Η Ελληνική Επανάσταση κηρύχθηκε στις 24 Φεβρουαρίου, ένα μήνα πριν τον επίσημο σημερινό εορτασμό της, στην Μολδαβία και Βλαχία – σημερινή Ρουμανία – οι οποίες ήταν ημιαυτόνομες από την Υψηλή Πύλη, το Κέντρο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Εκεί κηρύχθηκε η Ελληνική Επανάσταση από τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρο Υψηλάντη και εκεί γνώρισε τη συντριβή το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου.

Τίποτε από τα πιο πάνω δεν αναφέρεται εκτός ως παρωνυχίδες και αυτές σε πολύ περιορισμένο αριθμό ιστορικών αναφορών.

Αλλά και στις περιοχές που αποτέλεσαν τα πρώτα εδάφη του κράτους που έστησε η Επανάσταση, αυτή δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου αλλά προηγουμένως. Στην Καλαμάτα για παράδειγμα ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου.

Η 25^η Μαρτίου καταχωρήθηκε επίσημα ως η μέρα που ξεκίνησε η Επανάσταση το 1838 – 17 χρόνια μετά το ξεκίνημά της. Ήταν τότε που ο βασιλιάς Όθωνας με διάταγμα καθόριζε την 25η Μαρτίου ως ημερομηνία του ξεσπάσματός της, ώστε να συμπίπτει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού της Παναγίας.

Πολλοί αναλυτές, μεταξύ και αυτών ο Γιάννης Μηλιός, παραθέτουν στοιχεία τα οποία αναφέρουν ότι στις 25 Μαρτίου κανένας δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα. Στον τόπο δηλαδή που όλοι μάθαμε από τα σχολικά εγχειρίδια και τα επίσημα συγγράμματα, ότι ήταν ο τόπος που ξεκίνησε η Επανάσταση. Στις 25 Μαρτίου είχε ήδη καταληφθεί η Καλαμάτα και τα Καλάβρυτα και πολιορκείτο η Πάτρα.

Η τοποθέτηση της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου ήταν τεράστιας σημασίας για την εξουσία που τελικά ανέδειξε η Επανάσταση. Έπρεπε να δοθεί θρησκευτική χροιά.

Έπρεπε η θρησκεία, που αποτελεί μοχλό χειραγώγησης και ελέγχου των ανθρώπων, να συνδεθεί με την Επανάσταση. Το ότι το Πατριαρχείο και ο ίδιος ο Γρηγόριος ο Ε΄ αφόρισαν τους επαναστάτες και την Επανάσταση, εκθειάζοντας την Οθωμανική διοίκηση έπρεπε να θαφτούν.

Το άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι το πόσο Ελληνική ήταν η Επανάσταση που ξεκίνησε στην Μολδαβία και τη Βλαχία, περιοχές της σημερινής Ρουμανίας.

Σε μια από τις τρεις προκηρύξεις που κυκλοφόρησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στη Μολδαβία στις 24 Φεβρουαρίου του 1821 αναφέρεται:

«Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αρχιπελάγους… η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα δια να αποτινάξει τον βαρύν ζυγόν των Βαρβάρων».

Η Επανάσταση ήταν μια βαθιά ταξική πράξη, παιδί της Γαλλικής Επανάστασης που ξεκίνησε το 1789 και μέχρι το 1815, λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα της Ελληνικής, είχε αλλάξει την Ευρωπαϊκή ήπειρο με τρόπο που κανένα άλλο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία δεν κατάφερε.

Ήταν και οι δύο κοινωνικές επαναστάσεις. Ήταν επαναστάσεις με ηγέτιδα δύναμη την ανερχόμενη αστική τάξη που τράβηξε μαζί της όλα τα καταπιεσμένα στρώματα και είχε ως στόχο την συντριβή των φεουδαρχικών δομών της κοινωνίας.

Η μόνη διαφορά ήταν ότι στη Γαλλία η φεουδαρχία ήταν Γαλλική ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας ήταν Οθωμανική. Κι εύκολα παρουσιάζεται ως απλός απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στον κατακτητή.

Το γεγονός ότι προύχοντες και γενικά ευνοούμενοι κάτω από το Οθωμανικό καθεστώς, όπως και η Εκκλησία, συντάχθηκαν με το Οθωμανικό καθεστώς ενάντια στην Επανάσταση, είναι ακόμα μια ένδειξη του ταξικού χαρακτήρα της.

Η παραχάραξη της ουσίας της Επανάστασης γίνεται απροκάλυπτα για να εξυπηρετήσει τη σημερινή άρχουσα τάξη. Πρέπει να παρουσιάζεται ως γεγονός που ήταν επίτευγμα των Ελλήνων γενικά, ενάντια στους ξένους γενικά, ανεξάρτητα από τάξεις. Για να συνηγορεί υπέρ της τόσο σημαντικής για τους καπιταλιστές «εθνικής ενότητας», ειδικά σε εποχές που οι ίδιοι οι καπιταλιστές τσακίζουν την υπόλοιπη κοινωνία με την επίθεσή τους ενάντια στις ζωές των ανθρώπων.

Στις στιγμές που οι καπιταλιστές δημιουργούν τις συνθήκες για επαναστάσεις, η εθνική ενότητα είναι το κύριο ιδεολογικό τους όπλο.

Σε αυτή τους την προσπάθεια εκτός από την παραχάραξη των ιστορικών δεδομένων, χρησιμοποιούν και όσα έγραψαν και είπαν οι πρωταγωνιστές της.

Κανένας όμως από αυτούς δεν μπορούσε να έχει γνώση τον νόμων που διέπουν την ιστορία, όπως αυτοί αναδείχθηκαν από την μαρξιστική κοσμοθεωρία.

Κανένας δεν μπορούσε να αντιληφθεί την πραγματική ουσία της Επανάστασης και τους όρους πάνω στους οποίους στήθηκε.

Η κοινή αντίληψη ήταν ότι το 1821- ή λίγο νωρίτερα-  η ιστορία γέννησε τους ηγέτες που δεν είχε γεννήσει προηγουμένως.

Έτσι μέσα στην αναγκαστικά περιορισμένη αντίληψη των ιστορικών δεδομένων, ο καθένας έκρινε μέσα από την δική του «ιδεολογική» τοποθέτηση και τα δικά του προσωπικά ή ταξικά συμφέροντα.

Δεν μπορεί η Ελληνική Επανάσταση να τύχει αξιολόγησης ούτε μόνο, ούτε κύρια από όσα έγραψαν ή είπαν οι πρωταγωνιστές της.

Η Επανάσταση μπορεί να αξιολογηθεί στην βάση των θεσμών που δημιούργησε. Αυτοί την καθορίζουν. Όπως και οι όροι που την έκαναν αναπόφευκτη.  

/…Συνέχεια στην επόμενη έκδοση της στήλης την άλλη Κυριακή