Παλαιστίνη: Δικαίωση και ειρήνη είναι οι στόχοι – Το ζήτημα είναι πως επιτυγχάνονται;

Κυριακή, 03 Δεκεμβρίου 2023 09:39

Παλαιστίνη: Δικαίωση και ειρήνη είναι οι στόχοι – Το ζήτημα είναι πως επιτυγχάνονται;

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ

Του Σωτήρη Βλάχου

Ζούμε τη γενοκτονία ενός λαού.

Και την προσπάθεια για καθολικό ξεριζωμό του.

Τη δεύτερη νάμκα (καταστροφή), όπως ονόμασαν το ξερίζωμα τους οι παλαιστίνιοι το 1948 για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ.

Δέκα τέσσερις χιλιάδες νεκροί τουλάχιστον μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες.

Τα μισά σπίτια της Γάζας έχουν μετατραπεί σε ερείπια.

Σκεφτείτε τα μισά σπίτια μιας πόλης καταστραμμένα και τις υποδομές σε όλη την πόλη διαλυμένες. Χωρίς φάρμακα, νερό, τροφή.

Οι προμήθειες που έφτασαν στην διάρκεια της εκεχειρίας αρκούν για λίγες μέρες.

Το ζήτημα λοιπόν που υπάρχει, το καίριο ζήτημα, είναι πως σταματά αυτή η καταστροφή, αυτή η γενοκτονία;

Πως επιτυγχάνεται η δικαίωση του Παλαιστινιακού λαού;

Πως επιτυγχάνεται ειρήνη;

Επιτυγχάνεται με ένοπλο εθνικό αγώνα;

Αυτός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των γερακιών του Ισραήλ και των παγκόσμιων.

Η δύναμη πυρός τους είναι χωρίς σύγκριση με αυτή Παλαιστινίων.

Είναι αρκετό από την άλλη να καλούμε για δικαίωση του Παλαιστινιακού λαού και για ειρήνη έτσι γενικά;

Είναι αρκετό να καλούμε, να απευθυνόμαστε για ειρήνη στις ΗΠΑ, στους Δυτικούς ηγέτες ή και τους υπόλοιπους;

Ηγέτες που ακόμα και σήμερα, μέσα στη τεράστια πίεση που εξασκούν τα κινήματα παγκόσμια που ξέσπασαν και δίνουν ελπίδα, μιλούν για την ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας -ως εκεί- αλλά δεν αμελούν να μιλούν για το νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα.

Είναι αρκετό να απαιτούμε ειρήνη έτσι γενικά σε ένα κόσμο που οι πολιτικές ελίτ, οι κυρίαρχες τάξεις, ακόμα και αν υποχρεωθούν από τα γεγονότα και το παγκόσμιο κίνημα να δεχτούν μια ειρήνη τώρα, θα προετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο;

Είναι αρκετό να καλούμε για ειρήνη έτσι γενικά σε ένα κόσμο που η παγκόσμια κρίση και οι ανταγωνισμοί για αγορές και πρώτες ύλες θα εντείνονται ολοένα και περισσότερο;

Και θα κάνουν τους πολέμους πιο συχνούς, κάνοντας το φάσμα της παγκόσμιας σύρραξης όλο και πιο πιθανό.

Αυτόν τον κίνδυνο κάνει τόσο υπαρκτό η περίπτωση της Ουκρανικής σφαγής στην οποία προστίθεται τώρα η γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

Καμιά ειρήνη και καμιά δικαίωση δεν μπορεί να υπάρξει για τον Παλαιστινιακό λαό μέσα στο παγκόσμιο σύστημα που τα μεγάλα συμφέροντα καθορίζουν τις πολιτικές των πολιτικών εκπροσώπων των κυρίαρχων ελίτ.

Μέσα στις μαύρες μέρες και εποχές που ζούμε, μόνο ένας είναι ο δρόμος για δικαίωση του παλαιστινιακού αγώνα και για ειρήνη.

Το παλαιστινιακό κίνημα, ο παλαιστινιακός λαός πρέπει να κάνει κάθε προσπάθεια για να κτίσει πραγματικούς συνδέσμους με όλα αυτά τα κινήματα που έχουν ξεσπάσει παγκόσμια.

Και μαζί με αυτά, με όσα τουλάχιστον μπορέσει, να κτίσουν μια φωνή.

Που όχι μόνο να ζητά αλλά να διεκδικεί ειρήνη, δικαίωση του παλαιστινιακού λαού, παλεύοντας ενάντια σε όλους τους ιθύνοντες της σημερινής τάξης πραγμάτων.

Την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη αξία, έχει και το κτίσιμο δεσμών με τα κινήματα ειρήνης του Ισραήλ και των Εβραίων παγκόσμια.

Τις φωνές ειρήνης των Ισραηλινών που ακόμα και σήμερα θεωρούν τον Νετανιάου και την εγκληματική πολιτική του Ισραηλινού κράτους ως τους υπεύθυνους για τις εξελίξεις.

Η λύση των δύο κρατών που συχνά αναφέρεται, δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες.

Συνθήκες που η κρίση θα εντείνει τους κρατικούς /εθνικούς ανταγωνισμούς για επιβίωση.

Συνθήκες που θα δημιουργούν εστίες πολεμικών συγκρούσεων ακόμα και εκεί που δεν υπήρχαν προηγουμένως.

Ακόμα και αν κάτω από την πίεση των κινημάτων σε όλο τον κόσμο κατέληγαν σε μια συμφωνία για δύο κράτη, θα ήταν κράτη ακραία ανταγωνιστικά.

Και η ειρήνη μεταξύ τους θα ήταν απλά διαλείμματα σε μια πορεία καταστροφής και θανάτου.

Η λύση των δύο κρατών, και ακόμα λιγότερο ενός κράτους κοινής πατρίδας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στο παγκόσμιο σύστημα.

Μπορεί να είναι η απάντηση σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό από αυτό που οι βιομηχανίες όπλων, μια χούφτα μονοπώλια και μια χούφτα ιδιωτικές τράπεζες αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος παθαίνει με γνώμονα τα στυγνά οικονομικά τους συμφέροντα.