Οι μακάβριες σκηνές που συνοδεύουν τη δράση τους, με καμένα και διαμελισμένα κορμιά, είναι ασήμαντα. Ακόμα και αν βλέπεις τον πόλεμο ως λύση, μια τελική λύση αφού αποτύχει οτιδήποτε άλλο μέσο διαπραγμάτευσης, η έμφαση θα έπρεπε να είναι ότι πρέπει να γίνει οτιδήποτε δυνατόν για να αποφευχθεί. Αντί αυτού πανηγυρίζουν και υπερηφανεύονται για τα όργανα του διαβόλου, λες και μιλούν για τα παιδιά τους.

Την ίδια στάση έχουν σίγουρα οι ανάλογοί τους στην Τουρκία. Και οι ανάλογοί τους σε όλο τον κόσμο. Ολοκαύτωμα όλα προς υπεράσπιση των πάτριων εδαφών, για την εθνική υπερηφάνεια, για τα δίκαια. Μα για ποια εθνική υπερηφάνεια, ποια δίκαια μιλάνε;

Τι υπεράσπιση και ποιου, σε ένα κόσμο που έχει ήδη διαμοιραστεί σε δυο στρατόπεδα προς υπεράσπιση οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Στυγνά συμφέροντα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που καταρρέει, προετοιμάζουν για νέα ολοκαυτώματα στα οποία η επίκληση εθνικών δικαίων θα φαντάζει τόσο γελοία…

Ποια εθνική υπερηφάνεια υπάρχει στην σύνταξη με τους ιμπεριαλιστές της ΔΥΣΗΣ ενάντια στους ολιγάρχες της Ρωσίας; Ή με τη ΔΥΣΗ για να στηριχθεί η γενοκτονία των Παλαιστινίων; Μια γενοκτονία, η οποία από στιγμή σε στιγμή θα ονομαστεί ως τέτοια ακόμα και από το Διεθνές Δικαστήριο – τους διεθνείς δηλαδή θεσμούς των αστών παγκόσμια.

Ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι η χώρα βγαίνει υπερενισχυμένη από αυτή τη συμφωνία. Ενισχυμένη σε τεχνολογία του πολέμου ίσως, αλλά εντελώς ακάλυπτη και απροστάτευτη σε περίπτωση επέκτασης των δύο μεγάλων πολέμων που εξελίσσονται.

Ποιος νοήμων άνθρωπος, που η άποψή του δεν καθορίζεται από συμφέροντα, μπορεί να ισχυρισθεί ότι σε ένα κόσμο που μετατρέπεται σε καζάνι έτοιμο να εκραγεί, τα F35 ή τα γαλλικά Ραφάλ αποτελούν κάτι που προσφέρει ασφάλεια;

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το μεγάλο πρόβλημα του Σύριζα με τη συμφωνία δεν ήταν ούτε τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, ούτε η ειρήνη που δεν εξασφαλίζεται με εντεινόμενους ανταγωνιστικούς εξοπλισμούς. Το πρόβλημά του ήταν ότι αυτή η «συμφωνία… θα ισχύει πλέον επ' αόριστόν, αντίθετα απ' όλες τις κυβερνήσεις που μέχρι τώρα την ανανέωναν κατ' έτος, έχοντας τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται με τις ΗΠΑ».

Το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε ενώ η Νέα Αριστερά, παρόλο που στήριξε την ανάγκη της ειρηνικής συνδιαλλαγής με τους γείτονες, δεν αμέλησε να πει ότι χρειαζόμαστε ισχυρή άμυνα. Μια θέση που αφήνει ανοικτή την ενίσχυση της άμυνας ως τρόπου υπεράσπισης της χώρας – αγνοώντας και αυτή το μέγεθος της παγκόσμιας κρίσης, των συνθηκών κάτω από τις οποίες βρίσκεται η ανθρωπότητα σήμερα

Πόσο ανόητο είναι να έχεις τη θέση ότι είναι οι εξοπλισμοί που σε θωρακίζουν μέσα στις καταιγίδες που έρχονται και όχι η συνολική ρήξη με το παγκόσμιο σύστημα που ετοιμάζει αυτές τις καταιγίδες.

Όπως και ο Σύριζα, έτσι και η Νέα Αριστερά δεν έχουν πρόβλημα με τις διαπραγματεύσεις με το ΝΑΤΟ, φτάνει να είναι πιο… παραγωγικές και να καταλήγουν σε «ωφέλιμες» για την Ελλάδα συμφωνίες.

Πολύ σωστά ο Ριζοσπάστης αναφέρει ότι, «Ο ελληνικός λαός, λοιπόν, που πέρυσι πλήρωσε από την τσέπη του πάνω από 7 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς, θα συνεχίσει να ματώνει για την υπεράσπιση των ΝΑΤΟικών συμφερόντων…»

Το ζήτημα όμως με τον Ριζοσπάστη είναι ότι θεωρεί ορθό αυτά τα δισ. από την τσέπη του ελληνικού λαού να ξοδεύονται «για τη θωράκιση της άμυνας της χώρας και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων, που απειλούνται όσο πιο βαθιά βυθίζεται η χώρα στους ΝΑΤΟικούς πολεμικούς σχεδιασμούς».

Το ζήτημα είναι ότι και το ΚΚΕ, που εντοπίζει ότι πίσω από όλα βρίσκονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί – που δεν είναι κάτι άλλο από καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί – που καλούνται οι λαοί να πληρώσουν, καταλήγει τελικά να θεωρεί ότι είναι εντάξει όταν η κούρσα των εξοπλισμών υπάρχει για την υπεράσπιση των συνόρων μας, διαγράφοντας το «προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε» του Μαρξ.

Αλλά και το «Όσοι επιδιώκουν να υπηρετήσουν το προλεταριάτο πρέπει να ενώσουν τους εργάτες όλων των εθνών και να παλέψουν απαρέγκλιτα τον αστικό εθνικισμό, τον εγχώριο και τον ξένο» του Λένιν.

Έτσι όταν εντοπίζει ότι «Το παζάρι με την Τουρκία, πάνω στον ΝΑΤΟικό «οδικό χάρτη», προοιωνίζεται επώδυνους συμβιβασμούς και σε ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων… για να ικανοποιηθούν πάγιες αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης», μας κάνει να νοιώθουμε περίεργα.

Η τουρκική αστική τάξη έχει αξιώσεις αλλά η ελληνική όχι; Η μια είναι διεκδικητική και η άλλη υποχωρητική; Η μια είναι σε ευθυγράμμιση συμφερόντων με το ΝΑΤΟ και η άλλη υποχωρεί για να θωρακιστεί η «ατλαντική συνοχή» στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ;

Ένα κόμμα των εργαζομένων θα έπρεπε να είναι κάθετα αντίθετο σε κάθε εξοπλιστική κούρσα και να έχει στόχο να ενώσει τους λαούς ενάντια σε κάθε πόλεμο.