Στην Ελλάδα οι κινητοποιήσεις έχουν μετατραπεί σε πανελλαδικό συντονισμένο κίνημα που δείχνει φοβερή αποφασιστικότητα.

Υπάρχουν αγροτικές κινητοποιήσεις ακόμα και σε χώρες που δεν γνώρισαν τέτοιες τουλάχιστον όλα τα χρόνια μετά τον Β’ Π.Π.

Διαδηλώσεις παρατηρούνται και στην Ολλανδία, στις Βρυξέλλες όπου ο κόσμος τώρα συνηθίζει να βλέπει αγρότες να εισέρχονται στην πόλη  για να «ψεκάσουν» τα κτίρια με γάλα ή να γεμίσουν τους δρόμους με βόδια.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια παραδέχονται, δια μέσου της πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, ότι «υπάρχει αυξανόμενη διαίρεση και πόλωση».  

Κοινοί οι λόγοι της έκρηξης…

Οι αγρότες διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι το κόστος παραγωγής έχει αυξηθεί δραματικά. Και ενώ το κόστος έχει αυξηθεί δραματικά, οι φορολογικές ελαφρύνσεις για το αγροτικό ντίζελ καταργούνται σταδιακά. Οι φόροι αυξάνονται και οι επιδοτήσεις μειώνονται.

Ταυτόχρονα υπάρχει σοβαρό ζήτημα και με την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), που επιβάλλει αυστηρά περιβαλλοντικά πρότυπα. 

Τα μέτρα που παίρνονται για προστασία του περιβάλλοντος μέσα στα πλαίσια της πράσινης μετάβασης είναι βεβαίως αναγκαία.

Το ζήτημα όμως είναι ότι όταν το κόστος για την πράσινη μετάβαση το φορτώνονται οι αγρότες, και μάλιστα σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης, τότε η δυνατότητα επιβίωσής τους περιορίζεται ακόμα περισσότερο.

Στην Ολλανδία για παράδειγμα, η ευρωπαϊκή οδηγία που στοχεύει στη δραστική μείωση των εκπομπών αζώτου που προκαλούνται από την εντατική καλλιέργεια, υποσκάπτει τη δυνατότητα επιβίωσης 3.000 αγροτικών / γεωργικών εγκαταστάσεων.

Αν ένας Ευρωπαίος  αγρότης χρησιμοποιήσει ένα απαγορευμένο φυτοφάρμακο, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης και πολύ βαριά πρόστιμα. Δεν προβλέπονται όμως για τους εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων από χώρες εκτός Ευρώπης.

Ένα ακόμα στοιχείο που τροφοδοτεί την ευρωπαϊκή αγροτική έκρηξη, έχει το όνομα Mercosur.

Είναι μια συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών, την οποία η ΕΕ διαπραγματεύεται με τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη για τουλάχιστον 20 χρόνια.

Τώρα όμως οι διαπραγματεύσεις έχουν μπει σε αποφασιστική φάση.

Κατάληξη σε συμφωνία θα σημαίνει εισαγωγές κρέατος και γεωργικών προϊόντων στην Ευρώπη πολύ πιο φτηνών από τα ευρωπαϊκά, μια και στις χώρες αυτές δεν επιβάλλονται τα πρότυπα που επιβάλλει η νομοθεσία της ΕΕ. 

… υπονομεύει όμως όλους τους άλλους η κάθε εθνική λύση

Κάτω από τη μεγάλη πίεση του κινήματος όλες οι κυβερνήσεις κάνουν κινήσεις και υπόσχονται μέτρα.

Η αξεπέραστη αντίφαση όμως παραμένει. Το κάθε μέτρο οποιασδήποτε κυβέρνησης για ενίσχυση των δικών της αγροτών, είναι υπονόμευση των δυνατοτήτων όλων των άλλων.

Όσο ο αγροτικός τομέας της μιας χώρας βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τους αγροτικούς τομείς όλων των άλλων χωρών, δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις για το σύνολο των αγροτών της Ευρώπης και του κόσμου.

Αυτή η πραγματικότητα θα έχει και δραματικές πολιτικές επιπτώσεις.

Οι εκτός χώρας θα είναι ανταγωνιστές και εχθροί και ο εθνικισμός και ο φασισμός θα ενισχύονται. Τα πρώτα πολύ ανησυχητικά σημάδια είναι ήδη εδώ.

Στην Ολλανδία έχουμε τη γέννηση του Κόμματος των Αγροτών, που είναι μεταξύ των συμμάχων του ακροδεξιού νικητή των τελευταίων εκλογών και υποψήφιου πρωθυπουργού της Ολλανδίας, Γκέερτ Βίλντερς.

Ο καπιταλιστικός νόμος του ανταγωνισμού για επιβίωση καταδικάζει την ανθρωπότητα 

Πως αντιμετωπίζονται αυτά τα ζητήματα;

Αντιμετωπίζονται μόνο με ευρωπαϊκό και παγκόσμιο προγραμματισμό της παραγωγής.

Με μελέτη που να αναδεικνύει πόση παραγωγή χρειάζεται στην Ευρώπη, για την οποία θα μπαίνουν σε λειτουργία οι ανάλογες γεωργικές εγκαταστάσεις.

Εγκαταστάσεις που θα βρίσκονται κάτω από κρατική ιδιοκτησία, όπου οι αγρότες θα εργάζονται χρησιμοποιώντας τις πιο σύγχρονες μεθόδους και τεχνολογία, τα οποία  δεν μπορεί ο κάθε γεωργός να εξασφαλίσει από μόνος του.

Έτσι θα μειωθούν αποφασιστικά και οι ώρες και ο κόποι των αγροτών.

Ένα ευρωπαϊκό αγροτικό οικοδόμημα που θα έχει αυτή τη βάση, όπως και ευρωπαϊκό και όχι ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, θα μπορεί πολύ εύκολα να εξασφαλίζει εργασία σε όσους αγρότες περισσεύουν.

Εδώ είναι που η σοσιαλιστική προοπτική επανέρχεται ως η μόνη ρεαλιστική απάντηση για αντιμετώπιση του ζητήματος.

Εδώ είναι που ο σοσιαλισμός παύει να είναι απλά μια καλή ιδέα για ένα μακρινό μέλλον και  μετατρέπεται σε αναγκαιότητα του τώρα, προκειμένου να αποφευχθεί η βαρβαρότητα και να ανοίξουν καινούργιοι δρόμοι στην πορεία της ανθρωπότητας.