«Οι νόμοι, η ηθική, η θρησκεία είναι γι' αυτόν τόσες αστικές προλήψεις, όσα αστικά συμφέροντα κρύβονται πίσω τους…» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο)

Οι νόμοι, η ηθική (η ηθική του καπιταλισμού), η θρησκεία, είναι κύριοι πυλώνες του καπιταλισμού.

Και μαζί με το έθνος/κράτος, την υποτιθέμενη οικογένεια όλων μας, τον μηχανισμό εκμετάλλευσης που σε περιόδους κρίσης γίνεται ο πιο ανελέητος ενάντια στις ζωές των ανθρώπων,  αποτελούν τα πιο ισχυρά ιδεολογικά όπλα της αστικής τάξης στον αγώνα της ενάντια στο προλεταριάτο

Είναι δυνατό οι προλετάριοι της Ελλάδας, της Κύπρου ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, να αντιμετωπίσουν την κρίση της χώρας τους σε συμμαχία με αυτούς με τους οποίους τους χωρίζουν ασυμβίβαστα συμφέροντα και σε αντιπαράθεση με τους Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Τούρκους ή τους προλετάριους σε όλο τον κόσμο;

Και όμως αυτή είναι η βασική πολιτική κατεύθυνση μέσα στα μαζικά κόμματα της αριστεράς σε όλο τον κόσμο.

Οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι αντιλαμβάνονται πολύ καλά φυσικά την ύπαρξη ασυμβίβαστων συμφερόντων μεταξύ των δύο μεγάλων ταξικών στρατοπέδων, σε κάθε χώρα.

Και το επιβεβαιώνουν με τις πολιτικές τους.

Οι Έλληνες αστοί έχουν συμμαχήσει με τους ευρωπαίους αστούς στο ζήτημα της λιτότητας.

Στην κρίση, σύμμαχοί τους είναι οι ευρωπαίοι αστοί και εχθροί τους το ελληνικό προλεταριάτο, εναντίον του οποίου όμως το πιο ισχυρό ιδεολογικό τους όπλο είναι η λεγόμενη «εθνική ενότητα».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση, πιο γελοία αντίφαση, από το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που το ελληνικό κεφάλαιο συμμάχησε με το ευρωπαϊκό ενάντια στο ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό προλεταριάτο, με σημαία τη λιτότητα, την ίδια αυτή στιγμή το έθνος, ο εθνικισμός και η κατηγορία της προδοσίας του έθνους, είναι το βασικό εσωτερικό τους όπλο, απέναντι σε αυτούς που τους αμφισβητούν.

Ειδικά απέναντι σε αυτούς που θα αμφισβητούν την ύπαρξη κοινών συμφερόντων του κεφαλαίου και της εργασίας την στιγμή που η κατάσταση στο Αιγαίο, για παράδειγμα, θα οξύνεται.

Όσο πιο ακραιφνείς υποστηρικτές της λιτότητας, τόσο πιο «πατριώτες».

Τόσο πιο ανελέητοι απέναντι σε αυτούς που δεν δηλώνουν πατριώτες αλλά διεθνιστές  -κανόνας μάλλον χωρίς εξαιρέσεις.

Αυτό θα είναι η εμπειρία όλης της επόμενης περιόδου.

Όσο πιο δηλωμένες είναι οι πολιτικές δυνάμεις υπέρ της λιτότητας, τόσο πιο έντονα θα χρησιμοποιούν το όπλο του εθνικισμού και την κατηγορία του προδότη.

Στον Μαρξ πρέπει να αναζητηθούν οι απαντήσεις μπροστά σε αυτή την κατάσταση.

Στις σαφείς και πρακτικές οδούς αναζήτησης λύσεων που μας κληροδότησε.

Ακόμα όμως και το «Προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε», η πιο σαφής, αδιαμφισβήτητη κατεύθυνση πάλης που θα μπορούσε κάποιος να διατυπώσει, αναγνωρίζεται περισσότερο ως ηθική αξία – τους εργαζόμενους δεν τους χωρίζει τίποτε – παρά ως πρακτική κατεύθυνση για αναζήτηση διεξόδων.

Το «Προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε» φαίνεται να ισχύει με τον όρο ότι ο Ερτογάν δεν προκαλεί στο Αιγαίο, ότι οι Σκοπιανοί «ξεπερνούν τον αλυτρωτισμό τους», ότι οι γερμανικές τράπεζες δεν είναι τόσο σκληρές μαζί μας.

Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν.

Όπως η ευρωπαϊκή αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι συντονίζονται στα Eurogroup και τους άλλους θεσμούς της καπιταλιστικής Ευρώπης, όσο φυσικά τους το επιτρέπει ακόμα η κρίση, έτσι και η ευρωπαϊκή εργατική τάξη πρέπει να συντονιστεί για να τους αντιμετωπίσει.

Αυτή η μάχη πρέπει να ξεκινήσει  μέσα από τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα.

Αυτή είναι η βαθύτερη κληρονομιά του Μαρξ, ήδη από το Κουμμουνιστικό Μανιφέστο.