Από τη συντριβή της Νέας Δημοκρατίας, η αριστερά όχι μόνο δεν κέρδισε, αλλά έχασε ψήφους. Όλη η αριστερά.

Κάτω από το βάρος αυτής της μεγάλης ήττας, παρουσιάζονται πληθώρα φωνών που μιλούν για την ενότητά της. Ενότητα χωρίς καν άνοιγμα συζήτησης για το τι πήγε στραβά.

Το ζήτημα όμως είναι ότι και ενωμένη να παρουσιαστεί η αριστερά και να κυβερνήσει με την πολιτική που ο Σύριζα αλλά και το ΠΑΣΟΚ πιο πριν κυβέρνησαν, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Το ζήτημα είναι ότι οι σημερινοί προπαγανδιστές της ενότητας την βλέπουν απλά ως τον εύκολο και σύντομο δρόμο να ελπίζουν ξανά για εξουσία και όλα τα καλά που αυτή θα τους φέρει.

Το ζήτημα είναι ότι όλοι την εννοούν κάτω από τη δική τους ηγεσία.

Το ζήτημα είναι ότι δεν φαίνεται να έχουν καμιά επίδραση στην ελληνική κοινωνία.

Θα ήταν μια τεράστια έκπληξη, αν τελικά δημιουργηθεί ένας τέτοιος φορέας.

Η προσπάθεια θα κολλήσει στις φιλοδοξίες των πρωταγωνιστών της καμπάνιας. Αλλά και στο ότι τίποτε ουσιαστικό δεν ακούγεται που να αγγίζει το ζήτημα τι πήγε λάθος και οδηγηθήκαμε σε αυτή την καταβαράθρωση.

Τίποτε που να προσπαθεί να κρίνει αν η ανατροπή, για παράδειγμα, του δημοψηφίσματος και η εγκατάλειψη των στόχων του Σύριζα ήταν σωστή ή λάθος κίνηση.

Το ΠΑΣΟΚ που έτσι και αλλιώς ήταν ενάντια στους στόχους του τότε Σύριζα, τι μπορεί να πει τώρα;

Ούτε φυσικά ακούγεται κουβέντα για το πως ο Σύριζα πήρε την εξουσία το 2015. Και ότι δεν ήταν η ενότητα της αριστεράς που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αλλά ένα πρόγραμμα που τον διαφοροποίησε ξεκάθαρα από το ΠΑΣΟΚ που είχε πάρει εξουσία λίγα χρόνια πριν με 44%.

Ένα πρόγραμμα που τον έφερε σε κάθετη αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατακρήμνισε.

Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία όχι μέσα από οποιαδήποτε ενότητα υπαρχόντων συνασπισμών που δεν είχαν να πουν κάτι που να εμπνεύσει, αλλά μέσα από την ενότητα ρευμάτων και απόψεων που κατέληξαν σε μια κοινή, ανατρεπτική συνισταμένη:

Τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη που μιλούσε για κρατικοποίηση των βασικών μονοπωλίων και, ακόμα, για το δικαίωμα του λαού να αντιδράσει με επαναστατικό τρόπο σε πιθανή αντίδραση αυτών που θα χάσουν τα προνόμια τους.

Τα περί ενότητάς με ανακύκλωση των παλιών ή εμφάνιση νέων, οι οποίοι δεν έχουν πολιτικό στίγμα θα αφήσει παγερά αδιάφορους πολύ περισσότερους από το 60% που δεν ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. 

Το πόσο εκφυλισμένη είναι η περί ενότητας ιστορία, φαίνεται και από την «ηχηρή» κατάθεση υποψηφιότητας για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από τον Χάρη Δούκα. Που δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο από την επαγγελματική του δραστηριότητα και βραβεύσεις και μια πολιτική δράση, μόνο στην κορυφή του απαξιωμένου ΠΑΣΟΚ, από το…2022 τουλάχιστον. Και ότι βγήκε Δήμαρχος Αθήνας στον 2^ο γύρο καθαρά ως αντίδραση του κόσμου στην πιθανότητα να βγει ο Μπακογιάννης, της οικογένειας Μητσοτάκη -στον πρώτο γύρο είχε πάρει 14,19%.

Σε µια συνάντηση του πιο πάνω κύριου µε τον εκδότη Νίκο Χατζηνικολάου, πήγε µε τον «συμβουλάτορα» Χρήστο Πρωτόπαπα, που υπηρέτησε και τον Σημίτη, και τη Φώφη Γεννηματά αλλά, ακόμα, και τον τωρινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη - τόσο ανατρεπτική υποψηφιότητα, κάτι που λίγο πολύ ισχύει για όλες τις άλλες υποψηφιότητες που έχουν κατατεθεί. Που αλληλοφαγώνονται χωρίς ουσιαστικές πολιτικές διαφορές  για… χάριν της ενότητας.

Μέσα στον Σύριζα εξελίσσεται ένα μπάχαλο, που φαίνεται να υπομονεύει τις δυνατότητες επιβίωσης του Κασσελάκη. Του Κασσελάκη που έβαζε μπροστά για αυτόνομη πορεία, που όμως δεν θα τον πείραζε η ενότητα της αριστεράς, φτάνει να ήταν ο ίδιος επικεφαλής.

Η σύμπηξη μετώπου από την αριστερά στη Γαλλία που ονομάστηκε λαϊκό μέτωπο, φαίνεται να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους επίδοξους νέους ηγέτες της ενωμένης αριστεράς στην Ελλάδα.

Η σύμπτυξη αυτού του μετώπου στήθηκε πάνω στην επέλαση της ακροδεξιάς της Λεπέν, του κόμματος της Εθνικής Συσπείρωσης (RN),  που πήρε τελικά το 33% στον πρώτο γύρο.

Η αριστερή συμμαχία του Ενωμένου Λαϊκού Μετώπου ακολούθησε με 28%, ενώ τρίτος με μεγάλη διαφορά ήρθε ο προεδρικός συνασπισμός «Μαζί» του Εμανουέλ Μακρόν με 20%.

Οι επίδοξοι Έλληνες ηγέτες της «Ενωμένης Αριστεράς» φυσικά δεν αναφέρουν ούτε κουβέντα για το τι θεωρούν ως αιτία  που το «λαϊκό» μέτωπο έμεινε πίσω από το RN της Λεπέν κατά 5%, ενώ πριν δυο χρόνια είχε προηγηθεί κατά 7%. Ούτε φυσικά ότι το RN πήρε περίπου 12 εκατομμύρια ψήφους, σχεδόν τρεις φορές πάνω από τα 4,2 εκατομμύρια που πήρε μόλις δυο χρόνια πριν.

Ούτε για το ότι αυτοί οι συνασπισμοί δημιουργούντα τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, πάντα στη βάση αντιμετώπισης της ακροδεξιάς και του φασισμού που… δεν αντιμετώπισαν και που αποτελούν τώρα απειλή για όλη την Ευρώπη.

Ο Μελανσόν, δεν φαίνεται τώρα να είναι τόσο κυρίαρχη μορφή στο μέτωπο.

Το πρόγραμμα του μετώπου πριν δυο χρόνια, που ήταν βασικά το πρόγραμμα του κόμματος του Μελανσόν, μιλούσε για πράγματα εντελώς έξω από αυτά που είχαμε συνηθίσει να ακούμε, με κύριο την «Κοινωνικοποίηση γενικών τραπεζών, με σκοπό τη χρηματοδότηση πολύ μικρών επιχειρήσεων… και την ενίσχυση του δημόσιου προϋπολογισμού».

Και κατέληγε με κάτι πάλι εντελώς έξω από αυτά που είχαμε συνηθίσει να ακούμε: «Αφού ο καπιταλισμός δεν υποστηρίζει τη δημοκρατία, ας τον αντικαταστήσουμε».

Για τους δικούς τους λόγους και κύρια λόγω των πολύ χαμηλών ποσοστών τους, δέχθηκαν τότε αυτό το πρόγραμμα οι σοσιαλδημοκράτες, οι πράσινοι και οι ευρωκομουνιστές -όπως και σήμερα. Και δημιουργήθηκαν πραγματικά ελπίδες ότι κάτι πολύ μεγάλο συνέβαινε στην καρδιά της Ευρώπης

Μόνο που η συμμαχία έσπασε αμέσως μετά τις εκλογές. Και για να την συστήσει ξανά τώρα ο Μελανσόν φαίνεται να έκανε υποχωρήσεις στις πιο αναξιόπιστες πολιτικές ηγεσίες για χάρη της ενότητας. Μια τέτοια υποχώρηση είναι η στήριξη της Ουκρανίας, του ΝΑΤΟ δηλαδή, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Δύσης - Ρωσίας.

Παρόλα αυτά, είναι δυνατόν κάποια αριστερή πολιτική δύναμη στον κόσμο να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να ψηφιστεί αυτή τη συμμαχία; Μάλλον δεν είναι. Το ζήτημα όμως είναι, όπως και ήταν τα τελευταία τριάντα χρόνια, τι θα κάνει αυτή η συμμαχία όταν οι εκλογικές διαδικασίες έχουν τελειώσει. 

Η ενότητα της αριστεράς που δεν επιτυγχάνεται στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος εξόδου από τον καπιταλισμό, που να συμπεριλαμβάνει κρατικοποίηση των τραπεζών με κοινωνικό έλεγχο, που να μην βάζει με τον πιο εμφαντικό τρόπο την ανάγκη για πανευρωπαϊκό αγώνα και συντονισμό, είναι καταδικασμένη.

Η τεράστια αποχή στις Ελληνικές εκλογές, που είναι κύρια εργαζόμενοι που κάποτε ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και Σύριζα και σίγουρα ψήφισαν ‘ΌΧΙ’ στο Δημοψήφισμα, ξέρει ότι η συντριπτική πλειοψηφία στα ηγετικά στρώματα των μαζικών κομμάτων της αριστεράς είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει, για να μην χρησιμοποιήσουμε άλλη λέξη, μόλις το κεφάλαιο δείξει τις διαθέσεις του απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης του κόσμου.

Αν την περίοδο που «μεσουρανούσε» ο καπιταλισμός, επέτρεψε στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να κάνει παραχωρήσεις, σήμερα δεν μπορεί να ανεχθεί τίποτε. Η περίπτωση Σύριζα και το κλείσιμο των Ελληνικών τραπεζών από τους εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δεν μπορεί να αφήνουν καμιά αμφιβολία.  Ποιος αναμένεται να τους αντιταχθεί;

Αυτοί που σήμερα μιλούν για ενότητα της αριστεράς στην Ελλάδα, δεν έχουν να επιδείξουν το παραμικρό για το τι πραγματικά σημαίνει ενότητα, όχι κοινοβουλευτική ή κυβερνητική μέσω παζαρεμάτων, αλλά ενότητα του απλού κόσμου στους δρόμους. Όπως αυτή που έγινε με πρωτοβουλία του απλού κόσμου, χωρίς κάλεσμα από οποιοδήποτε κόμμα,  μετά τη δολοφονία Φύσσα, που έβαλε στο κατόπι τους φασίστες και ανάγκασε την κυβέρνηση Σαμαρά να δράσει για να ανακόψει αυτή τη μαζική πρωτοβουλία.

Κάτω από τις εκρηκτικές συνθήκες μια νέα παγκόσμιας κρίσης, θα στραφούν ξανά οι μάζες στην κατεύθυνση του αγώνα και θα απαιτήσουν τη συνένωση δυνάμεων που φανερά θα πολεμούν το σημερινό κατεστημένο και θα έχουν μια παράδοση πραγματικών αγώνων που θα τους προσδίδει αξιοπιστία. 

Με τα σημερινά δεδομένα όμως καμιά ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει με τη συνένωση προσώπων στην κορυφή  και πολιτικών που έχουν οδηγήσει την αριστερά στην απαξίωση.