Αυτό είναι η επιστολή που ο Έγκελς έστειλε στον Μαρξ στις 22 Ιουνίου του 1889.

Σε αυτή του την επιστολή τα βάζει ξεκάθαρα με παιδεραστές ομοφυλόφιλους.

Δυστυχώς όμως  προσπαθώντας να καυτηριάσει το γεγονός και άτομα της εποχής με ένα σατιρικό τρόπο, χρησιμοποιεί γλώσσα που άνετα μπορεί να κατακριθεί ως σεξιστική και ειρωνική απέναντι στους ομοφυλόφιλους:

«Οι παιδεραστές έχουν αρχίσει να μετριούνται μεταξύ τους και ανακάλυψαν ότι είναι δύναμη στο κράτος…

«Το σύνθημα θα είναι τώρα Guerre aux cons, paix aus trous-de-cul [πόλεμος στα αιδοία, ειρήνη στις κωλοτρυπίδες]…

«Εσύ και εγώ είμαστε τυχεροί που, λόγω ηλικίας, δεν έχουμε φόβο να πληρώσουμε "σε είδος" τους νικητές…

«Μονάχα στην Γερμανία ένας τύπος σαν αυτόν θα μπορούσε να εμφανιστεί δημόσια, να κάνει αυτές τις αισχρότητες θεωρία και να πει "περάστε".

«Περιμένει μέχρι να ισχύσει ο νέος Ποινικός Κώδικας της Βόρειας Γερμανίας που αναγνωρίζει τα droits du cul [δικαιώματα της κωλοτρυπίδας] για να λειτουργήσει ανοιχτά.

«Αν μπορεί να χρησιμεύσει για κάτι ο Σβάιτσερ θα ήταν να μάθει από τον συγκεκριμένο κύριο λεπτομέρειες για τους παιδεραστές σε υψηλές θέσεις. Κάτι που δεν πρέπει να είναι δύσκολο μια που είναι δικός τους».

Και πάλι φυσικά ο τρόπος που κλείνει την επιστολή του ο Έγκελς, κάνει καθαρό ότι  επίθεση του αφορούσε τους παιδεραστές.

Όσο όμως και αν μπορεί κάποιος να κατακρίνει την γλώσσα του Έγκελς στην συγκεκριμένη περίπτωση, πάνω από 130 χρόνια πριν, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οι Μαρξ και Έγκελς, που σε όλη τους τη ζωή πάλεψαν χωρίς συμβιβασμό κάθε τι που χώριζε τους ανθρώπους λόγω χρώματος, φυλής, φύλου, εθνότητας, μπορούσε να δεχτούν τον διαχωρισμό λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.

Το πώς αντιμετώπιζε ο Έγκλες τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και την ηθική της καπιταλιστικής κοινωνίας που στιγματίζει ανθρώπους, δεν μπορεί ίσως να φανεί πουθενά αλλού τόσο ξεκάθαρα όσο στο βιβλίο του, το τελευταίο της ζωής του, «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησία και του κράτους».

Τι θα προκύψει σε μια άλλη κοινωνία θα κριθεί «Όταν αντρωθεί μια νέα γενιά, μια γενιά από άντρες που ποτέ στη ζωή τους δεν θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να αγοράσουν με λεφτά ή με άλλα κοινωνικά μέσα το δόσιμο μιας γυναίκας…

«και μια γενιά από γυναίκες που ποτέ δεν θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να δοθούν σε ένα άνδρα για κανένα λόγο εκτός από αληθινή αγάπη, ούτε να αρνηθούν το δόσιμο στον αγαπημένο τους από φόβο μπροστά στις οικονομικές συνέπιες».

«Όταν θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια αυτά που πιστεύουμε σήμερα ότι θα πρέπει να κάνουν».

«Θα φτιάξουν τη δική τους ζωή και τη δική τους αντίστοιχη κοινή γνώμη για τις πράξεις του κάθε ενός και – τελεία και παύλα».

Από τα νομοθετήματα της πρώτης περιόδου μετά τη Ρωσική Επανάσταση ήταν η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

Το συναινετικό σεξ, είτε ετερόφυλο είτε ομόφυλο, θεωρήθηκε προσωπικό ζήτημα.

Αυτό έγινε νομοθεσία σε μια χώρα που μόλις άνοιγε τον δρόμο για έξοδο από τα βάθη του μεσαίωνα και ήταν παγκόσμιο πρώτο.

Πέρασε σαν νόμος του σοβιετικού κράτους πριν ακόμα στις ΗΠΑ οι γυναίκες αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου.

Και 90 χρόνια πριν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ καταργήσει όλους τους νόμους περί σοδομισμού.

Η Sherry Wolf,  στο πολύ τεκμηριωμένο βιβλίο της, «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός», με πολλές παραπομπές σε πηγές, θα αναφερθεί στον Γκρικόρι Μπάτκις, διευθυντή του Ινστιτούτου Κοινωνικής Υγιεινής της Μόσχας, που το 1923 θα γράψει:

«Η τωρινή σεξουαλική νομοθεσία στη Σοβιετική Ένωση είναι έργο της Οκτωβριανής Επανάστασης…

«Η Επανάσταση αυτή είναι σημαντική όχι μόνο ως πολιτικό φαινόμενο που εδραιώνει την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης…

«Αλλά επίσης και για όλες τις επαναστάσεις που απορρέουν από αυτή και αλλάζουν κάθε τομέα της ζωής…

«Διακηρύσσει την απόλυτη μη ανάμειξη του κράτους και της κοινωνίας στα σεξουαλικά ζητήματα, στον βαθμό που κανένας δεν βλάπτεται και κανενός τα συμφέροντα δεν καταπατούνται…

«Όσον αφορά την ομοφυλοφιλία, τον σοδομισμό  και όσες άλλες μορφές σεξουαλικής ικανοποίησης, που στην ευρωπαϊκή νομοθεσία καταγράφονται ως προσβολές των δημοσίων ηθών – η σοβιετική νομοθεσία τις μεταχειρίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο  με την καλούμενη «φυσιολογική» επαφή. Κάθε μορφή σεξουαλικής επαφής είναι προσωπικό ζήτημα».

Με την σταδιακή επικράτηση της Σταλινικής γραφειοκρατίας τα πράγματα πήγαν πίσω όπως και σε όλα τα ζητήματα δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Το 1933 η ομοφυλοφιλία έγινε ξανά ποινικό αδίκημα και διατηρήθηκε τέτοιο μέχρι το 1993, όταν αποποινικοποιήθηκε από τον Γέλτσιν.