυσμού και Εκπαίδευση
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Εικαστικά Ουδέτερη Πόλη»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ο μίζερος είναι αήττητος»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Γελωτοποιοί με παιδιά» και «παραμύθια ζόμπι»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η δολοφονία της Επιστήμης
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Αντιμετωπίζοντας τον «έναν»
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Το Αναστάσιμο και το Θανάσιμο
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Η επιστήμη βλάπτει σοβαρά την παιδεία
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Από τα επιδόματα ως την εθνική τραγωδία
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Εκτός αν το συνηθίσουμε κι αυτό»
Συνδέεται ο νεοφιλελευθερισμός με την βία; Το παράδειγμα της εκπαίδευσης
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Σχολικές φωτογραφίες τέλος
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: «Ψεύτες» ή «ανώριμοι»;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Εκπαίδευση και Διαφθορά
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Παιδιά υπάρχουν (ΟΧΙ/Ε στον Ταΰγετο!)
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Παρέλαση Ανθεστηρίων 2024
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Μπράβο στα σχολεία που φωτογραφίζουν ομάδες!
Επιστολές μιας Παραπαιδαγωγού: Απέτυχε (και) η ανακύκλωση φαρμάκων;
Επιστολές μιας παραπαιδαγωγού: Ζούμε την μεγαλύτερη υποβάθμιση που γνώρισε η Ελληνική Εκπαίδευση;